Deze staat die lijdt aan drie ongeneeslijke ziektes

Op woensdag 26 maart 1980 kwam de senaat samen om het ontwerp van bijzondere gewest- en gemeenschapswet te bespreken. Deze zou de geschiedenis ingaan als de tweede staatshervorming.

Ook François Périn, toen senator voor de liberale PRL, nam het woord. Hij begon met reacties op de voorliggende voorstellen en nam daarop tijdens de zitting ontslag met volgende bewoordingen (in een vrije vertaling):

‘Ik zou een persoonlijk woord willen toevoegen, zonder mijn politieke groep daarbij te engageren maar alleen mezelf.

Na alle verklaringen te hebben gehoord die de jongste tijd werden afgelegd en vooral tijdens het lopende debat, na de gebeurtenissen van de jongste jaren te hebben gevolgd, mislukking na mislukking, kom ik er in geweten niet meer toe te geloven in de toekomst van onze staat.

Het is moeilijk parlementslid te blijven van een staat waarin men niet meer gelooft en waarvan het politieke systeem absurd lijkt en die een natie vertegenwoordigt die – volgens de termen van de Grondwet – niet meer bestaat.

Ik dien vandaag mijn ontslag in als senator bij de voorzitter van deze assemblee.

Mijn motief is simpel en drievoudig.

België lijdt aan drie ziektes, ongeneeslijk en onomkeerbaar.

De eerste ziekte, ik heb het elders al gezegd, is het Vlaams-nationalisme, in openlijk vorm of verdoken. (Uitroepen op de banken van de Volksunie.)

De tweede is dat België overgeleverd is aan een doorgedreven particratie, vaak sectair, partijdig, vooringenomen, soms vanuit een twijfelachtige loyauteit aan het gegeven woord of het ondertekende akkoord maar zeer vakkundig in de boulimie om de staat te gijzelen en met de ellebogen te werken en zo het gezag van de staat te ondergraven, waarbij ze soms de publieke minachting uitlokt.

De derde ziekte, onomkeerbaar en ongeneeslijk, is dat België wordt verlamd door syndicale groepen van alle aard – van dokters tot klassieke vakbonden – onbehandelbaar en egoïstisch, onverantwoordelijk en negatief. Ze ondermijnen ten slotte elke capaciteit van de staat om te hervormen in de diepte. En er is niets, geen mens, geen beweging, om alles weer op z’n plaats te zetten en de autoriteit van de staat te herstellen in naam van een collectieve overtuiging die men gewoonlijk de natie noemt, omdat er in dit land geen natie meer bestaat.

Vandaar, mijnheer de voorzitter, mijn ontslag als senator. Ik hervat daarom, alleen, de moeilijke weg van de onverdraaglijke waarheden. Adieu.’

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>