De uitschuiver van Michael Howard

Ruziemaken over een rots met apen. Het kan. 35 jaar terug maakten de Britten zich ook behoorlijk boos over rotsen met schapen. De toenmalige premier Margaret Thatcher stuurde er een heuse vloot op af. De Argentijnen dachten dat ze zomaar de Falkland Eilanden konden innemen. Maar Thatcher had een electorale boost nodig en ze was ook een vrouw met wie je niet solde.

Lang niet de eerste keer

Maar dat waren de prille jaren 1980. Spanje en het Verenigd Koninkrijk maken al meer dan 300 jaar ruzie om Gibraltar. Nu de brexit in gang getrokken is, lonkt Spanje naar de oude zuidelijke rots van het Iberische Schiereiland. Dat is niet nieuw. Enkele jaren terug nog – voor iemand ook maar dacht aan de brexit – was Gibraltar het middelpunt van een diplomatieke en bijna militaire ruzie tussen de twee Europese staten. De Spaanse premier Mariano Rajoy en diens regering kampten met de aanpak van de economische crisis en leden een ernstige imagoschade n.a.v. de corruptieschandalen rond de regeringspartij Partido Popular. Toen men in de Britse wateren rond Gibraltar rotsblokken dumpte om een kunstmatig rif aan te leggen, brieste de regering van Spanje dat het om een blokkade voor Spaanse vissers ging. De regering van Rajoy nam meteen maatregelen tegen de rots en verscherpte de grenscontroles op een niveau dat men sedert de tijd van dictator Francisco Franco niet meer waarnam. Rajoy beschouwde Gibraltar opnieuw als een deel van Spanje. Prompt voerde de Royal Navy militaire oefeningen uit voor de kust van Gibraltar.

Britse rots

De ongeveer 30 000 bewoners delen Rajoys mening niet. Er vonden in het verleden twee referenda plaats waarin de Gibraltarezen de mogelijkheid kregen om zich bij Spanje aan te sluiten of het bestuur met de Spanjaarden te delen. In 1967 en in 2002 koos men, telkens met stalinistische scores, voor een uitsluitend Brits bewind. In 1969 verkregen de inwoners van de rots, als rechtstreeks gevolg van het referendum, autonomie en een eigen grondwet. Buitenlandse Zaken, Defensie en Veiligheid blijven de bevoegdheid van de gouverneur en dus van Londen. Gibraltar blijft te allen tijde het recht genieten om zich via een volksraadpleging los te scheuren van het Verenigd Koninkrijk, maar dat betekent dat het sowieso onder Spaans bestuur komt. Ook al stemde men op de rots met 96% tegen de brexit, die kans lijkt klein.

‘There’s something of the night about him’

Nu is er dat dreigement van Lord Michael Howard, de oud-voorzitter van de Conservatives. Hij diende ooit als minister onder Thatcher. Partijgenote Anne Widdecombe vond dat hij iets ‘van de nacht’ had en daarom wordt hij steevast afgebeeld als een vampier in de scherpe cartoons in de dagbladen. Hij wordt vooral herinnerd, omdat hij erin slaagde om minstens tien keer een vraag te ontwijken in een interview met Jeremy Paxman. Als partijleider slaagde hij er niet in Tony Blair te verslaan, maar hij stoomde de partij wel klaar voor de terugkeer naar de macht. Die vond plaats onder zijn opvolger David Cameron. Hij verraadde zijn opvolger door onverwachts voor een brexit te pleiten. En nu brengt hij Theresa May in de problemen. In het interview over Gibraltar maakte hij de vergelijking met het Falklandconflict van 35 jaar terug. Hij trok een scheve parallel tussen de twee Spaanstalige landen. Alleen, Argentinië stond onder leiding van een dictator en schond militair het Britse grondgebied. Spanje is een NAVO-bondgenoot die betrokken partij is in de EU-onderhandelingen. De persaandacht die de ongelukkige uitspraken van deze oud-gediende genieten, is overtrokken. Het schetst vooral hoe het brexitkamp zich gedraagt als een Mexicaans leger. Of is het een Spaans?

Foto: (c) Reporters