JavaScript is required for this website to work.
post

De socialistische broederstrijd steekt nu al tegen

Geeuw sp.a geeuw

Daniël Walraeve11/2/2015Leestijd 2 minuten

John Crombez, Bruno Tobback of Jono Cromback: wie kan het wat schelen? De voorzittersverkiezing bij sp.a werd aangekondigd als koningsdrama, maar is nu al stomvervelend. 

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Het leek de natte droom van elke tegenstander die sp.a ooit heeft gehad. De Vlaamse socialisten organiseren dit voorjaar geen voorzittersverkiezing, maar een bittere broederstrijd. Pak de popcorn er maar bij en geniet van het schouwspel! De oppositie scheurt zichzelf aan stukken. De dauphin uit Oostende versus de koningszoon uit Leuven: een politiek koningsdrama. Maar het is niet bepaald Shakespeare, daar bij sp.a. 

De voorzittersstrijd binnen sp.a is in sneltempo verworden tot een pijnlijk schouwspel. Wie een week geleden nog verlekkerd wou toekijken, die kijkt ondertussen ongemakkelijk weg. Plaatsvervangende schaamte overweegt nu duidelijk is geworden dat de sfeer bij de Vlaamse socialisten ver onder nul is gezakt en er dagelijks wonden worden geslagen die in jaren niet zullen helen. Het verloop voor de komende weken lijkt duidelijk: Tobback en Crombez zullen af en toe elkaars neus afbijten, beide kampen zullen af en toe anoniem venijnig zijn over elkaar in de krant, er zal veel vals gegrijnsd worden. 

Ook al wordt het interne conflict breed uitgesmeerd in allerlei kranten: het kan nu al niet meer boeien. Het beste wat sp.a zou kunnen overkomen is een coup de théatre: een zittende voorzitter die er niet in slaagt om voldoende afdelingen en leden achter zich te scharen voor een geldige kandidatuur. Als Bruno Tobback toch door kan zetten, dreigt pijnlijk duidelijk te worden hoe weinig sp.a bruist, hoe weinig ideologisch vuur er is bij de Vlaamse socialisten, hoe weinig interessant een debat tussen John Tobback of Bruno Crombez eigenlijk is. 

Het lijkt weinig verschil te zullen maken wie er uiteindelijk sp.a-voorzitter wordt. Zelfs scherpe waarnemers hebben een microscoop nodig om de inhoudelijke tegenstellingen tussen Tobback en Crombez te vinden. Door de persoonlijke vete zal de partij aan het einde van de rit hoe dan ook verscheurd zijn. Het effect blijft wellicht minimaal. Ook Crombez zal de partij niet meteen uit het slop kunnen trekken. Een klein clubje commentatoren heeft zichzelf dan wel wijsgemaakt dat de pupil van Vande Lanotte een soort wonderboy is, maar in werkelijkheid heeft de gewezen staatssecretaris nog nooit laten blijken dat hij de charismatische hervormer is die de sp.a nu nodig heeft. 

De gebrekkige impact van de volgende voorzitter hangt natuurlijk samen met de gebrekkige impact van de partij. De sp.a, al jaren in een negatieve spiraal, ontleende alleen maar relevantie aan verschillende regeringsdeelnames, waar de partij met enig succes boven het eigen electorale gewicht wist te boksen. Nu de partij uit de Vlaamse en de federale regering is gezet, blijft het onduidelijk waarom sp.a belangwekkend zou zijn. De partij valt niet op in de parlementen, wordt overklast door Groen en blijft achtervolgd door stellingnames uit het zeer recente verleden. 

Als de Waalse socialisten binnenkort beginnen zagen aan de poten van de troon waarop Elio Di Rupo praalt, dan zal dat veel interessanter zijn dan de kuiperijen bij sp.a. Het zal verschil maken wie finaal de oude Di Rupo naar buiten draagt, want de PS is een machtsfactor en een echte bedreiging voor het voortbestaan van de regering Michel en een beleid gebaseerd op een duidelijke Vlaamse meerderheid. Het enige waar de voorzittersverkiezing bij sp.a goed voor is? Enkele halfbakken moppen en hardvochtig leedvermaak. 

Dit is niet de voorzitterstrijd die de sp.a verdient, maar de sp.a is ook niet de oppositiepartij die Vlaanderen verdient. Dus maak wat haast, kameraden socialisten, de krant is ook zo al lelijk genoeg.

Foto: (c) Reporters

Daniël Walraeve (1988)  is het pseudoniem van een brave historicus die eigenlijk maar één onhebbelijk trekje heeft: hij is een onverbeterlijke consument van traditionele media. Elke dag leest hij zowat alle kranten en elke dag wordt hij dan weer vreselijk boos om een of ander editoriaal of ander naïef opiniestuk. Hij kan er zelf echt niets aan doen, tenzij er af en toe een stukje over plegen voor Doorbraak. Stokpaardjes zijn ideologie, identiteit en samenleven. 

Commentaren en reacties