De managersklasse stuurt het Westen het Romeinse Rijk achterna

Nu Alex Jones van Infowars door de grote techbedrijven is verbannen, werd ik wederom geconfronteerd met de vraag wat ik van YouTube nu wel en niet te zien krijg. Daarom deed ik wat ik al een lange tijd niet meer had gedaan omdat het niet in mijn overzicht kwam: ik zocht op Davis Aurini en bekeek een video die verscheen, genaamd The Architecture of the Collapse. Soms moet je nu eenmaal moeite doen om iets te bekijken waarvan je weet dat het politiek incorrect is, om de deugterreur van de algoritmemeesters zo lang als dat kan uit te stellen.

Wat allereerst opviel is de Bourgondische flair van zijn presentatie. Het roken van dikke sigaren, open klikken van aanstekers en het volgieten van glazen met sterke drank en rinkelende ijsblokjes – als niet-roker en niet-drinker spreekt dit niet tot mij. Ongetwijfeld geeft het ook géén goed voorbeeld aan een generatie die ook volgens hemzelf al veel te decadent en hedonistisch is. Toch heeft het bij Aurini iets flamboyants. Ongetwijfeld moet dat libertijnse optreden zijn woorden toch wat verdunnen met decorum: anders zou de rauwe waarheid van de boodschap veel te hard binnenslaan.

De video blijkt interessanter dan gedacht. Vaak is hij weggezet als gekkie sinds hij zich als katholiek ging afficheren – toch behandelt Aurini hier actuele onderwerpen op een geaarde wijze, boeiend en met boerenverstand. De opkomst van het management als klasse wordt besproken: het gebrek aan degelijke banen waarvoor velen zijn opgeleid en die in het vooruitzicht waren gesteld. Nu die managementbanen opraken – onder meer door de digitalisering van diensten en de globale vlucht van het kapitaal naar lage lonen landen – verliezen velen het geloof in de belofte van het kapitalisme. Zij die wél zo’n baantje hebben worden des te slaafser naar de machthebbers.

Kritiek op ‘alt-right’

Om zijn punt te maken verplaatst hij zich in linkse standpunten. Hij staat stil bij de kwalijke invloed van veel multinationals en ook het minimumloon is een issue. Het verhogen van het minimumloon zou volgens hem structureel niets oplossen (vanwege de loon-prijsspiraal), niettemin vindt hij het huidige minimumloon in de VS te laag om te kunnen rondkomen. Ook geeft hij scherpe kritiek op wat hij noemt ‘alt-right’ en blank nationalisme: ‘steeds toen blank nationalisme in Europa populair werd ging het niet beter met Europa’.

In één adem door bespreekt hij de rol van de cultuurmarxistische paus, met een relaas dat doet denken aan Augustinus’ vertoog over de goddelijke en de aardse stad: iemands ultieme loyaliteit wordt pas bij het Laatste Oordeel duidelijk en ze kunnen zich wel katholiek noemen – dat wil zeker niet zeggen dat zij aan de kant van het Avondland staan. De huidige paus zou bijvoorbeeld vervuld zijn van giftige haat tegen alles wat Europa heeft grootgemaakt. ‘What have we conservatives managed to conserve?’

De paus bekritiseerde bijvoorbeeld Trumps plannen om migratie met muren in te dammen, maar zit zelf achter de gigantische muren van het Vaticaan waar mensen een halve dag of langer in de rij moeten staan om het binnenwerk te kunnen bezichtigen. Ook verketterde de paus Trumps standpunt over vuurwapens als ‘immoreel’, terwijl hijzelf over een gewapende garde beschikt.

Burgerlijk-revolutionair élan is nodig

Alleen al deze decadente opvattingen zeggen veel over de gedegenereerde staat van de katholieke kerk: al met al heeft het klassieke conservatisme gefaald. Het is nu tijd voor een patriottisme dat zowel volks als Gramsciaans is, zowel seculier als anti-elitair. Immers, het maatschappelijk verraad is juist begonnen bij de elites en hun corruptie vreet zich een weg door de samenleving via hun instituties. Dit bolwerk van belangen moet worden bevochten én overwonnen door een burgerlijk-revolutionair patriottisme zoals dat in de negentiende eeuw bestond: een kracht van verbinding die de achterhaalde machtsposities afbreekt en de weg opent voor innovatie en vooruitgang. Aurini is er helder over dat dit nieuwe elan vanuit de wortels en haarvaten van de samenleving moet opkomen: op de spirituele ruïnes moet worden herbouwd. Daarover meer op het einde.

Vooralsnog verwacht hij van de babyboomers geen steun: zij maakten de keuze om te deugpronken en zetten daarvoor leningen op de staatskas, te betalen door toekomstige generaties. Vandaag hebben zij het nog goed genoeg om hun leven zonder al te veel turbulentie uit te zitten – alsnog het masker van het deugpronken afwerpen betekent voor hen slechts gezichtsverlies. Het zal dus op de jongeren aankomen en zij zullen meer dan ooit revolutionairen moeten zijn. Jongeren vanuit de arbeidersklasse en de middenklasse slaan de handen ineen tegen de elites die hen van alles hebben beroofd nog voordat zij waren geboren.

Falend establishment

Sociaaldemocraten, postmoderne academici en corporate liberals oftewel linksliberalen, hebben in Nederland sinds de opkomst van Pim Fortuyn en in België sinds de installatie van het cordon sanitaire, geen enkele handreiking gedaan naar hun klassiek liberale en nationaal-conservatieve opponenten. Hooguit zijn enkele accenten verschoven qua economisch beleid; in het debat over cultuur zijn dezelfde onderwerpen nog steeds taboe.

Een analyse als die van Aurini is simpelweg onbespreekbaar binnen het publieke debat: wie dat probeert wordt weggezet als gekkie, als ‘rechtsradicaal’. Dit is omdat ‘links’ het raam van bespreekbare opinies wil blijven beperken en beheersen. Dit maakt rationeel debat op inhoud en overreding zowel onmogelijk als zinloos: vroeg of laat zal dit uitdraaien op een fysiek conflict in de klassieke Hobbesiaanse zin. Deug-pundits zullen zelfs deze analyse weer demoniseren. Ik zeg: bring it on.

Positie van mannen binnen de corporate culture

Aurini kaart bijvoorbeeld een relevant taboepunt aan over de corporate culture. Namelijk het feit dat bedrijven hun uiterste best doen om vrouwen omhoog te stuwen op de maatschappelijke ladder, terwijl vrouwen dankzij hun seksuele aantrekkelijkheid doorgaans al een hogere sociale status hebben dan mannen. Dit blijkt uit alle datingsites waar precies wordt bijgehouden dat de aandacht van mannen voor vrouwen overweldigend veel groter is dan andersom: vrouwen kunnen veel kieskeuriger zijn. Ze zijn dit feitelijk ook en hebben hierdoor niet alleen zelf een hogere status maar filteren ook qua partnerkeuze op sociale status.

Werk en inkomen zijn juist de factoren die mannen interessant en aantrekkelijk maken voor vrouwen: echter door dit SJW-beleid worden die zaken voor mannen steeds moeilijker bereikbaar. Zo kreeg een accountant bij ING een beleidsdocument onder ogen waarin stond dat alle carrièreposities de komende jaren zijn voorbehouden aan vrouwen. Zie ook het vrouwenquotum van de EU. Als je weet als man dat het systeem je alleen zal tegenwerken bij het verkrijgen van de status die je aantrekkelijk maakt voor vrouwen, dan heb je baat bij de ineenstorting van het systeem. Een uitstekend punt dat de blijvende waarde van Avondland en Identiteit nogmaals onderstreept.

Masculiniteit en social justice warriors

Aurini’s boodschap aan jonge mannen is dat de Canadese psychologieprofessor Jordan Peterson toch een punt heeft. Voordat je ook maar iets aan de wereld kunt verbeteren moet je eerst je persoonlijke leven op orde maken, wat wil zeggen: financiële onafhankelijkheid. Tot die tijd is dagdromen over politieke machtsfantasieën slechts een vergankelijke uitvlucht.

Tegelijkertijd is het wel degelijk steeds moeilijker om precies die verantwoordelijkheid te vervullen in een samenleving waar corporate executives masculiniteit uitbannen en zich gedragen als social justice warriors om hun loyaliteit te betonen aan een heersende elite die traditionele Europese waarden minacht. De conclusie die wordt meegegeven is dat het de eerste noodzakelijke stap tot verbetering is om jezelf los te vechten uit dit systeem dat vrijheidszin doodt met negen-tot-vijf baantjes: uiteindelijk zult u zelf de verandering moeten zijn die u wil terugzien in de wereld.

Slotsom: Rome herrijst!

Tot slot komt Aurini tot de zinnige gevolgtrekking dat het Westen in morele en spirituele zin al is gevallen: de cultuur heeft haar weerbaarheid en samenhang verloren buiten ‘samen hotdogs en pizza eten’. Het is aan de vrijbuiters en rebellen om iets nieuws op te bouwen vanuit de ruïnes. Hier trekt hij de vergelijking met Romulus en Remus, de Sabijnse maagden en het Romeinse Rijk.

Hiermee bedoelt hij waarschijnlijk dat het tijd is voor een moreel-spirituele herbronning op de betekenis van de westerse beschaving. Dit moet gebeuren door buiten de bestaande structuren van het managementdenken te filosoferen – buiten de economische hiërarchieën die de gevestigde orde dragen. Romulus en Remus stichtten min of meer een staat ‘uit het niets’, volgens de mythe gesteund door een achterban van vagebonden. ‘De overwinnaars schrijven de historie, maar elke nieuwe geschiedenis begint bij de verschoppelingen.’