JavaScript is required for this website to work.
Binnenland

De partij van

Mijmering over partijvoorzitters

Daniël Walraeve20/1/2014Leestijd 2 minuten

Vlaanderen heeft socialisten, groenen, christendemocraten, Vlaams Belangers, liberalen en de partij van Bart De Wever. N-VA heeft een omschrijvingsprobleem: geen enkele partij wordt in de berichtgeving zo vaak omschreven als de partij van haar voorzitter. 

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Het is een bekend zinnetje: ‘de partij van Bart De Wever’. Zeker journalisten hanteren de omschrijving zeer regelmatig, en ook hier op Doorbraak zijn we niet vrij van elke zonde. Het kind moet nu eenmaal een naam hebben en wie een beetje afwisselend wil schrijven of spreken kan zich niet altijd droog beperken tot de naam van de partij. Toch is de omschrijving niet altijd neutraal. Soms klinkt het bijna alsof de N-VA niet de grootste partij van België zou zijn maar wel het vrijetijdsclubje dat in weekends affiches gaat plakken voor de voorzitter.

Is de N-VA op dit punt anders dan andere partijen? We hebben het op zondag –  vrije dag, niets op TV – nog eens nagerekend met behulp van een paar zoekmachines. In Mediargus, de databank van de Vlaamse pers, leverde ‘de partij van Bart De Wever’ maar liefst 925 zoekresultaten op. Geen enkele andere partij komt zelfs maar in de buurt. ‘De partij van Bruno Tobback’ komt aan 23 resultaten. ‘De partij van Gwendolyn Rutten’ scoort met 13 resultaten het slechtst. ‘De partij van Wouter Beke’ doet het nog het best: 63 resultaten. Toegegeven: bij CD&V is Wouter Beke niet de man die als boegbeeld fungeert voor drie verkiezingen tegelijk. Maar ook ‘de partij van Kris Peeters’ levert amper 31 resultaten op.

Zoekmachine Google bevestigt trouwens de verhoudingen: in 0,32 seconden vinden we 106 000 resultaten voor ‘de partij van Bart De Wever’. Bij ‘de partij van Bruno Tobback’ krijgen we de volle 8 resultaten en de tip om onze zoekopdracht te herformuleren.

Van alle zittende voorzitters heeft De Wever natuurlijk de langste staat van dienst. Maar ook in het kleine klasje van toppolitici die al minstens tien jaar hun partij domineren, steekt de N-VA’er er met kop en schouders bovenuit. Opnieuw even op Mediargus kijken. Filip Dewinter, al sinds jaar en dag VB-boegbeeld, haalt met ‘de partij van Filip Dewinter’ amper 172 zoekresultaten. De huidige premier leidt al sinds mensenheugenis de machtigste partij van het land, maar ‘de partij van Elio Di Rupo’ haalde in al die tijd maar 155 keer de krant.

Als liefhebber van de klassieken zal De Wever een consequent epitheton zeker kunnen waarderen. Op korte termijn lijkt het ook voor de N-VA niet oninteressant om veelvuldig vereenzelvigd te worden met het populairste boegbeeld. Maar wanneer de N-VA consequent geframed wordt als het kiesvehikel van de Antwerpse burgemeester, krijgen tegenstanders het wel heel makkelijk om de hele partij weg te zetten als een eenmanslijst. Voor de opvolger van De Wever, die nog dit jaar zou moeten aantreden na een historisch voorzitterschap van tien jaar, wordt de opdracht zo nog wat moeilijker.

Foto: © Reporters

Daniël Walraeve (1988)  is het pseudoniem van een brave historicus die eigenlijk maar één onhebbelijk trekje heeft: hij is een onverbeterlijke consument van traditionele media. Elke dag leest hij zowat alle kranten en elke dag wordt hij dan weer vreselijk boos om een of ander editoriaal of ander naïef opiniestuk. Hij kan er zelf echt niets aan doen, tenzij er af en toe een stukje over plegen voor Doorbraak. Stokpaardjes zijn ideologie, identiteit en samenleven. 

Commentaren en reacties