Alweer een kritische allochtoon ontslagen, luidt de kop boven een artikel van Marjan Justaert in De Standaard (4 april) over het ontslag van Rachida Lamrabet bij Unia. Zoals geweten bestempelde Lamrabet in Knack het boerkaverbod als een verregaande inbreuk op de vrijheid van vrouwen. Of haar uitspraak te maken had met haar Marokkaanse roots of – waarschijnlijker – met een ziekelijke neiging tot provoceren, doet niet ter zake. Feit is dat Lamrabet het opneemt voor een afstotelijke uiting van islamitisch obscurantisme.

Maar – begrijpe wie kan – volgens Marjan Justaert getuigt dat van een kritische geest. Wat daarbij opvalt is dat die vereremerkende kwalificatie bij een op zijn zachtst gezegd controversiële uitspraak, alleen maar voor allochtonen geldt. Of zal De Standaard voortaan een conservatief van eigen bodem die het homohuwelijk als een verregaande vorm van westerse decadentie bestempelt, een ‘kritische autochtoon’ noemen? Ik vermoed van niet.

Het woordgebruik van de journaliste is overigens niet onschuldig. Het corrumpeert de taal en maakt die rijp voor verdere ontsporing. Ik haal er even George Orwell bij. In zijn essay Politics and the English Language schrijft hij:
‘But if thought corrupts language, language can also corrupt thought. A bad usage can spread by tradition and imitation, even among people who should and do know better.’ Maar indien de gedachte de taal corrumpeert, dan kan ook de taal de gedachte corrumperen. Slecht taalgebruik kan zich door gewoonte en navolging verspreiden, zelfs bij mensen die beter zouden moeten weten en dat ook wel doen.

Wellicht moet Marjan Justaert ook eens dat essay van Orwell lezen.