‘Een alternatief is Vlaamse onafhankelijkheid’

Kunnen verkiezingen in België nog ‘verandering’ brengen? Het leek de grote inzet van de verkiezingen op 25 mei 2014, maar het lijkt na de verkiezingen nog meer de vraag voor de regeringsonderhandelingen. Die federale regeringsonderhandelingen blijken een alsmaar moeilijkere oefening. De publieke opinie in Vlaanderen en die in Franstalig België groeien duidelijk steeds verder uit elkaar. Allebei stemmen ze voor een tegengestelde optie in de aanpak van de huidige economische uitdagingen. Het resultaat is stilstand in de federale onderhandelingen. En hetzelfde verhaal kan je ook optekenen in andere federale politieke dossiers zoals justitie en sociale zekerheid. Als die stilstand nog lang aanhoudt, wordt die noodlottig; niet in het minst voor de volgende generaties. Het gaat er in deze vaststelling niet om dat de keuze die de Vlamingen bij meerderheid maken een betere (of slechtere) keuze zou zijn. Het is een politieke keuze gemaakt door een grote meerderheid van een regio en je kan het er mee eens zijn of niet. Het punt is, politiek is er juist om keuzes te maken. Door de ‘Belgische contrafederatie’ lukt dat niet meer. Dat vloekt met de dynamiek in de regio’s, waar de grootste partijen, N-VA en PS, het initiatief nemen en hun politieke keuzes omzetten in beleid. België toont zich een echte dubbeldemocratie waarin het samenbrengen van die twee grote delen steeds moeilijker wordt.

Hoe langer de federale regeringsonderhandelingen aanslepen, hoe groter de kans op meer van hetzelfde: een of ander Belgisch rot compromis. Een regeerakkoord waarvan de Franstalige partijen kunnen zeggen dat het is zoals zij het wensen en waarvan de Vlaamse partijen zeggen dat het hun visie volgt. De realiteit ligt dan, zoals zo vaak, in het midden: er is geen visie en alles blijft zoals het was, het koninkrijk is dan weer voor vijf jaar gered. De putten worden tijdens die vijf jaar dieper, de toekomst wordt vijf jaar langer uitgesteld. Benieuwd of de pers zoiets een ‘kop-in-het-zandregering’ zal noemen. Ongetwijfeld zal het B-commentariaat de regering roemen voor het niet maken van keuzes door grote staatslieden die in staat zijn hun groot gelijk aan de kant te schuiven in het belang van het land.

Is er een alternatief? Ja, dat is er en 11 juli is de ideale dag om daar aan te herinneren. Een alternatief is Vlaamse onafhankelijkheid. Deze optie lijkt wat naar de achtergrond verwezen door de confederalistische tussenstap die de N-VA, de grootste partij van België, vooropstelt, maar ze blijft wel op tafel liggen. 11 juli is een ideaal moment om die optie op onafhankelijkheid voor het voetlicht te brengen. We zijn realist, er is in Vlaanderen vandaag geen meerderheid voor, maar als we naar de politieke actualiteit kijken, moeten we ons de vraag stellen of er überhaupt een ander alternatief is. Hoe langer de Belgische stilstand duurt, hoe dringender de Vlaamse onafhankelijkheid wordt.

11 juli blijft zo een Vlaamse ‘strijddag’. Niet tegen de vele discriminaties die de Vlamingen in België moeten verdragen – dat is het flamingantisme van de vorige eeuw – wel tegen de politieke stilstand die zes staatshervormingen niet hebben kunnen verhelpen. 11 juli is daarom meer een bezinningsdag met cijfers en statistieken. 11 juli is een dag waarop Vlamingen zich bewust moeten worden van hun mogelijkheden. Bewust van hun erfenis met oog op de toekomst.

Op 11 juli is het passend om aan de vorige generaties te denken. Die generaties die door hard werk de basis hebben gelegd voor onze welvaart en ons welzijn. Bergen we die erfenis op voor het voortbestaan van een bepaalde staatsstructuur? België wordt meer en meer een luxe die we ons niet kunnen permitteren, het staat het behoud van onze welvaart en ons welzijn in de weg omdat het ons verhindert duidelijke keuzes te maken voor de uitdagingen van de 21e eeuw. Wat hebben we aan een België waarin niet alleen de politieke, maar ook de fundamentele sociaaleconomische en maatschappelijke keuzes vergrendeld zijn?

11 juli blijft voorlopig eerder een strijddag dan een feestdag, maar toch, wensen wij u een fijne Vlaamse feestdag, een dag om de optie van Vlaamse onafhankelijkheid opnieuw ter sprake te brengen.