JavaScript is required for this website to work.
post

Een vuilgebekte burgemeester

Doorbraak redactie26/7/2011Leestijd 3 minuten

Louis Tobback heeft het niet echt voor Vlaams-nationalisten en dat zullen de lezers van De Morgen geweten hebben. Week na week hakt de ‘grand old man van het Vlaamse socialisme’ (zoals Walter Pauli hem liefkozend noemt) in op al wat Vlaamsgezind is.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Op 6 mei was ikzelf het mikpunt van zijn woede. In uiterst vulgaire bewoordingen (die ik hier niet zal herhalen) verwijt hij mij dat ik plezier beleef aan het treiteren van de Walen. Twee weken later (DM 20 mei) insinueert hij dat ik aanstuur op een regelrechte burgeroorlog. Wat ik schrijf in opiniestukken is eigenlijk voer voor een psychiater, aldus de burgemeester van Leuven.

In De Ochtend (Radio 1) van 14 april debiteerde de man bovendien allerlei hatelijkheden over de ‘zwartzakken’ tijdens de oorlog. Terwijl sommigen het debat over de repressie willen heropenen, wil Tobback blijkbaar de repressie zelf herbeginnen.

Tussen haakjes: het is verbazend hoe weinig reactie er komt op de verbale escalatie tegen het Vlaams-nationalisme. Als Vic Van Aelst eens wat krassere taal gebruikt om een aantal harde waarheden te verkondigen, dan is het kot te klein. Maar Vlaams-nationalisten mogen naar hartenlust worden uitgescholden: zij zijn psychopaten, mentaal gehandicapten, ongedierte, kanker, een sluipend gif … Het zou niet de eerste keer zijn in de geschiedenis dat dit soort van ‘ontmenselijkend’ discours het pad effent naar een echte repressie.

Schuimbekkend
Dat Tobback niet akkoord gaat met de flaminganten is natuurlijk zijn goed recht. Maar waarom die schuimbekkende woedeaanvallen ? Een steeds terugkerend verwijt bij Tobback is dat de Vlaamsgezinden populisten zijn die de kiezers valse beloften voorspiegelen die ze onmogelijk waar kunnen maken. Om diezelfde reden wordt Yves Leterme door Tobback systematisch een ‘charlatan’ genoemd: Leterme heeft de verkiezingen van 2007 gewonnen met simplistische en populistische slogans als ‘vijf minuten politieke moed’. Daardoor heeft de hij de institutionele erfenis van de gróóóte staatsmannen van weleer te grabbel gegooid en het land in een communautaire impasse gestort.

Dit verwijt heeft iets ondemocratisch. Want in een democratie staat het iedereen volstrekt vrij om met ‘simplistische’ of ‘populistische’ beloften naar de kiezer te trekken. Een politicus heeft het volste recht om de kiezers te beloven dat de belastingen morgen worden afgeschaft en tegelijkertijd de sociale uitkeringen verhoogd. Democratie betekent net dat je het aan de kiezer overlaat om te oordelen welke beloften geloofwaardig zijn en welke niet. Anders gezegd : het is aan het electoraat om uit te maken wie de ‘charlatans’ zijn, niet aan Tobback.

In 2003 heeft Steve Stevaert de kiezers eventjes kunnen verleiden met zijn ‘populistische’ gratis-verhaal. Er zit dus een balk in het socialistische oog. En eigenlijk geldt dat evengoed voor het BHV-dossier. Want wat Leterme in 2004 en 2007 heeft beloofd aan de kiezer is toch precies hetzelfde als wat de liberalen en de socialisten in mei 2004 op hun communiezieltje hebben gezworen in een plechtige verklaring: dat er geen prijs mag worden betaald voor de splitsing van BHV en dat de wetsvoorstellen over de splitsing van de kieskring onverwijld moeten worden goedgekeurd.

Die belofte was eigenlijk stukken realistischer dan de fata morgana van het gratisbeleid. Want de partijen die de splitsing beloofden, hadden en hebben een ruime meerderheid in het parlement en kunnen de ongrondwettelijke vertragingsmanoeuvres van de Franstaligen gemakkelijk naast zich neerleggen. Meer dan vijf minuten politieke moed is daar inderdaad niet voor nodig. En blijkbaar is de kiezer zo dom nog niet, want de gratis-mayonaise heeft maar één keer gepakt, terwijl de partijen die beloven te splitsen zonder toegevingen verkiezing na verkiezing worden beloond.

Overigens werd veel van wat Tobback nu als charlatanerie afschildert, in 1999 door de socialisten mee goedgekeurd, inbegrepen door zoon Bruno. In de tijd van de vijf Vlaamse resoluties waren de socialisten nog voorstander van een staatshervorming op basis van tweeledigheid, met cobestuur in Brussel. In januari van dit jaar kozen ze opeens voor het Franstalige model van een federalisme op basis van de gewesten en vandaag hebben ze misschien opnieuw een institutionele bocht gemaakt. Zo wordt het met de socialisten een beetje zoals met die Kongo-poppetjes vroeger op de toonbank: welke communautaire voorstellen en toegevingen je er ook instopt, ze knikken altijd even enthousiast van ‘ja’. Wellicht is het vooral uit frustratie over dit communautaire brokkenparcours van de sp.a – en de genadeloze afstraffing daarvan door de kiezer – dat Tobback zo schuimbekt tegen alles wat Vlaamsgezind is. Bij nader inzien is medelijden hier meer op zijn plaats dan verontwaardiging.

De redactieploeg van Doorbraak bestaat uit een grote groep redacteuren. Standpunten en andere artikelen kunnen verschijnen als "De Redactie". Uiteraard betekent dit niet dat al onze redacteuren per definitie aan deze standpunten gebonden zijn.

Commentaren en reacties