JavaScript is required for this website to work.
Binnenland

Een verborgen gezicht van armoede

Daniël Walraeve29/10/2013Leestijd 3 minuten

Ondernemers zijn succeshaviken en arme mensen zitten gevangen in een generatieoverlappende fuik. Tot zover het gekende verhaal, dat dan toch niet altijd klopt.  

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Armoede heeft vele gezichten en toch zien we er meestal alleen dat van de generatie-arme, de dakloze of de migrant. Zonder afbreuk te doen aan die verhalen: voor wie goed kijkt, zijn er ook in andere hoekjes van de samenleving schrijnende verhalen terug te vinden. De Gentse Alline IJselsteijns schreef een aangrijpende getuigenis: Hoe erg familiedrama’s ook zijn: ergens begrijp ik dat.

Alline IJselsteijns is veel dingen: een jonge moeder met een schat van een dochtertje, een levensgenieter met een hoop vriendinnen. Dankzij haar leuke job kan ze zakenreisjes maken en zich mooi kleden. In haar vrije tijd schrijft ze aan een boek waarmee ze Vlaanderen wil veroveren. Verslavend’ moet een hevige erotische roman worden waarbij Vijftig Tinten Grijs’ maar bleekjes uitvalt. Kortom, Alline is een levenslustige en veelzijdige jonge vrouw met mooie vooruitzichten. Niet meteen een persoon die je associeert met armoede.

Maar schijn bedriegt, want in werkelijkheid kampt Alline met zware financiële problemen. Niet omdat ze geboren werd in een arm gezin, niet omdat ze laagopgeleid of werkonwillig is, niet omdat ze grote sommen verloor door onverantwoord gedrag. Integendeel. Alline beschrijft het milieu van haar ouders als ‘de betere middenklasse’. Zelf droomde ze ambitieus van een eigen zaak en samen met haar partner Dries, de steun van haar ouders en een lening van de bank, kon ze die droom na jaren hard werken ook realiseren. Ook privé gaat het Alline op dat moment voor de wind: ze wordt zwanger van haar eerste kindje.

Maar dan slaat de rampspoed toe. Dries is betrokken in een verkeersongeluk en overlijdt uiteindelijk aan de gevolgen van zijn verwondingen. Net na de begrafenis stort de zwangere weduwe compleet in. Na onderzoek in het ziekenhuis wordt vastgesteld dat er in de baarmoeder ook een tumor groeit. De dokters starten een intense behandeling en schrijven Alline platte rust toe. Ze vecht voor haar kindje, maar kan niet anders dan haar zaak voorlopig te sluiten. De tumor kan gelukkig verwijderd worden en dankzij goede zorgen baart Alline uiteindelijk een gezond kerstekind.

Op financieel vlak heeft deze lijdensweg ondertussen een hoge tol geëist. De bank toont weinig begrip voor de hele situatie: de lening moet afgelost worden. Alline ziet zich al snel genoodzaakt om de boeken neer te leggen en dat is het begin van een nieuw persoonlijk drama. Hoewel ze het op dat ogenblik niet beseft, is Alline in een depressie terechtgekomen en dat heeft een weerslag op de belangrijke beslissingen die ze in deze periode moet nemen. Onder invloed van een vriendelijke curator met sterk eigenbelang in de afwikkeling van het faillissement, verklaart Alline zichzelf persoonlijk aansprakelijk voor alle gemaakte schulden. Daarmee legt ze een financiële strop rond haar eigen nek: een beslissing die ze zich tot op de dag van vandaag kwalijk neemt.

Omdat ze boven haar zaak woonde, moet ze nu ook weg uit haar eigen huis. Ze vindt een job, maar de deurwaarders blijven geld eisen. Wat ze vandaag verdient gaat naar haar schuldeisers én natuurlijk naar haar dochtertje: het wondertje dat ze koste wat het kost alle kansen wil geven.

Alline schaamt zich voor de zware financiële lasten die ze wellicht nog vele jaren moet meeslepen. Het kledingbudget van haar werkgever en vrijgevige vriendinnen beletten dat haar armoede zichtbaar is. Alline werkt dan ook hard om te verbergen hoe precair haar situatie is: ze is zich pijnlijk bewust van het enorme stigma dat aan armoede kleeft en wil haar dochtertje het etiket besparen.

Momenteel overweegt Alline een bijverdienste als luxe-callgirl. Ze twijfelt omwille van alle mogelijke gevolgen voor haar fysieke en mentale gezondheid, maar ze kan het geld zeer goed gebruiken en zou alles doen om de kansen van haar kind te vrijwaren. Ze schrijft: Hoe erg familie drama’s zijn: ergens begrijp ik dat één druppel op een overvolle emmer die reeds overstroomt, genoeg kan zijn om de boel te laten barsten.’

Het verhaal van Alline, dat vele cliché’s over zowel (kans)armen als ook ondernemers danig bijstelt, kan integraal worden nagelezen op haar blog.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Categorieën

Daniël Walraeve (1988)  is het pseudoniem van een brave historicus die eigenlijk maar één onhebbelijk trekje heeft: hij is een onverbeterlijke consument van traditionele media. Elke dag leest hij zowat alle kranten en elke dag wordt hij dan weer vreselijk boos om een of ander editoriaal of ander naïef opiniestuk. Hij kan er zelf echt niets aan doen, tenzij er af en toe een stukje over plegen voor Doorbraak. Stokpaardjes zijn ideologie, identiteit en samenleven. 

Commentaren en reacties