Een babyboom op bestelling

Het was echt even schrikken voor Weldenkend Vlaanderen. De communicatiekanalen van N-VA verkondigden vorige donderdag trots dat het terugsturen van criminele vreemdelingen makkelijker wordt, zelfs bij diegenen die in België geboren zijn. Op sociale media struikelden progressieven net niet over elkaar om hun heilige verontwaardiging in de verf te zetten. Morele banbliksems vlogen in het rond – argumenten helaas wat minder. Onbegrip overheerste: voor de beslissing én voor de basis waarop de beslissing beruste. Hoezo, waren mensen die in België geboren zijn dan geen Belgen? Hoe kon het woord ‘vreemdeling’ van toepassing zijn op mensen die in dit land het levenslicht zagen? 

Progressieven hebben het begrip ‘nationaliteit’ zozeer verwaarloosd dat ze zelfs het bestaan ervan volledig vergeten waren. Mentaal zijn er veel blijven steken in het snel-Belg-sfeertje – misschien wel de grootste puinhoop van paars(-groen). Centrumrechts heeft de massaregularisaties (voorlopig?) uit de wetten gekregen, maar nog niet uit de hoofden van de linkse elite. In de reacties op de communicatie van N-VA lees je de voorbije dagen opnieuw hoe wijdverbreid de steun is voor een eenvoudige verwerving van onze nationaliteit. De mondige minderheid vindt het nog steeds vanzelfsprekend dat iedereen die hier geboren wordt meteen alle voorrechten en bescherming ontvangt die samengaan met de Belgische nationaliteit. 

Bloed of bodem

Zo gek is het idee niet eens. Op het volledige Amerikaanse continent, van Kaap Hoorn tot Kaap Columbia, en op een resem eilandjes in de Atlantische en Stille Oceaan, geldt het zogenaamde ‘ius soli‘. Dit ‘recht van de bodem’ kent nationaliteit toe op basis van geboorteplaats. Wie in Brazilië geboren wordt, verwerft de Braziliaanse nationaliteit. Wie op Fiji geboren wordt, is meteen een Fijiër. Maar op het Euraziatisch supercontinent bestaat dit pure bodemrecht alleen in Pakistan. In de Europese Unie bestaat het nergens in een pure vorm, tenzij – zo weten we nu – in de hoofden van Linkse Vlamingen, die blijkbaar vinden dat het volstaat om in België geboren te zijn om Belg te mogen zijn. 

Die radicale redenering roept het schrikbeeld van de ‘anchor baby‘ op. In de Verenigde Staten verwijst die term naar illegale vrouwen die hoogzwanger de grens oversteken om op Amerikaanse bodem te bevallen en zo hun kind als een anker uit te werpen in veilige en welvarende wateren. Zonder in hetzelfde taalgebruik te vervallen, moet je dat risico ernstig nemen. Als de linkse krachten in dit land echt het ‘ius soli‘ willen installeren, dan wordt België het enige Europese land waar de nationaliteit echt voor het grijpen ligt. In zo een scenario wordt België zo goed als zeker een magneet voor migranten, die in dit digitaal tijdperk zeer goed geïnformeerd zijn over de meest interessante mogelijkheden. Dat wordt een babyboom op bestelling. 

Dan liever het vigerende ‘ius sanguinis‘. Het ‘recht van het bloed’ behoudt de automatische toekenning van een nationaliteit voor aan mensen die een (voor)ouder hebben met die nationaliteit. Anderen kunnen die nationaliteit verwerven, maar alleen onder voorwaarden – zoals bijvoorbeeld een blanco strafblad, een bewijs van integratie of een vaste job. Zolang de nationaliteit niet verworven is, geniet je niet dezelfde voorrechten of bescherming. Het afstammingsbeginsel gaat terug tot de Romeinen en blijft tot op vandaag de basis van onze nationaliteitswetgeving – net zoals in alle ons omringende landen, ondanks nationale accenten en verschillende gradaties. 

Confrontatie en ironie

De discussie over het repatriëren van criminele vreemdelingen zonder Belgische nationaliteit legt een interessante tegenstelling bloot. In de rechterhoek staan de behoeders van de harde lijn, die een zo ruim mogelijk arsenaal aan mogelijke strafmaatregelen willen uitbouwen om criminaliteit beter te bestrijden. Desnoods moet je criminelen met permanent verblijfsrecht, maar ook met een andere nationaliteit, kunnen uitwijzen naar het land waar ze officieel gezien burger van zijn. De voorstanders van deze maatregel erkennen in de meeste gevallen dat dit zorgt voor ongelijkheid, want deze straf kan niet opgelegd worden aan criminelen die de Belgische nationaliteit hebben. Maar, zo redeneren deze voorstanders, je mag ook onderscheid maken tussen mensen met en zonder nationaliteit. Als je geen onderscheid meer maakt, hol je het begrip nationaliteit uiteindelijk helemaal uit. Tussen haakjes: dat nu net N-VA de status van de Belgische nationaliteit moet versterken, behoort tot de ironie van de geschiedenis. 

Aan de andere kant, in de linkerhoek van deze maatschappelijke confrontatie, staan de verdraagzame kosmopolieten. Zij redeneren dat iedereen die hier geboren en getogen is ‘een van ons’ is. Elke ongelijkheid op basis van nationaliteit is uit den boze. Zelfs mensen die de wapens opnemen tegen onze beschaving en afreizen naar Syrië om vrouwen tot slavinnen te maken en homo’s van gebouwen te smijten, is voor de eeuwigheid ‘een van ons’ – zelfs als deze types nooit de moeite hebben gedaan om onze nationaliteit te proberen verwerven. Het is aan onze staat om ‘verantwoordelijkheid op te nemen’ voor individuen met een andere nationaliteit. Deze mensen hollen het concept van ‘nationaliteit’ volledig uit – en daar zijn ze in de meeste gevallen nog trots op ook, want vaak zijn deze mensen ook voorstanders van open grenzen en wereldburgerschap. Tussen haakjes: veel van deze mensen ontpoppen zich in andere discussies tot fervente belgicisten, wat hun ondergraven van het concept ‘nationaliteit’ evenzeer erg ironisch maakt. 

Je kan veel afdingen op ‘de kracht van verandering’ en over het werk van de federale en Vlaamse regering zijn we nog niet uitgesproken. Maar één ding moet je N-VA wel nageven: ze stellen het debat weer aardig op scherp.