Doordenken over de Vlaamse strategie

Laten we van meet af aan duidelijk zijn: het streven naar een onafhankelijk Vlaanderen met democratische middelen is een nobel doel. Hoofdredacteur Pieter Bauwens schreef daar onlangs het volgende over: ‘In Vlaanderen zijn er tussen de 10 en de 20% mensen gewonnen voor onafhankelijkheid, met sterk schommelende resultaten van verschillende peilingen. Is hier een omslag mogelijk? Ja, maar dan zal de Vlaamse beweging goed moeten nadenken over de strategie. De veranderende situatie is misschien een goede gelegenheid.’ De drang naar onafhankelijkheid in Catalonië en Schotland vormt een opportuniteit.

Doordenken???

Onder de noemer ‘De doordenkers van Knack.be’ schreef Bart De Valck – voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging – een opiniestuk met als verbazingwekkende titel: ‘Wat heeft een klas op een lagere school te maken met het gevoel van een Vlaamse identiteit?’ In zijn bijdrage stelt De Valck de bijzonder erudiete vraag: ‘Waarom moet Vlaanderen onafhankelijk worden?’ De vraag stellen, is ze beantwoorden … maar een antwoord krijgen we niet. Wat de voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging wel doet, is ons meenemen doorheen een labyrint van halve en ondoorgrondelijke waarheden, kromme redeneringen en al te maffe uitspraken. Op zoek naar wat de Vlaamse identiteit omvat, tovert De Valck volgende bedenking uit zijn hoed: ‘Zou het kunnen dat de Vlamingen weinig vertrouwen hebben in welk staatsgezag ook wegens de opeenvolging van al die vreemde heersers die zo lang over onze gewesten heersten? Hoogstwaarschijnlijk.’ Hoezo? Waar haalt De Valck deze wijsheid vandaan? Heeft hij een representatieve bevraging georganiseerd bij een deel van de bevolking? Heeft hij een historische studie besteld om het gedrag van de Vlamingen tegenover de staatkundige instellingen in kaart te brengen? Uiteraard niet. De Valck zegt maar wat.

Aannemelijker is dat de Vlamingen – waarvan het merendeel vermoedelijk amper weet welke overheersers de laatste tweehonderd jaar onze contreien hebben bezet – heel sceptisch staan tegenover overheidsinstellingen omdat de efficiëntie van de overheid – ook de Vlaamse – veel te wensen over laat. De N-VA heeft dit alvast goed begrepen en heeft bij de laatste verkiezingen van dit onderwerp een hoeksteen van haar verkiezingsprogramma gemaakt. De Vlaamse Volksbeweging van Bart De Valck had daar al lang kunnen op inspelen. Een beter functionerende Vlaamse overheid zal automatisch de vraag naar meer Vlaamse bevoegdheden aanwakkeren. Dit lijkt mij één van de mogelijk pistes om meer Vlaamse autonomie te veroveren.

Na een kronkelend pad vol met cryptische en hallucinante bedenkingen, stuiten we op volgende verbazingwekkende vergelijking: ‘Om te komen tot die maximale ontplooiing van de persoonlijkheid hebben onze kinderen een goede coach nodig … Laten we de kleuterjuf die zorgt voor een veilige, duidelijke, aantrekkelijke, stimulerende en regulerende leeromgeving, gewoon vervangen door een manager op grotere schaal. Laten we die juf of meester voor de gelegenheid simpelweg vervangen door een Vlaamse president van onze toekomstige republiek. En we zijn waar we moeten zijn.’ Zo eenvoudig zit de belevingswereld van De Valck in elkaar. Ontroerend, niet? Of dit strookt met de realiteit? Ik kan me moeilijk voorstellen dat de voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging zich één seconde om deze vraag heeft bekommerd. Te gek voor woorden: het enige wat we nodig hebben is een Vlaamse president die de onafhankelijk uitroept. Wel? Waar wachten we op?

Een goede voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging schudt de quotes met het grootste gemak uit zijn mouw … moet De Valck hebben gedacht. Op de vraag waarom Vlaanderen het trouwens nooit met België zal kunnen vinden, antwoordt de voorzitter: ‘Vlaanderen is te groot voor België en België is te klein voor Vlaanderen. Zo simpel is het.’ Bond zonder Naam had het niet beter kunnen formuleren. Wat hij daarmee wil zeggen, weet ik niet, maar het klinkt wel leuk. Is er binnen de Vlaamse Volksbeweging werkelijk niemand die de teksten van De Valck kan of wil nalezen?

Strategie

In zijn slot is de voorzitter plots heel duidelijk: ‘Alleen als Vlaanderen een eigen grondwet heeft, een kant-en-klaar operationeel toekomstcontract, zal de gemiddelde Vlaming zich kunnen identificeren met een overheid die echt begaan is met de welvaart en het welzijn van zijn inwoners in een duidelijk afgebakend bestuurlijk Nederlandstalig geheel.’ Het onafhankelijk Vlaanderen van Bart De Valck is er één zonder Brussel. Dit is een duidelijk keuze. Of iedereen binnen de VVB daarmee gelukkig is, is een andere kwestie. Ik kan me voorstellen dat de Brusselse VVB-afdelingen even zullen slikken. Een onafhankelijk Vlaanderen zonder Brussel lijkt mij trouwens geen verstandige keuze, maar binnen dit bestek van deze bijdrage is het moeilijk om daarover uit te weiden.

Bij het begin van deze bijdrage citeerden we Pieter Bauwens over het feit dat de Vlaamse Beweging goed moet nadenken over een strategie. Uit de bijdrage van De Valck blijkt dat de Vlaamse Volksbeweging op dit vlak nog een hele weg heeft af te leggen. Nochtans bieden er zich een aantal kansen aan. Vijf jaar geleden werd Bart De Wever door de Nederlandse ‘Stichting Jaarprijzen voor de Journalistiek’ uitgenodigd op de prijsuitreiking van de Tegel (een prijs voor Nederlandse kwaliteitsjournalistiek) om een voordracht te houden over de verhouding tussen de Vlaamse en Nederlandse journalistiek. Daar verklaarde de voorzitter van de N-VA: ‘Vandaag heeft de federale Belgische staat zijn grenzen bereikt. De federale staat, met zijn structuur en zijn werkwijze, is door de feiten achterhaald. De meest essentiële afspraken die destijds tussen Franstaligen en Nederlandstaligen werden gemaakt, en waarop het land gestoeld is, worden vandaag met voeten getreden. Dat is de kern van het verhaal. De Belgische staat werkt niet meer.’ Waar wachten De Valck en zijn VVB’ers op om Bart De Wever en zijn N-VA’ers af te reken op hun woorden en vooral hun daden? Waar wacht de VVB op om de N-VA te herinneren aan één van hun belangrijkste verkiezingsbeloftes: een duurzame en vérgaande hervorming van de federale overheid? Geen haan die er nog naar kraait. ‘De(ze) veranderende situatie is misschien een goede gelegenheid’ om werk te maken van een strategie.

Foto © Reporters