JavaScript is required for this website to work.
post

De Wervende Winnaar

Een terugblik op de week

Pieter Bauwens6/2/2014Leestijd 4 minuten

Het congres van de N-VA is erin geslaagd die partij te positioneren als een succesvolle partij. dat trekt volk. De N-VA lijkt nog altijd te groeien, de vraag is hoe lang nog? De bomen groeien niet tot de hemel, maar hoe hoog dan wel? 

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Als je wint heb je vrienden, rijen dik, echte vrienden,’ zongen Henny Vrienten en Herman Brood in 1984, ‘Als je wint, nooit meer eenzaam, zolang je wint’. Vooral dat laatste. Succes trekt aan, mensen willen delen in succes, willen erbij horen, erbij zijn. Dat overkomt de N-VA op dit moment.

Bart Verhulst vatte het op het VRT Journaal van 19u op zondag 2 februari 2014 als volgt samen: ‘Een driedaags congres waar veel volk is naartoe gekomen waardoor het beeld is ontstaan van een brede volkspartij en misschien was dat wel de echte bedoeling van het congres dit weekend.’ Meer nog dan het beeld van de volkspartij, was er het beeld van de succesvolle partij. Dat werft, wat betekent dat vandaag, een brede volkspartij? Het beeld in de media en ook op de sociale media was er een van succes. Alles ging goed, alles was goed georganiseerd, veel volk en top of the bill: Urbanus. ‘Historisch’ werd het genoemd. Wie er was ,zal het aan zijn kleinkinderen kunnen vertellen. Die sfeer werd er gecreëerd. Ideaal om de eigen militanten goed op te peppen en supergemotiveerd in de kiesstrijd te sturen. En ja, er werden inhoudelijke aanpassingen gedaan. Daarover hoorden we al veel minder. Tweets schoven voorbij over een aanpassing van het Europastandpunt, verharding van het standpunt tegen de monarchie,… het is wachten op de definitieve teksten om de vergelijking te maken. Dat wordt een boeiende oefening.

Te veel

Henny Vrienten en Herman Brood vergaten een aspect van succes: het trekt niet alleen aan, het stoot ook af. Het succes van de N-VA en de ophef die er rond gemaakt wordt, stoot anderen – niet-N-VA’ers – tegen de borst. Meer en meer schijnt de tweedeling zich te voltrekken. Je bent voor of tegen de N-VA. De N-VA neemt dat over door van de keuze tussen de N-VA en de PS hét verkiezingsthema te maken; welke kant willen we uit? Die van verstarring of die van verandering? En u weet, wie waarvoor staat. Van jezelf de inzet van de verkiezingen maken, het is er niet veel gegeven, zeker niet als het eigenlijk onmogelijk is om voor je tegenstander te stemmen. Tot nader order komt de PS niet op in Vlaanderen. Kijken hoe lang dat N-VA contra PS, in de kiesstrijd, die over enkele maanden echt zal losbarsten, overeind blijft. Het heeft het voordeel dat het mooi mediatiek kan uitgewerkt worden. In de strijd om de kijkcijfers zou het niet de eerste keer zijn dat de vorm en de hype het halen op de inhoud van het debat. U herinnert zich ongetwijfeld de ‘kanseliersverkiezing’.

Eerste netelige vraag voor Bart De Wever in het debat: hoe wil hij dat confederalisme doorvoeren? In De Standaard (5 februari) liet vice-premier Pieter De Crem (CD&V) weinig aan de verbeelding over: ‘Deze regering zal geen enkel grondwetsartikel voor herziening vatbaar verklaren. Het staatkundige kader voor de komende tien jaar ligt vast.’ De marge is nul komma nul. Die uitspraak bleef niet echt hangen, want zijn opmerkingen over de begroting en de onmogelijkheid van een lastenverlaging lokten meer reactie uit. Wat Ben Weyts inspireerde tot: ‘Geen grondwetsherziening, geen lastenverlaging. Blijkbaar wil CD&V helemaal niets veranderen in dit land’ (in de kranten, 6 februari). CD&V werd zo in het kamp geduwd, van de verstarring, de PS. Kris Peeters reageerde heftig, maar sprak het slot op de grondwetsherziening toch niet tegen. Daar wil CD&V het blijkbaar liever niet over hebben. ze doen pogingen om het debat over andere lijnen te laten lopen dan de tegenstelling N-VA-PS.  CD&V fractieleider Koen Van den Heuvel (HN 6 februari) ‘De loonkloof dichten wordt dé centrale boodschap van CD&V. Dat gaan we zeker geen twee jaar in de diepvries steken.’ De Crem heeft geen extra vrienden gemaakt binnen zijn partij met zijn interview. Hij toonde wel al een eerste tactiek van de huidige regering-Di Rupo: geen enkel artikel van de grondwet voor herziening vatbaar verklaren. Na hun gegoochel met de grondwetsherziening, wel juridisch, maar niet deontologisch helemaal koosjer. Daar is in Doorbraak al verschillende keren op gewezen (door Maddens en door Vuye). De reactie op die grendel op verandering die de regering Di Rupo dreigt te sluiten is moeilijker. Dat bleek al na de lezing van Hendrik Vuye (nu op de N-VA lijst voor de Kamer in Vlaams-Brabant) die, wijzend op de geschiedenis, vaststelde dat de sleutelmomenten in het ontstaan van het democratische België zijn gerealiseerd buiten de grondwet en later gelegaliseerd. Maar ik vrees dat je met zulke argumenten geen verkiezingen wint.

Inhoud?

In september was ik nog optimistisch, het zou over inhoud gaan de komende campagne. Ondertussen is de campagne een strategisch spel geworden. Nu al. Hopelijk is er daarnaast plaats voor inhoud. En toch. Er staat voor iedereen veel op het spel. Want ook de traditionele partijen weten dat je vrienden hebt ‘zolang je wint…’. Ze weten zelf goed genoeg dat na periodes van winst met vele vrienden er periodes zijn waarin die vrienden weggaan. VLD, CD&V en Vlaams Belang kennen dat, ze hielden nokvolle enthousiaste congressen, ze wonnen en hadden vrienden, ‘rijen dik, echte vrienden’. Nu zitten ze hun tijd uit, niet gelaten, al twijfel ik bij sommigen een beetje. 

Hoe hoog de bomen – deze keer voor N-VA – groeien weet niemand, maar de tekenen dat de N-VA nog groeit zijn er wel. Als Bart De Wever de lat voor zijn partij op 30% legt om er zeker bij te zijn, heeft hij indicaties dat dit zeker haalbaar is, anders zegt hij dat niet. En dus lijkt dé vraag: hoe hoog zal de N-VA eindigen? Net de vraag waarvan alleen de N-VA wil dat ze de kiesstrijd overschaduwt, ‘zolang je wint’.

Binnenkort krijgen we ongetwijfeld een nieuwe lading peilingen over ons. Dan zal de vraag opnieuw gesteld worden: hoe hoog groeien de bomen? Is de N-VA over haar hoogtepunt? En wat doen de anderen. Want hoe je het ook draait of keert, de N-VA zal zeer waarschijnlijk de grootste worden, maar daar koop je in de Belgische politiek niets mee. Komt er in Vlaanderen nog een winnaar? Wil die in zee met de grote winnaar? Of zijn de anderen zo gekwetst dat ze niet met de grote winnaar inzee willen? Als de N-VA mathematisch niet kan genegeerd worden, en dat hangt van heel wat meer factoren af dan het aantal stemmen, moet ze rekenen op een partij die in België traditioneel bepaalt wie meedoet: de CD&V. Het ‘lossen’ van de band tussen CD&V en N-VA heeft de regering-Di Rupo mogelijk gemaakt. Het lijkt erop dat de N-VA naast die ‘vrienden, rijen dik’, zeker ook een ex-partner zal nodig hebben. In Vlaanderen kan dat snel gaan, in België iets minder, er is toch ook een meerderheid nodig aan Franstalige kant, of niet? 

Foto: © Reporters

Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.

Commentaren en reacties