JavaScript is required for this website to work.
post

De Vlaamse regering is niet in staat te doen wat nodig is

Pieter Bauwens5/2/2012Leestijd 3 minuten

Een goed begrotingsbeleid en de uitvoering ervan is een continu proces, inbegrepen de bijsturing. De juiste dingen doen (bepalen wat moet gebeuren met in de tijd geplande ietwat ambitieuze maar concrete haalbare doelstellingen) en het voorzien van de hiervoor nodige financiële middelen, zijn twee essentiële elementen in dit proces. Een begrotingssanering in de betekenis van snoeien in de uitgaven is maar een onderdeeltje van dit proces en het snoeiwerk kan dodelijk zijn als het proces in zijn geheel uit het oog verloren wordt.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De Vlaamse regering wordt in 2012 geconfronteerd met een begrotingstekort van 0,2 à 0,5 miljard euro, zonder inzicht over de volgende jaren. Hoe noodzakelijk deze saneringsmaatregelen ook mogen zijn, ze gaan voorbij aan de veel wezenlijker vraag: is de Vlaamse regering bezig met de juiste dingen en – vooral – beschikt ze over de nodige middelen om de juiste dingen te doen? Het hardnekkig voortbestaan van omvangrijke wachtlijsten op meerdere gebieden is vooral veroorzaakt door het gebrek aan geld; nauwelijks door de lange bureaucratische procedures.

Voor de periode 2012 – 2020 hebben we een denkoefening gemaakt over de juiste dingen die moeten gebeuren en het geld dat hiervoor nodig is. De genoemde bedragen zijn gemiddelde uitgaven per jaar over deze periode. Sommige stijgen met de jaren, ook na 2020.

• 2,5 miljard voor het oplossen van de wachtlijsten en de toekomstige behoeften die met de bestaande financieringswet en gewestelijke belastingen niet kunnen betaald worden. (bijzondere jeugdzorg, personen met een handicap, sociale woningen, bouw van rusthuizen, energierenovatie in de bestaande sociale woningen, onderhoud van wegen, zwarte punten, fietspaden, Sigmaplan-scheldebekken, innoverende stadsprojecten, waterzuivering en riolen, blackfields, onderzoek & ontwikkeling)
• 2,7 miljard voor ‘nieuwe’ behoeften (levenslang leren, armoedebestrijding, arbeidszorg, Noordzeebescherming, rampenfonds, Oosterweelverbinding en Antwerps mobiliteitsplan, Gemeentefonds)
• 0,300 miljard nieuwe uitgaven en minder inkomsten door de nieuwe financieringswet (pensioenlasten voor ambtenaren, nieuwe verdeelsleutels die nadelig zijn voor het Vlaams onderwijs)
• 0,500 miljard voor expliciete en verdoken federale saneringen in de overdracht van nieuwe bevoegdheden (op de pakketten arbeid, fiscale uitgaven, en onderfinanciering van de ouderenzorg)

In totaal dus jaarlijks 6 miljard. Zonder inflatie en hopend dat de economische groei jaarlijks 2 % zal bedragen. De Vlaamse regering zal het geld voor deze noodzakelijke projecten dus niet hebben. Er is immers geen rekening gehouden met 0,750 miljard per jaar voor groene wagens, energiebesparing en usurperende bevoegdheden. Ook niet met eventuele tekorten voor investeringen in schoolgebouwen.

In 2012 is er in de financieringswet nog een transfer van 1,5 miljard euro naar Wallonië en Brussel, inbegrepen de Franstalige Gemeenschap. Omdat de overdracht van nieuwe bevoegdheden (bijna 17 miljard) ongeveer volledig gebeurt op basis van behoeften en niet op basis van fiscale capaciteit, komt er nog een transfer van 0,6 miljard bij; maar dit is slechts een verschuiving binnen de bestaande transfers. Als de Vlaamse regering zou beschikken over het geld van deze transfers (2,1 miljard) zou dit dus bijlange niet voldoende zijn om haar noodzakelijke opdrachten te vervullen.

Om te lachen
De resolutie van het Vlaams Parlement stelt onder meer dat ‘de solidariteit dient behouden te blijven op basis van objectieve, duidelijke en doorzichtige mechanismen en omkeerbaarheid’. Aan geen enkel van deze criteria wordt voldaan. Bovendien stelt deze resolutie ‘dat het ontvangende deelgebied per capita niet meer mag overhouden dan het betalende deelgebied’. Ook met de nieuwe financieringswet is dit niet het geval. (De Vlamingen betalen 24 % meer personenbelasting per inwoner dan de Franstaligen, maar krijgen via de financieringswet 3 % minder per inwoner.) Die resoluties waren dus maar om te lachen.

Uitdaging
Het is tegelijk pretentieus, naïef en onverantwoord om via de transfers jaarlijks 12 miljard euro weg te geven en de illusie in stand te houden dat wij een topregio in Europa kunnen worden. Wij dagen de Vlaamse regering uit om een meerjarenbegroting te maken tot in 2020 gesteund op gekwantificeerde concrete doelstellingen (bijvoorbeeld over de onderwerpen hierboven genoemd) en met de financiële middelen die hiervoor nodig en beschikbaar zullen zijn. Goede bedoelingen en aankondigingen zijn ver van voldoende.

Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.

Commentaren en reacties