Ongeziene hypocrisie van PVDA

Even recapituleren. Afgelopen weekend vond in het gemeentehuis van Zaventem het verjaardagsfeest plaats van Bob Maes. De 90-jarige Maes richtte in 1950 de Vlaamse Militanten Organisatie (VMO) op en was van 1971 tot 1984 Volksunie-senator. Op deze huldiging waren enkele prominente N-VA’ers aanwezig, waaronder Vlaams minister Ben Weyts en kersvers federaal staatssecretaris Theo Francken. Hun aanwezigheid op het feest van een voormalige VMO’er volstaat voor de linkse oppositie om het ontslag van beide N-VA’ers te eisen. Over hoe politiek verstandig het was dat Francken en Weyts er als regeringsleden aanwezig waren, kan gediscussieerd worden. Maar dat de luidste proteststem valt te noteren bij uitgerekend PVDA-voorzitter Peter Mertens, getuigt van ongeziene hypocrisie: hoewel de partij onder zijn bewind naar eigen zeggen uit obscuur vaarwater is gevaren – het befaamde ‘socialisme 2.0’ – steunt het tot op heden expliciet autoritaire regimes zoals Noord-Korea.

Peter Mertens en het socialisme 2.0

Om dit beter te kaderen, moet zes jaar terug gegaan worden in de tijd. Op 2 maart 2008 wordt Peter Mertens door het vijfde partijcongres van de PVDA aangeduid als opvolger van toenmalig voorzitter Ludo Martens. Onder zijn impuls werd een heroriëntatie van de partij aangekondigd, waarbij het expliciet afstand  nam van zowel het maoïsme als het stalinisme. Tot dan weigerde de partij niet alleen verscheidene autoritaire en ‘mensenrechtenschendende’ regimes te veroordelen, het stak er bij monde van Martens de loftrompet over. Martens en zijn PVDA waren officieel uitgesproken voorstander van Jozef Stalin (±30 miljoen doden), Mao Zedong (±70 miljoen doden) en Kim Il-Sung (±3 miljoen doden). Maar onder Mertens zou dus schoon schip worden gemaakt en vervelde de PVDA van communisme tot ‘socialisme 2.0’. Recent lichtte Mertens nog toe wat hieronder begrepen moet worden. Naar aanleiding van de recentste verkiezingen kreeg hij in ‘Reyers Politiek’ – samen met partijgenote Mie Branders –de mogelijkheid de partij-ideologie toe te lichten. Socialisme 2.0 is, aldus de PVDA’ers, het vervullen van de fundamentele mensenrechten voor eenieder: het recht op gezondheid, wonen, cultuur, etc. Op die manier kan men, aldus Branders, het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens zelfs een communistisch manifest noemen. Mertens zelf nam in diezelfde uitzending afstand van het obscure verleden van zijn partij door te stellen dat er niet meer ‘gedweept’ wordt met Stalin.

Daarmee lijkt de kous af: de PVDA nam officieel afstand van haar verleden en vaart sinds 2008 een andere koers. Maar klopt dat wel? Past het dit zogenaamde socialisme 2.0 consequent toe of blijft het in de praktijk een extreem-linkse partij die sympathieën koestert voor of zelfs actief steun betuigt aan anti-democratische en autoritaire regimes? Dit is alleszins de mening die ULB-professor Pascal Delwit is toegedaan. In zijn kritisch boek ‘Nouvelle gauche, vieille recette’, dat eerder dit jaar verscheen, schetst de auteur een beeld van de PVDA als een partij die naar buiten toe een gematigd gelaat toont, maar intern de marxistisch-leninistische lijn strak aanhoudt. Bovendien zou het zich op internationale ontmoetingen met andere communistische partijen van haar meest radicale en dogmatische kant tonen. Mertens reageerde furieus: de PVDA heeft géén verborgen agenda en het verafschuwt het Noord-Koreaanse regime.

Tussen woord en daad…

Maar klopt dat wel? De realiteit toont ons echter een heel ander beeld, een beeld dat de beweringen van professor Delwit bevestigt. Zo neemt de PVDA, ook onder ‘vernieuwer’ Mertens, jaarlijks deel aan verschillende internationale bijeenkomsten tussen communistische partijen van diverse pluimage. De partij is jaarlijks, zonder uitzondering, aanwezig op de zogenaamde ‘International Meeting of Communist and Workers’ Parties’ (IMCWP). Een kort overzicht van enkele andere opmerkelijke aanwezigen. De communistische partij van Laos van Choummaly Sayasone. De communistische partij van Cuba van Raul Castro. De communistische partij van Vietnam van Nguyễn Phú Trọng. Stuk voor stuk vertegenwoordigers van regimes die de mensenrechten, de ene al meer dan de andere, systematisch en flagrant schenden.

De aanwezigheid van deze notaire mensenrechtenschenders verbleekt evenwel bij die van de Noord-Korea. Wie er de aanwezigheidslijsten op nakijkt, merkt dat de Noord-Koreaanse arbeiderspartij van de dictators Kim Jong-Il en zijn opvolger Kim Jong-Un meermaals aanwezig was, met name in 2008, 2009, 2011 en 2013. De link tussen de vernieuwde PVDA en dat land blijft evenwel niet beperkt tot ‘passieve aanwezigheid’ op een gezamenlijk congres: de PVDA neemt ook actief deel en organiseert jaarlijks zelf een internationale bijeenkomst in Brussel, waar het diverse malen haar sympathie én steun uitsprak voor onder andere het Noor-Koreaanse regime. In 2011 diende de PVDA op het door haar georganiseerde ‘International Communist Seminar’ een voorstel van resolutie in met de volgende slotzin: “We, delegates from Communist and Workers’ Parties, participants of this Seminar, wish success and extend our firm solidarity to the Worker’s Party of Korea and the Korean People in the important struggle of peace on the Korean peninsula, in Northeast Asia and the whole world”. Op eigen initiatief diende de PVDA dus een tekst in waarin het haar steun betuigt aan Noord-Korea. Niet gewoon steun aan de Noord-Koreaanse bevolking die dagelijks lijdt onder het moordzuchtige schrikbewind, aan de miljoenen mensen die eten ontberen omdat een krankzinnige elite zich voortdurend verrijkt of aan de 200.000 mensen die in mensonterende omstandigheden in concentratiekampen worden gestoken en er uiteindelijk sterven. Wél aan de Noord-Koreaanse Arbeiderspartij, de enige partij en de officiele vertegenwoordiger van dit gruwelijke regime. Het is als actief steun betuigen aan de NSDAP ten tijde van het nazi-regime: partij en regime vallen samen. Een jaar later herhaalt de PVDA dit sterk staaltje van ‘respect voor fundamentele mensenrechten’ en ‘socialisme 2.0’. Op pagina 5 van de ‘Algemene Conclusies’, medeondertekend door de PVDA, lezen we wat de taak is van de arbeiderspartijen: “Zij moeten het solidariteitsfront met de landen die bedreigd worden door het imperialisme (Iran, Syrië, de Democratische Volksrepubliek Korea) versterken”. Opnieuw geen steun aan de mensen die in die landen onderworpen worden aan systematische mensenrechtenschendingen, wel aan de landen die hiervoor verantwoordelijk zijn. We spreken dan over het Syrië van Assad, het Iran van Ahmadinejad en ayatollah Khameini en het Noord-Korea van de Kim-dynastie.

Ontslag Mertens?

Deze feiten in beschouwing genomen, kunnen we niet anders dan concluderen dat de eis van de PVDA tot ontslag van regeringsleden Francken en Weyts getuigt van een ongeziene hypocrisie. Beide heren zouden ontslag moeten nemen voor hun aanwezigheid op het verjaardagsfeest van een voormalige VMO’er, terwijl de PVDA tot op heden niet enkel in het gezelschap van huidige dictators vertoeft,  maar eveneens  actieve steun betuigt aan hun moordzuchtige, autoritare regimes. Als de PVDA nog enige geloofwaardigheid wil behouden als legitieme links-radicale partij én zogenaamde hoeder van de fundamentele mensenrechten, moeten haar eigen leden het ontslag van hun voorzitter Mertens eisen en inzetten op een vernieuwing in woord én daad.

De auteur is Master in de Europese Studies 

Foto © Reporters