Alhoewel vanuit linkse hoek vaak gewaarschuwd wordt dat ‘de polemiek het niet mag overnemen’, publiceerde Knack.be op 27 april een scherp polemiekje van Walter Pauli tegen Bart De Wever. Ik vind dat prima, want ik ben niet links en van mij mag de polemiek het dus af en toe ‘overnemen’. Ik ben bereid daar zelfs aan mee te doen.

Stomp in de maag

Het smeerlapperijtje waar ik het in de titel over heb, slaat niet op het stuk van Pauli, maar op de kop en de foto. De zaak-Dalilla Hermans: als antiwoke racisme wordt, met daaronder een foto van Bart De Wever. Ik krijg dat zo in mijn mailbox en het voelt een beetje aan als een stomp in mijn maag – die anders veel verdragen kan. Toen de hoofdredacteur van Knack schreef dat ‘racistische stereotypen diep in het Vlaamse DNA zijn ingebakken,’ voelde ik mij, in tegenstelling tot velen, helemaal niet beledigd. Na een kort moment van zelfreflectie besloot ik dat ik wellicht niet meer last had van racisme dan de hoofdredacteur, en alleen wat minder last had van antiracisme, maar dat is een heel andere kwestie.

Is die combinatie van kop en foto een welbewuste zet van Knack, of is het een toevalligheid of een slordigheid? Daar wil ik mij niet over uitspreken, want ik heb een hekel aan intentieprocessen in polemiek. Maar ik maak de volgende bedenking. De vrees bestaat, lees ik in de krant, dat men vanuit Rusland zal proberen om onze verkiezingen te beïnvloeden, en meer bepaald langs de sociale media. Ik stel mij voor dat die beïnvloeding niet zal verlopen door essays à la Walter Pauli, maar door schofterige combinaties van titels en beeldmateriaal. We zullen zien.

Framing als ‘volksvijand’

Nog iets over het essay van Pauli dat, trouwens het zinnetje ‘De Wever is geen racist’ bevat. De journalist gebruikt tegen De Wever allerlei redelijke argumenten die het overpeinzen waard zijn. Ik wil dat bij gelegenheid wel eens doen, maar ik heb nu wat anders aan mijn hoofd. Twee details kan ik echter niet laten liggen. Pauli verwijst naar het debat over woke in Terzake waar De Wever en Dalle aan deelnamen. De Wever kreeg de vraag of hij de zaak-Dalilla Hermans koppelde aan woke?

Ik transcribeer het antwoord van De Wever: ‘Wel, ik ga mij met die benoeming niet bemoeien. Dat is een zaak van de burgemeester van Brugge met wie ik een uitstekende relatie heb. Dat is zijn beslissing, ik heb daar geen commentaar bij te geven. Maar als men ons dan een reactie vraagt: vinden jullie dat een goede persoon om een verbindend cultuurproject te leiden, dan zeg ik neen. Als iemand in deze studio zou zeggen: ‘Kijk, zwarten hebben altijd aan de verkeerde kant van de geschiedenis gestaan, hebben overal onheil en verderf gebracht, terwijl blanken zichzelf overstijgen en trots mogen zijn, dan zou zo’n persoon waarschijnlijk voor niks nog in aanmerking komen. Vervang de termen ‘blank’ en ‘zwart’ en dan heb je letterlijk het citaat van mevrouw Hermans.’
‘En dat is een woke punt?’ vraagt de journalist.
‘Ja, het woke punt is dan dat je zoiets als slachtoffer mag zeggen, niemand reageert erop, dat citaat is blijkbaar niet bekend, zo’n dame komt nog altijd in aanmerking. Behoor je tot de dadergroep en zou je dat over zwarten hebben gezegd, dan kom je nergens meer aan de bak. Nergens meer. Dan word je volledig en volstrekt gecanceld. En dat is een ongelijkheid die de mensen wel percipiëren, dat de enen alles mag zeggen, ook puur platte antiblanke racistische uitspraken. Ze zegt over mevrouw Kanko, mijn partijgenote, dat dat een collaborateur is van het systemisch racisme. Als je dan aan een N-VA-parlementslid vraagt, post factum: is dat een goede benoeming? Dan zegt hij: ‘Neen, ik vind dat dat geen goede benoeming.’

En wat schrijft Pauli? ‘In Terzake besloot N-VA-voorzitter Bart De Wever dat Dalilla Hermans niet geschikt is voor haar functie. Hij framet haar alsof ze een halve volksvijand zou zijn.’ Vind hij dat zelf een billijke samenvatting van de hierboven geciteerde uitspraken?

Jachthoorn

En dan nog een punt. Pauli schrijft: ‘Ditmaal gebruikte De Wever een jachthoorn (in plaats van een hondenfluitje). Op sociale media was de meute los en de jacht op Hermans open. Zij had de Vlamingen pijn gedaan, ze moest meteen terug naar Rwanda, het n-woord was niet van de lucht enzovoort.’

Ik begrijp enigszins waar Pauli naar toe wil met zijn jachthoorn. Als ikzelf een kritisch stukje plaats over Bert Bultinck, Hilde Van Mieghem, Paul Goossens, Marc Reynebeau, enzovoort, dan krijg ik op mijn FB-muur flink wat harde commentaren op voornoemde figuren. Ik heb ook twee kritische stukjes geplaatst over Dalilla Hermans. De commentaren die binnenkwamen waren juist veel minder hard dan wanneer ik over blanke woke-sympathisanten schrijf.