Ik voel me soms vreemd, als belgicist die al twintig jaar voor N-VA stemt. Ik blijf ervan overtuigd dat zoveel mogelijk barrières tussen volkeren moeten neergehaald worden, maar stel vast dat de ‘Etat PS’ in het zuiden van ons land dat blokkeert. Ik zal mij dus nooit flamingant noemen, maar wel anti-wallingant.

Ik ben de mening toegedaan dat België slechts gezond kan worden als de Walen vervlaamsen. Dat wil zeggen: opnieuw de arbeidsmoraal ontdekken die ooit het cement van deze natie was, maar door de slachtofferpolitiek van de PS werd ondermijnd. Dat zal niet gemakkelijk zijn, maar is niet a priori onmogelijk.

Belangrijk daarbij is dat de Franstalige media niet langer signalen uit het noorden kunnen oppikken die voedsel geven aan de verlatingsangst in het zuiden. Daarom was ik verrukt toen ik op Doorbraak las dat Theo Francken in debat met Georges-Louis Bouchez verklaarde dat de sociale zekerheid niet noodzakelijk moet gesplitst worden.

Geen Catalaans experiment

Het probleem is immers niet dat het zuiden van het land tegen het noorden aanschurkt in het kader van een nationale solidariteit, het probleem is dat het dit op een onverantwoordelijke manier doet. Het zo vaak geciteerde cijfer van de tewerkstelling is daarvan het beste bewijs. De taak is dus niet om naar separatisme te streven, maar naar responsabilisering. Het komt erop aan bondgenoten te vinden in de Franstalige wereld.

Bart De Wever heeft dat al geprobeerd met de Zweedse regering in 2014, maar botste finaal op het opportunisme van Charles Michel die, in ruil voor zijn huidig baantje, graag ‘aan de juiste kant van de geschiedenis’ wilde staan. Aan de kant van de import van onverantwoordelijkheid. Daarmee leek elke hoop verzwonden, maar zie, er daagt nu een nieuwe kans op, nogmaals in de van nature rechtse MR.

Hardnekkigheid

Lang heeft N-VA zich laten vangen aan de ogenschijnlijke tegenstelling dat Bouchez zich uitte als overtuigde belgicist, maar ondertussen heeft hij met zijn hardnekkigheid binnen Vivaldi belangrijke N-VA-standpunten erdoor gedrukt, om te beginnen het verwerpen van de kernuitstap. Dit heeft blijkbaar – terwijl de Borms-hysterie weer woedt binnen het flamingantisme dat een derde keer zelfmoord wil plegen – tot een interne paradigmaswitch geleid.

Bart De Wever heeft, vanuit zijn burkeaanse filosofie, altijd beseft dat een ‘Catalaans experiment’ slechts ellende met zich meebrengen kan, zo het al realiseerbaar is. In welke bochten men zich ook wringt, men blijft zelfs in de peilingen voor de beide zogeheten V-partijen samen onder de vijftig procent hangen en durft slechts hopen op een kiesdeler die de verhoudingen licht verschuift. Zelfs dan zit je met een te precaire meerderheid om stand te houden tegen een tegen separatisme verenigd Europa.

Bouchez consolideert zijn positie

Maar er is meer: in plaats van zichzelf te verzwakken door in revolutionaire modus te gaan en decennialange schaduwgevechten op zich te laden, kan men zichzelf ook versterken door samen te gaan – l’union fait la force, weet je wel. Maar dan moet er een mentaliteitsomslag komen in de Franstalige media.

Bouchez heeft tijdens het debat aangetoond dat hij dit kan verwezenlijken door het voor Francken op te nemen in het meest hardnekkige vooroordeel waarmee de Franstalige opinie vergiftigd wordt, het verhaal over de Vlaamse collaborateurs. Het is altijd een molensteen rond de flamingantische nek geweest, dat zij zich niet distantieerden van de oorlogsmisdadigers. Nu veegde Bouchez deze kwakkel van tafel door erop te wijzen dat het feitelijk gedrag van Francken als staatssecretaris tegenover vluchtelingen humaner was dan dit van zijn Vivaldi-collega, de weinig benijdenswaardige Nicole De Moor.

Geesten waren niet rijp

Zijn daarmee alle problemen van de baan? Natuurlijk niet, maar er is wel via een voorzichtig aftasten aangetoond dat het water veel minder diep is dan men gemeenlijk wederzijds denkt. Men is weer on speaking terms en er is gebleken dat de N-VA-gok van 2014 om de responsabilisering bij de MR te zoeken de juiste was.

Maar de geesten waren niet rijp, zoals ook bleek uit de ACV-sabotage door Unizo-man Kris Peeters. Waardoor de clan Michel haar opening kreeg naar de hoogste functie van Europa, met nog een toemaatje voor Mathieu Michel als staatssecretaris. Naarmate Bouchez zijn persoonlijke positie in zijn partij versterkt, is het de vraag of hij die opgang vandaag nog zou beleven. De interne verhoudingen in die partij zijn erg ondoorzichtig met zowel Alain Destexhe als Jean-Luc Crucke die ondertussen de handdoek in de ring hebben gegooid.

De boemerang van Magnette

Bijkomende vraag is nog hoelang de PS kan concurreren op links met de PTB, een opbod dat niet te winnen valt; en of ook die partij zich niet geleidelijk aan inschakelen kan in een tendens naar responsabilisering. Uiteindelijk zou het grapje van Paul Magnette – de Vlamingen die graag werken en de Walen die graag genieten (op andermans kosten) – wel eens in zijn gezicht kunnen ontploffen. Niet alle Walen, zelfs niet eens alle socialistische Walen, zijn enthousiast over het etiket ‘luieriken’ dat zo op hen kleeft. Zelfs la grande patrie zal hen op die conditie niet in zijn rangen opnemen.

Blijft de vraag hoe de Vlaamse publieke opinie zal evolueren. Momenteel roepen velen om ter luidst dat N-VA de hand moet uitsteken naar het Vlaams Belang, zich niet eens realiserend dat dit voor beide partijen de ondergang zal betekenen: de gematigde vleugel van N-VA zal in de vier windstreken verdwijnen, terwijl de radicale vleugel van VB zot zal worden van glorie en daardoor de eigen gematigde kiezers terug naar de N-VA zal jagen. Eindresultaat zal zijn dat de net geen vijftig procent voor beide samen zal decimeren naar een 45, misschien slechts veertig procent. Men zal gejuicht hebben om een dode mus.

Bart De Wever, en blijkbaar ook Theo Francken die duidelijk uitgestuurd is als verkenner, zijn te slim om in die valstrik trappen. Zij kennen hun geschiedenis en weten dat elk bormsiaans avontuur tot de ondergang zal leiden. Wordt N-VA dan toch de nieuwe CVP? Nog een paar strapatsen van Sabotage Sammy en het is zo ver.