Een politiek project

Socialisten
Ik dacht daarbij aan de periode met Martens. Ook die had een financieel economische erfenis (en verantwoordelijkheid). Ook Martens besefte dat hij dat in de regering-Martens V zonder socialisten moest doen, vooral zonder de Waalse socialisten. Het is passend om een voorganger-hoofdredacteur van dit blad eens te citeren: ‘De socialisten bleven kamperen in hun klassieke, vastgeroeste denkschema’s. ze bleven zich vastklampen aan inkomensstijgingen en bindend sociaal overleg.’ (Wilfried Martens, De memoires, p. 313). De regering-Martens V regeerde in de jaren 1981 tot 1985. Hebben de socialisten twintig jaar later hun lessen nog niet geleerd? Nochtans was niemand minder dan Elio Di Rupo vice-premier toen Dehaene II (1995-1999) saneerde om België in de Eurozone te loodsen. Het is dus mogelijk met de socialisten.

Wellicht ligt de sleutel tot de houding van de socialisten bij de vakbonden. Die vonden het nodig om alvast, ook zonder dat er een begroting is, de spierballen te laten rollen. Socialistische vakbondstoppers in Wallonië spreken al van een 48-urenstaking in april en zelfs een 72-urenstaking later. Het duizelt hen al bij zoveel syndicaal jolijt in het verschiet. Ook zij zouden beter moeten weten. De sanering waarvoor de eerder besproken Martens V bijzondere machten vroeg, daar hadden de vakbonden een verpletterende schuld in. Er was in de tijd van Martens IV al discussie over de index. Voor de socialisten bleef het onbespreekbaar, onder druk van de vakbonden, die vastzaten in een andere tijd. Ook nu schijnen enkelen binnen de vakbond niet te willen inzien dat de wereld sinds 2008 drastisch veranderd is en dat recepten uit het verleden geen garantie bieden voor vandaag en nog minder voor de toekomst. Je kan in volle crisis niet meer en meer blijven eisen en foeteren dat de regering maar bij ‘de rijken’ moet aankloppen. De vakbonden zullen moeten inzien dat iedereen zal moeten inleveren. De vakbonden en politici moeten erover waken dat er een billijke verdeling is bij de inspanningen én dat de opbrengst van de inlevering van ‘het volk’ goed besteed worden. Ik wil €1000 per jaar inleveren als dat moet, maar enkel om de toekomst veilig te stellen, niet om het in een bodemloze put te gooien.

Belgische structuur
Eigenlijk hebben de Belgicisten hun kans gemist. Objectief gezien was de N-VA niet hun grootste vijand, maar hun beste bondgenoot. De grondige hervorming van België, het programma waarmee de N-VA de verkiezingen heeft gewonnen, had de roep om een onafhankelijk Vlaanderen voor een tiental jaar gesmoord. Het krampachtig vasthouden aan het Belgisch status-quo en het onmogelijk maken van een copernicaanse omwenteling (u weet wel) heeft de roep om een onafhankelijk Vlaanderen versterkt. Zoals Prof. Bart Maddens in deze Doorbraak bepleit: echte veranderingen zijn maar mogelijk als de V-partijen meer dan 50 procent halen in Vlaanderen. Dat is voor die partijen de grote uitdaging. Vlaanderen overtuigen dat hun toekomstvisie er geen is van chaos en revolutie, maar van orde, gezamenlijk bouwen aan een land zonder het overdreven politieke tijdsverlies. Een politiek project, om het met die modeterm te zeggen, waar 6 miljoen Vlamingen kunnen achterstaan om onze welvaart, ons welzijn en ons werk te beschermen. Alvast CD&V en Open Vld zijn daar niet tegen. België noch Vlaanderen zijn voor hen geloofspunten, stelden ze op het debat van Res Publica over het voortbestaan van België. Ze zijn er dus niet manifest voor, maar eigenlijk ook niet tegen. Er is wel wat veranderd in de Vlaamse politiek de laatste vijf jaar.

De begroting waarop we met z’n allen zitten te wachten zal geen soelaas brengen. Ze zullen tot een akkoord komen, wees maar gerust. Maar het zal geen zoden aan de dijk zetten. Sorry. Het zijn stuiptrekkingen van een hardnekkig systeem dat zichzelf in stand wil houden, maar door de harde realiteit zal worden ingehaald. Elke dag tikt wel de rekening aan, onze rekening en die moeten wij en onze kinderen en kleinkinderen hoe dan ook betalen.