JavaScript is required for this website to work.
post

De ondraaglijke lichtheid van het liberalisme

Xavier Everaert4/10/2015Leestijd 3 minuten

Liberalen moeten durven keuzes maken. Hun opengrenzenfetisj vrijwaren of waarden van verlichting afdwingen.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Het liberalisme en het socialisme staan er een beetje pips en schoorvoetend naar te kijken: de vluchtelingengolf die meer eisen dan miserie in haar knapzak meebrengt. De praatjes van ‘de tweeling van 1789’ worden stelselmatig doorprikt. De slogan ‘culturele verrijking’ brokkelt af. Mannelijke vluchtelingen worden gek als ze korte rokjes zien. Vluchtelingen slaan hun gratis woning kort en klein omdat ze die zelf moeten onderhouden, want dat is vrouwenwerk. In het Duitse Darmstadt wurgt een ‘goed geïntegreerde moslim’ zijn dochter omdat ze een seksuele relatie had. In opvangcentra zijn christenen opgejaagd wild. Men wil zo snel mogelijk het Kattegat oversteken omdat de uitkeringen in Zweden aanzienlijk hoger liggen dan in Denemarken. De mythe van de ‘broodnodige economische impuls’ die deze barbaren zouden meebrengen verdampt in een razend tempo.

Het sprookje van 1789 is uit. Het varkentje met de lange snuit heeft de aftocht al lang geblazen. De égalité en de fraternité kunnen naar het containerpark. Links en het liberalisme zitten nog even in de fase van de ontkenning.

Karel De Gucht spande deze week de kroon. U weet wel, de man die ooit te boek stond als blauwe stem van rede in een zee van paars populisme. In Het Laatste Nieuws schuwt hij de platitudes niet. Hij haalt de tragedie van de kleine Aylan aan om enerzijds de waarheid (de vader was niet op de vlucht voor oorlog, maar wou gratis tandverzorging in Duitsland) af te doen als een irrelevant detail, en anderzijds een lans te breken voor open grenzen. Malafide rent-seeking, antisociaal en misdadig gedrag, het doet er allemaal niet toe. Er ligt een dood kind op een strand, dus open de poorten. De argumentatiearmoede was zelden zo schrijnend.

Maar de totale ontreddering van het liberalisme bleek uit De Guchts volgende column in Het Laatste Nieuws. Totaal verbouwereerd, verbijsterd, ontredderd en koud gepakt roept De Gucht, en met hem het liberalisme, zijn onmacht uit: ‘Als dit zo verder gaat, mogen de westerse vrouwen straks in bikini het zwembad niet meer in omdat ze de religieuze gevoelens van de moslims kwetsen!’ Moh! Zou het? Zou het? Potsierlijk. Enerzijds je hele argumentatie voor open grenzen baseren op een malafide vader die het leven van zijn gezin in de schaal werpt voor een nagelnieuw gebit, en dan verbaasd zijn dat diezelfde mentaliteit consequent in België wordt nagevolgd? Kom nu. Liberalen verdienen beter dan de ontwapenende kindsheid van de naïeve salonliberaal. Wie bij de rode hond slaapt …

Karel De Gucht is, net als zijn ideologie, op de dool. Je kan niet, zoals hij zelf beweert, onze beschaving ‘superieur’ noemen, en dan verbaasd zijn wanneer die beschaving onder druk komt als je de deur wagenwijd voor ‘inferieuren’ open zet. Het liberale fabeltje dat moslims, wanneer ze de Bosporus oversteken, door een soort zwavelbad van beschaving gaan dat hun achterlijkheden uitzuivert, getuigt van een flagrante ontkenning van de werkelijkheid, en tart elke logica. Een loutere verwijzing naar het immigratie-experiment dat de VS is, volstaat niet langer om elke discussie over integratie uit de weg te gaan. Moreel en retorisch hangt het liberalisme, net als Karel De Gucht, in de touwen. Worstelend met zijn eigen inconsistenties.

Dan resten liberalen van alle gezindten twee mogelijkheden: verder opgaan in de synthese met het socialisme zoals die zich de voorbije decennia heeft voltrokken en de superioriteit van de Westerse waarden inslikken om de opengrenzenfetisj te vrijwaren, of wakker worden en de realiteit onder ogen durven zien. Je kan niet zoals Lawrence Vanhove (Liberales) en Arno Morsa (Willemsfonds) elk rood lampje counteren met de boutade ‘optimism is a moral duty’. Het wordt tijd dat liberalen ophouden zichzelf en anderen iets wijs te maken. Dat optimisme is ondertussen verveld tot een gênant ontkennen van de werkelijkheid. Als de hoeders van de vrijheid hun eigen vijanden niet meer herkennen, wordt het tijd dat de wacht wordt afgelost. 

 

Xavier Everaert is doctoraatsstudent in de rechtseconomie aan de Universiteit van Turijn en lid van de klassiek-liberale denktank Libera!.

Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

‘Sick’ is een relevante en hilarische roman waarin Bavo Dhooge alle humoristische registers opentrekt, zonder daarbij ook maar een moment de vinger van de pols van de maatschappij te halen.