Een politieke knieval

Beste Jean-Marie,

Onze wegen zijn gescheiden, maar onze vriendschap is gebleven. Daarom schreef ik deze brief. In de politiek gebeurt het dat wegen scheiden. Uitzonderlijker gebeurt het ook dat voormalige medestanders zich van de ene dag op de andere in verschillende partijpolitieke kampen bevinden. Als oud-politiek secretaris van Lijst Dedecker heb ik ervoor gekozen om mij te engageren als lijsttrekker van het Vlaams Belang in ons West-Vlaanderen. Dat is geen breuk met het verleden. Het recht(s)-voor-de-raap-karakter en het gezond verstand van jouw Lijst Dedecker (LDD) vind ik ook terug bij het Vlaams Belang. Gezond verstand dat ik tot op de dag van vandaag altijd kon waarderen.

Dat gezond verstand zette je ook op de kaart in de politieke arena. Tegen alle verwachtingen scoorde je met LDD bij de verkiezingen van 2007 en 2009. Succesvol. Enfant terrible. Anti-establishment. Rebels. Rechttoe en rechtaan. Dat zijn de woorden die jou als figuur kenmerkten, Jean-Marie.

De kracht van verandering?

In 2014 verloor LDD zijn laatste zetel. Maar ook zonder parlementair zitje hield je je mond niet. Al in 2014 vroeg je je terecht af: ‘Houdt de N-VA hun verkiezingsbelofte of degraderen ze tot genetisch gemodificeerde tjeven, de Open Vld achterna?’ Enkele maanden na de start van deze regering had je het natuurlijk al door: ‘De N-VA heeft hun communautaire agenda in de koelkast gestopt, en aanbidden vandaag wat ze gisteren hebben verketterd.’ Zoals zovelen voelde je je bekocht. Zo schreef je in 2016: ‘De N-VA heeft er haar ziel en haar eisen in opgeborgen om eerst haar economisch programma te realiseren. Maar ons Zweeds kibbelkabinet met de N-VA slaat nu een groter gat in de begroting dan de verguisde regering van Di Rupo en zijn potverteerders van de PS.’ Of nog in 2016: ‘Als ons belastingstelsel al een koterij was, dan maakt deze coalitie er een mesthoop van.‘ Zelfs het beleid van jouw goede vriend Theo Francken fileerde je messcherp: ‘Onze minister van Asiel en Migratie, Theo Francken, wijst mensen uit die met de boot van zijn collega, minister van landsverdediging N-VA’er Steven Vandeput, hier terug aan land gebracht worden. Veerman op de golven van de hypocrisie in de Middellandse Zee. ‘Het Vlaams N-VA-beleid sabelde je evenzeer meedogenloos neer.‘Als keizer-koster Ben Weyts, immobiliteitsminister van de N-VA, nu ook nog het rijbewijs met punten invoert warmt mijn bloed niet op, maar kookt het over.‘Ook over de Arco-affaire kon je je verontwaardiging niet wegsteken: ‘de N-VA bedriegt haar kiezers door met belastinggeld de oplichtersbende van ACW-Beweging.net uit de wind te zetten in het Arco-dossier. Tjevenstreken.‘Toen bleek dat Siegfried Bracke bijkluste bij Telenet: ‘De N-VA werd gedegradeerd tot een trado-partij.‘ Nog maar enkele maanden geleden bleef je oordeel over deze N-VA regering die zoveel beloofde en zo weinig opleverde vernietigend: ‘De regering is op begrotingsvlak een maat voor niets. We blijven nochtans Olympisch kampioen in elke discipline van belasting betalen.‘

Iedereen heeft zijn prijs

Ik kan het enkel maar eens zijn met deze kritieken. De miljardentransfers naar Wallonië blijven duren. Het politiek cliëntelisme en de particratie blijven welig tieren. De migratie blijft aanhouden en socio-economisch moddert ook deze regering gewoon verder aan met schandalige torenhoge belastingen, verder exploderende schulden en beschamend lage pensioenen voor de hardwerkende Vlamingen. Groot was dan ook mijn verbazing te vernemen dat uitgerekend jij, wiens rechtlijnigheid ik altijd heb weten waarderen, opkomt voor de N-VA in West-Vlaanderen en zo het gevoerde beleid wil belonen. De reden: fungeren als electorale doping voor de zieltogende West-Vlaamse N-VA. De reden die je aan je achterban meegaf: als burgemeester van Middelkerke is het belangrijk om machtige vrienden in Brussel te hebben.

Politiek gesjacher en zaakjes ritselen in de coulissen, precies wat wij altijd samen hebben bestreden. Op jouw scherpe en kritische mening zullen we ook al niet meer moeten rekenen. Je beloofdeje mond met zeep te wassen vooraleer je iets zou zeggen over N-VA. Het politiek beest Dedecker is helaas een lakei geworden in de hofhouding van keizer De Wever die nu gans Vlaanderen vanuit Antwerpen wil besturen. Niet langer de tegendraadse rebel, maar één van hen. Om het met je eigen woorden te zeggen, Jean-Marie, ‘ik heb sympathie voor mensen met ballen. Zij verdienen het niet gecastreerd te worden, ze knielen en ze kruipen niet. Spitsroedelopen is voor hen een afschuwelijke olympische discipline.’ Zoals bij zovele topsporters zal dit het jaar te veel blijken.

Echte verandering

In 2014 beloofde de N-VA verandering. Ze beloofde sociaaleconomische hervormingen. Jarenlang bezwoor ze dat de kracht van verandering werkte. We weten beiden dat buiten een propagandapraatje, de realiteit anders is. We hebben gewoon meer van hetzelfde gekregen. En met deze regering van de stilstand wou N-VA tot voor kort graag verder doen? Om in België een ander beleid terug te geven aan de Vlamingen, moet je namelijk België zelf veranderen. Minder overheidsuitgaven, lagere belastingen, minder administratieve lasten, moderne infrastructuur, betere mobiliteit en correcte sociale bescherming. Dat kan enkel als we Vlaanderen de zelfstandigheid geven om zijn eigen toekomst te bepalen. Het is goed dat N-VA de confederale trom roffelt. Maar hoe ernstig moeten we dit nemen na vijf jaar communautaire diepvries? Meer dan een electorale schijnbeweging is dit niet. Wie gelooft die mensen nog? Geloof jij hen eigenlijk wel, Jean-Marie?

Met welgemeende groet,

Wouter Vermeersch

uw voormalig politiek secretaris