Ayn Rand was een vooruitziende schrijfster uit de twintigste eeuw. In 1957 verwierf ze bekendheid met haar boek Atlas Shrugged. Het gaat over Amerikaanse uitvinders en bedrijfsdirecteuren die de samenleving financieel dragen, maar die er de brui aan geven vanwege de popularisering van socialistische ideeën en communistische praktijken. Zoals de mythische figuur Atlas de wereld op zijn schouders draagt, zo houden zij de welvaart gaande waarvan de rest mee profiteert. Op een dag besluiten de ondernemers die last af te schudden en trekken ze zich terug in een eigen anarchistische enclave.

De enigmatische figuur John Galt is, als ondernemer die hierin het voortouw neemt, een belangrijk personage in het verhaal. Zijn naam staat symbool voor deze drang naar ontsnapping. ‘Going Galt’ is een verwijzing naar een corrupt systeem waarin de goeden onder de kwaden lijden. Het is een systeem dat productiviteit afremt of zelfs bestraft, en zieligheid verheerlijkt. Als je in het boek over de utopistische bewieroking van het kapitalisme heen leest, dan is Atlas Shrugged een profetisch werk.

Burger als melkkoe

Going Galt wil zeggen dat je door de onttrekking van jouw arbeid de samenleving voor de vraag stelt of ze jouw bijdrage opmerkt, erkent en waardeert. Of ben je slechts een anoniem schakeltje dat ten dienste staat van anderen? Zo worden burgers uitgeperst voor belastingen, waarmee de linkse elite mooie sier mee kan maken bij ‘milieuactivisten, uitkeringsprofessionals en dergelijke waar wij als melkkoe geen enkele behoefte aan hebben’, aldus Peter Lamberts.

Ik interpreteer ‘Going Galt’ als een opstand tegen een systeem van kansloze, deprimerende baantjes en ‘make work’, waarin er tig ‘chief audits’ en ‘chief executive bladibla’ rondlopen. Iedereen moet zich belangrijk voelen met een pompeuze corporate titel. Ze staren zich blind op spreadsheets en hebben nog nooit met eigen handen een aardappel uit de grond getrokken. Ondertussen verdwijnt de fysieke productie van welvaart door outsourcing naar Azië. Een gesubsidieerde zombie-economie blijft over in Europa: de bedrijvigheid die nog wél levensvatbaar is, ligt allang in het vizier van China.

Terwijl de elite met de mooidoenerij bezig is nemen de echte communisten — spelers uit China — het westerse bedrijfsleven over en dijt onze overheid steeds verder uit. De bureaucratie groeit om in de noden van de groeiende bureaucratie te voorzien. De mensen die het echte werk doen, zoals leraren, worden belachelijk gemaakt. Zij hebben het dikwijls te stellen met verwende kinderen van veeleisende ouders. In de zorg werken velen voor een habbekrats met onregelmatige oproeptijden. Stel je bent boa (in NL: niet aan politie gelieerde buitengewoon opsporingsambtenaar, vergelijkbaar met ‘gasambtenaar’ in België, nvdr) en moet coronaregeltjes handhaven die je zelf ook doorgedreven vindt — hoe kijk je jezelf dan ’s ochtends aan in de spiegel? Kortom, als je een beetje nadenkt dan ga je iets doen met Bitcoin of aandelen en zoek je zo snel mogelijk een uitweg uit dit doorgerotte systeem.

Europese superstaat

Rechtsrealisten willen geen Europese eenmaking en géén EU-superstaat — we zitten in de commissies, stemmen tégen en leggen uit waarom. Slechts hoogstzelden pikt het systeem dit op en doet het er wat mee.

Komt het erop aan, dan vormen socialisten, communisten, christendemocraten, liberalen en groenen één solide blok tegenover de conservatieven en nationalisten. Het is onwaarschijnlijk dat het stemhokje een zodanig radicale omslag zal opleveren dat dit wezenlijk verandert. De alternatieve media worden immers, op dit moment, aan banden gelegd. En erg veel stemmers, zo blijkt wel uit de huidige volgzaamheid naar het kabinet, laten zich gemakkelijk intimideren door de mainstreammedia.

Het is dus de hoogste tijd om Galt te gaan.