De val van John Icarus Crombez

Met de vaststelling van N-VA-voorzitter De Wever dat een veertienjarige kon zien dat die twee fameuze mails over de vervanging van de F-16 zo frauduleus zijn als wat, is het over en out voor John Crombez, dé specialist van de fraudebestrijding. Dat Crombez een doctoraat economie behaalde aan de Gentse Unief is dan ook zonder meer een schandvlek voor deze instelling.

Een spontane actie

Dé hamvraag in dit dolle circus – was democratie ooit vermakelijker, hilarischer, laagdrempeliger?- is nu echter van welke hand die ‘gefabriceerde’ mails komen. Iemand oppert: misschien van fabrikant Lockheed Martin want die zou liever dure onderhoudscontracten (de sp.a-optie) slijten aan het hellegat aan de Noordzee. Maar daarvoor zijn ze dus te klungelig opgesteld.

Anderzijds: wie heeft nu eigenlijk baat bij die afgang van de Vlaamse socialisten? Erfvijand N-VA uiteraard. Zou zo’n slecht uitgewerkt idee uit de koker voortkomen van de Wever of zelfs een van zijn acolieten? Uiteraard niet. Dan zou het geheel wel professioneler ogen. Anderzijds werd Hendrik Vuye door dezelfde bron getipt dat het om vervalsingen ging, zodat heel de sp.a-ballon tegen de plenaire zitting van donderdag met een enorme sisser kon leeglopen.

Vandaar een valabele hypothese: de twee vervalste mails die Crombez in zijn bus kreeg zijn afkomstig uit N-VA-kringen. Niet op aansturen van de partijtop, maar als ‘spontane’ actie van sympathisanten die na een paar bakken Carapils in hun achterkeuken besloten om de sossen eens een poetsje te bakken. Het is dus een halve grap en een halve torpedo, met als resultaat hoe dan ook dat heel de SP.A-boot kapseist. Met Crombez als Icarus wiens vleugels door de zon smelten waarna hij in de Noordzee terecht komt, alleen nog één been dat uitsteekt, terwijl een laconieke landarbeider het landschap beheerst. Of heeft die boer ook ergens de hand in? Werd Icarus door een stuntelig mailtje misleid?

Als men beseft hoe groot de sossenhaat is in het N-VA-kamp, hoe actief de zwartgele trollen op Twitter elk kritisch geluid weghonen – en dit niét geregisseerd vanuit de top maar komend vanuit de basis zelf-, dan zou het me niks verbazen dat de toogstrategie in la Flandre Profonde af en toe leidt tot opmerkelijke exploten die het midden houden tussen een late aprilgrap en iconoklaste terreur. Het microklimaat in de lagere N-VA-echelons is op zijn zachtst gezegd geëngageerd, om niet te zeggen: fanatiek, met weinig zin voor politieke correctheid. Ik bedoel maar: het hoofd weet niet altijd wat er in de onderbuik omgaat. Bart De Wever mag een hele slimme man zijn, maar zijn volkspartij is zo groot, zo breed en zo diep dat de onderste regionen enige gistmassa bevatten die zo haar eigen normen hanteert, allemaal voor de goede zaak uiteraard.

Boeren en trollen

Zo komen we tot een alternatieve lezing van ‘De val van Icarus’ (1558) van Pieter Brueghel de Oude: de ware figuur die de val veroorzaakt is misschien wel de labeurende boer op de voorgrond, die geen verhaal heeft aan de mythe en heel de bovenbouw letterlijk wegploegt onder de Vlaamse grondstroom, door sommigen oneerbiedig ook wel de Vlaamse strontstroom genoemd. Exit het heldendom en de iconen. Uiteindelijk zijn we een volk van boeren en trollen, en al wie daar iets beters van probeert te maken bijt zijn zijn tanden stuk of verbrandt zijn vleugels.

Het “beschadigen” – of dat tenminste proberen- van politici is zo oud als de politiek zelf. Maar op een zeker moment neemt het voetvolk het over, en dan krijgen we iets wat op een groteske burgeroorlog zou kunnen lijken, met dank aan de sociale media, waarbij heel het politiek establishment zich op één grote, met zwarte zeep ingesmeerde glijbaan bevindt. Dat is misschien ook democratie, misschien wel dé finale vorm van democratie, regelrechte volkshumor zonder enige fatsoensnorm, een spel zonder spelregels, met partijstrategen aan de top die hun troepen nauwelijks nog in de hand hebben. Ze zijn hooguit de mascottes of paljassen op de glijbaan zelf. Komt dat zien.