De weerbaarheid van een regime (vrijspraak)

De regering-Di Rupo zal aan Vlaamse zijde alleen worden gesteund door partijen die de verkiezingen verloren hebben. Ondemocratisch? Neen, winnen en verliezen bij verkiezingen heeft niet alleen iets te maken met het aantal stemmen dat partijen halen, maar ook met wat ze bij de vorige verkiezingen konden sprokkelen. Een partij die stijgt, is winnaar; wie zakt, wordt verliezer genoemd. Zolang die verliezers samen meer zetels hebben dan de winnaars, kunnen ze een regering vormen zonder daarmee te zondigen tegen de beginselen van de democratie.

De regering-Di Rupo komt niet aan een meerderheid van de in Vlaanderen verdeelde zetels. Ondemocratisch? Neen, onfatsoenlijk uiteraard, maar formeel wordt hier geen enkele regel overtreden. Belgische regeringen moeten kunnen rekenen op de steun van tenminste 76 van de 150 kamerleden en elke taalgroep moet de helft der ministerposten leveren (de premier eventueel uitgezonderd). Zolang aan die voorwaarden wordt voldaan, heet alles technisch in orde met de democratie.

Dus alles koek-en-ei met Di Rupo I? Ja, volgens de bestaande regels en de beginselen van de democratie wel.

Zo zou het ook helemaal in orde zijn om een Belgische regering te vormen zonder PS, met alleen Waalse/Franstalige partijen die er op achteruit boerden bij de verkiezingen en die samen geen meerderheid van de niet-Vlaamse Kamerzetels behalen. U lacht? Juist, u bent een kenner van de Belgische politieke zeden. U weet dat zo’n regering er nooit komt, ook al zou dat volgens de formele regels best kunnen.

Want dit land wordt geregeerd door de Franstaligen, niet? Och, dit land wordt vooral geregeerd door degenen die de gang van zaken niet fundamenteel willen ombuigen. Dat zijn dus a) de Franstaligen – allemaal, want er bestaat daar geen serieuze politieke kracht die het institutionele status-quo in vraag stelt – en b) de, vanuit Belgische oogpunt, ‘brave’ Vlaamse partijen. Die establishmentpartijen krijgen in Vlaanderen serieuze klappen. Maar, zo stellen we vandaag vast, niet genoeg om hen de greep te doen lossen.

Besluit 1: CD&V, Open Vld, sp.a en Groen! zweren bij het Belgische ‘evenwicht’. Besluit 2: ofwel zal één van die partijen het kamp van de Belgische behoudsgezinden moeten verlaten ofwel zullen ze in het kieshokje een nog grotere pandoering moeten krijgen ofwel zal alles in wezen bij het oude blijven.

Wie verbaasd is over de gang van zaken kent ofwel niets van politiek en de wetmatigheden ervan of is naïef en onderschat de weerbaarheid van het regime. In feite is dat twee keer hetzelfde. De stevige tik van juni 2010 zal volgende keer een mokerslag moeten worden, want wankelen is niet hetzelfde als vallen.