Terwijl in het Verenigd Koninkrijk, Ierland en Denemarken alle coronamaatregelen werden opgeheven, werd in België de pandemiewet verlengd tot 28 april. Waarom? Omdat hun barometer, waaraan anderhalf jaar werd gesleuteld, dat zegt. Handig voor een regering die harder zwalpt dan een dronken matroos met evenwichtsstoornissen op een cakewalk. Bizar ook, die verlenging, omdat de WHO inmiddels corona heeft afgeschaald tot het niveau van een seizoensgriep. Maar plots blijken de aanbevelingen van de wereldgezondheidsclub niet meer van belang.

De Belgische omikronpaniek en de maatregelen die daaruit voortvloeien laten intussen onze gehavende economie nog verder tot een piepende halt komen. Positief getesten moeten verplicht in quarantaine ook al hebben ze verder geen symptomen en zijn ze kerngezond. Fabrieken moeten daardoor door gebrek aan personeel de deuren sluiten. Audi in Vorst ligt stil, de NMBS en De Lijn schrappen ritten. In één op twintig kmo’s is er geen enkel personeelslid meer.

Ziekenhuizen leeg én vol

Vlaamse ziekenhuizen roepen gepensioneerde artsen en zorgpersoneel op om hen te komen helpen. Het ZOL ziekenhuis in Genk moest één op vijf bedden sluiten door personeelsuitval. Eén op de twintig scholen gaat dicht. Niet door omikron, want op de IC’s liggen nauwelijks omikronpatiënten, maar door de maatregelen.

De helft van de corona gerelateerde ziekenhuisopnames blijken patiënten te zijn die niet door covid, maar met covid in het ziekenhuis liggen. Ze zijn ziek van iets anders. Toevalsvindingen noemen ze dat in vaktaal. Je gaat binnen voor een ingegroeide teennagel en voor je het weet beland je in de covidstatistieken omdat je toevallig positief test, zonder symptomen.

Economische leiders roeren zich

Dat weten we inmiddels al meer dan anderhalf jaar, maar wie dat toen zei werd als corona-ontkenner weggeparkeerd. Nu de media het groot in het nieuws brachten mag het plots wél geweten zijn. Je zou haast gaan denken dat de coronatanker eindelijk aan het draaien is, met de economie aan het stuur: arbeiders en bedienden die noodgedwongen kerngezond thuis in quarantaine met hun vingers zitten te draaien, daar worden bedrijfsleiders witheet van. En het VBO en Voka dus ook. Waarna de mobieltjes in de Wetstraat en bij de mediabazen zenuwachtig beginnen te biepen.

‘It’s the economy, stupid!’, zoals Bill Clinton al wist in zijn pre-sigarenperiode. En zo zitten we in de stupide situatie waarbij de maatregelen zichzelf als Ouroboros, de slang, in de eigen staart bijten, want straks zijn er weer te weinig bedden in de ziekenhuizen omdat het personeel thuis gezond en wel van verveling met de eigen tenen zit te spelen. Waarna er weer een roep komt voor strengere maatregelen, waarna er nog meer mensen thuisblijven, etc…

Schuld door associatie

Intussen is in het federale parlement de hoorzitting met allerlei experten van diverse pluimage rond de vaccinatieplicht en de vaccinatiepas achter de rug. De polarisatie was groot. Alweer werden de critici bedacht met de onzinterm ‘corona-ontkenners’ en werden ze in de mainstream pers steevast ‘omstreden’ genoemd. De peer reviewed wetenschappelijke artikelen die ze aanhaalden werden plots gemarginaliseerd omdat ze niet in het kraam van het geldende discours pasten. Om nog te zwijgen van het feit dat het gros van die critici naar voren waren geschoven door het Vlaams Belang: dat maakte hen meteen verdacht en schuldig door associatie.

Van alle deelnemers aan het debat zou ik willen weten voor welke sponsor ze rijden en welke belangen ze hebben verdedigd. Misschien moeten we eens werk maken van een wet die shirtreclame verplicht maakt voor parlementariërs en experten. Iets in de stijl van de hemdskraag van Jean-Marie Pfaff vroeger, met daarop de logo’s van zijn sponsors. Het zou naast onthullend ook nog grappig zijn.

De oorlog is gedaan, hij is heel slecht gemanaged, de goedkope kogels die klaarlagen zijn niet gebruikt en de officieren zwelgen nog steeds in hun ego. Hoeveel levens het ‘friendly fire’ heeft gekost zullen we pas weten als de generaals terug naar hun kazerne zijn gejaagd. En wanneer op de Titanic niet langer Vivaldi weerklinkt.