JavaScript is required for this website to work.
post

Een generatie voor stabiliteit en vrede.

Sacha Vliegen5/10/2015Leestijd 5 minuten

Het westen en IS hebben dezelfde manier van denken. Nationalisten moeten pleiten voor diversiteit op wereldschaal.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Wereldvrede, stabiliteit, geen oorlog… Het zijn doelstellingen waar wellicht niemand een probleem van zal maken. We horen politici er vaak over praten, alsof iedereen hetzelfde droomt. Toch lijken deze nobele woorden steeds vaker naïeve dromen. De Arabische lente die eerst democratie zou brengen in het Midden-Oosten, is ontaard in een burgeroorlog die verspreid is over duizenden kilometers. Ook Europa ontkomt niet aan de ellende van oorlog. In het grensgebied tussen Oekraïne en Rusland vallen er nog dagelijks geweerschoten en ontploffen er nog dagelijks bommen in woonwijken.

Steeds meer conflicten, ondanks dat de grootste militaire machten zich allemaal hebben verenigd in één verbond, de NAVO, en allen streven naar de wereldvrede. Telkens sturen we toch aan op vredesmissie? Wij beginnen met een analyse van oorzaak en gevolg.

Ingrijpen uit verontwaardiging                  

De wereldpers bericht regelmatig over de gruwelijkheden die plaatsvinden in andere werelddelen. Of het gaat over onrust in Oekraïne of in de Balkan, of het gaat over etnische conflicten, of er is ergens een gewapend conflict bezig met verschillende milities, etc. De vraag is in hoeverre morele verontwaardiging vanuit de media en partijpolitiek de basis voor een realistische politiek kan zijn, dan wel gebruikt wordt om bepaalde belangen te verdedigen. Heel vaak zijn we terecht bekommerd over de menselijke tragedies die plaatsvinden. Hier zijn twee vragen die echter te weinig naar voor komen, en waar rekening mee moet gehouden worden.

De eerste vraag is waar en wanneer we ingrijpen. Zijn de huidige criteria die we hebben duidelijk definieerbaar en juridisch onbetwistbaar, of  berusten ze louter op perceptie en interpretatie? Dit rechtskader is zeer wankel, en is ook niet of nauwelijks te definiëren als we ons telkens blijven baseren op morele kaders. Dit weet er telkens ook opnieuw naar te leiden dat er vaak met twee maten en twee gewichten gewerkt wordt. Wie zou er vandaag duidelijk kunnen stellen wanneer er precies ‘een gevaar is voorde veiligheid van burgers van bv Libië, Syrië, Oekraïne, etc’? Moet we bovendien dan in elk van deze situaties urgent een bevrijdingsleger sturen?

Bovendien valt het op dat sommige regelrechte dictaturen niet in de wereldpers komen, en anderen worden voorgesteld als monsters. Indien we overal moeten ingrijpen waar de democratie niet wordt gerespecteerd, of waar een totalitair regime de macht heeft, zouden we morgen in een open conflict leven met de meerderheid van de wereldbevolking.

Het effect van het Westen in de wereld 

Een tweede vraag is of we met interventies ook daadwerkelijk veel goeds mee bereiken. We kunnen ons afvragen waarom de afgelopen decennia de interventies van de VS en de NAVO altijd slecht aflopen (Irak, Afghanistan, Libië, etc.). Of het nu gaat over een leger dat ergens voet aan grond zet, we beperken ons tot luchtaanvallen, of we steunen vanuit het buitenland bepaalde tegenstanders van een regime, beide brengen ons vaker tot destabilisatie van een regio dan tot een verbetering van de humanitaire situatie waarin een bepaalde bevolking zich bevindt.

We zien telkens één constante, dat hiermee soevereiniteit wordt geschonden: door beïnvloeding van media, van belangengroepen, van rebellen het ondermijnen van de bestaande orde. Dit brengt een land geleidelijk tot anarchie en chaos.

Zo wordt vaak internationale verontwaardiging misbruikt om een bepaalde geopolitieke agenda door te voeren. De desinformatie van onze media is enorm groot, gezien de meeste mainstream journalisten gewoon kopiëren en plakken van wat ze van een persagentschap als reuters doorgestuurd krijgen.

Er zijn verschillende andere middelen ter beschikking indien er bevolking in gevaar is, zonder ons te moeten gaan bemoeien met wie de macht heeft in een land. We hebben nog altijd onze diplomatie die bepaalde verontwaardiging kan aankaarten, en indien er sprake is dat er een onveilige situatie zich zou voordoen in het kader van een burgeroorlog, dan zijn opvangplaatsen in naburige en veilige staten bv een middel om getroffen bevolkingsgroepen toch op een humane manier bij te staan. Dat we ons bekommeren om het lot van slachtoffers in nood is een menselijke zaak, waar we allen om geven. We moeten echter de rede ons laten leiden.

Soms zal interventionisme noodzakelijk zijn, slechts als ons eigen land in gevaar is. Het is logisch dat we onze eigen grenzen moeten bestendigen, maar interventionisme uit moralisme is een gevaarlijke zaak.

Hiervoor kunnen we de recente voorbeelden uit het Midden-Oosten  aanhalen als triest voorbeeld. Hoewel de verontwaardiging over het leed van de plaatselijke bevolking terecht is, moeten we eerst en vooral ook de tragedie niet zelf veroorzaken. Dankzij de destabilisatie van het Midden-Oosten is bijvoorbeeld IS mede mogelijk gemaakt.

Als volksnationalisten steunen wij alle volkeren die opkomen voor hun eigen vrijheid en identiteit. Net daarom willen wij niet als paternalisten overal rechter spelen. Het is niet ons recht, om elders maatschappelijke systemen te ondermijnen of op te leggen. Een voorbeeld hierin is Oekraïne. Wanneer West-Europese en Amerikaanse politici naar Kiev trekken en onze media en bepaalde geldschieters de kant kiezen van opstandelingen op het Maidanplein, moeten we onszelf de vraag stellen of dit wenselijk is.
In dit kader is ook het bombarderen van Syrische doewitten zonder toestemming van de Syrische regering ook veelzeggend. Vaak zijn de toverwoorden democratie of vrijheid, terwijl deze net zo goed aan de andere kant worden geëist.

Daarmee bedoelen we niet dat Rusland in deze vrij is van enige schuld in het conflict, noch dat Oekraïne in haar recht is. Het zijn uiteindelijk de volkeren binnen Oekraïne die hun lot moeten kunnen kiezen. Het ingrijpen van grootmachten dient enkel om hun eigen belangen in de regio, niet in de eerste plaats die van de bevolking. Dat de Westerse politici zich dus blijven verschuilen achter andere doelstellingen is gewoon hypocriet.

Ware diversiteit op wereldschaal

De NSV! pleit voor een multipolaire wereld, waarin de verschillen tussen opvattingen duidelijker dan vandaag worden gerespecteerd. Wij verwerpen daarbij het idee dat een liberale rechtsorde over de gehele wereld als enige correcte moet worden verspreid. Een ethisch kader scheppen waar ieder land en ieder werelddeel zich aan moet houden is universeel moeilijk afdwingbaar, moest het nog wenselijk zijn. Wij willen dat ieder volk zijn eigen keuzes kan en moet kunnen maken, zonder daarbij een moreel kader te worden opgelegd door anderen.

Daarin begaan het ‘vrije Westen’ en ‘IS’ telkens dezelfde gruwelijke fout, door een bepaald normen en waarden patroon op te leggen aan de rest van de wereld. Dit berust telkens op racistische principes. Want hoewel etnisch racisme zeer vaak wordt veroordeeld, berust er hier langs de ene kant een religieus racisme en langs de andere kant een welvaartsracisme. Vaak stellen politici zich hier voor als ‘bevrijders’, terwijl ze daarachter een toon van superioriteit schuil houden. Ons maatschappijbeeld moet naar ginds worden geëxporteerd, want tenslotte zijn we hier welvarender. In plaats van tegenstellingen te aanvaarden en te normaliseren, gaan we met overhaaste ‘interventies’ net tegenstellingen  verscherpen.

Als nationalisten pleiten wij voor echte diversiteit op wereldschaal. Het aanvaarden van levensbeschouwelijke verschillen, het herstellen van een internationale rechtsorde, een normalisatie van de relaties met landen die we nu proberen buiten te sluiten, kortom een geopolitiek op basis van zoveel mogelijk eerbied voor soevereiniteit en diplomatie is een eerste belangrijke stap naar meer vrede. Daarnaast zijn we niet geneigd om verder blindelings de  VS en de NAVO te volgen. We kiezen resoluut voor een Europese defensie die onze grenzen moet verdedigen, en zich  ook uitsluitend aan deze taak moet houden. Wij zijn een nieuwe generatie die niet verder wil met de wereldpolitie, maar kiest voor stabiliteit en realisme. 

Foto (c) Reporters 

Dit artikel is geschreven door Sacha Vliegen (geopolitiek) in het kader van de campagne ‘De toekomst is van ons!’ van de Nationalistische Studentenvereniging (NSV). #NSVonzetoekomst

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties