Eeuwig jongvolwassen

Oud worden mag niet meer. Al een tijdje niet meer. Je behoort voor eeuwig jong te zijn. Vandaar dat er ook minder en minder ‘senioren’ zijn. De term wordt afgeschaft, alsof het een belediging is om iemand die het ook is oud te noemen. Senior is al een verhullende term, vroeger sprak men van ‘de derde leeftijd’ of ‘ouden van dagen’; een ‘ouderlingentehuis’, dat is nu een ‘seniorie’. En grootouders zijn ook minder ‘oma en opa’ want dat klinkt zo oud. Grootouder worden gebeurt nu eenmaal op een oudere leeftijd, toch? Voor de latere leeftijden komt meer en meer newspeak die vooral moet verhullen wat er aan de hand is: oud worden. Alsof dat zo erg is. Er is geen andere weg, weet u wel.

Ik hoorde het iemand eens juvenalisme noemen, dacht ik, dat we niet oud mogen worden. De ‘jongerenleeftijd ‘ duurt alsmaar langer, vroeger tot dertig, dan tot 35, anderen doen er al moeilijk over dat ze als 40’er niet meer bij de jongeren horen… We moeten blijven uitgaan. Eerste fuif van de kinderen? We gaan gewoon mee, want wij zijn ook nog jong. De mentale leeftijd mag de 18 niet overschrijden, anders ben je oud en out. De jongadolescentie of jongvolwassenheid is het ideaal geworden. Zo moeten we blijven en eigenlijk moeten we er liefst zo lang mogelijk ook zo uitzien. Het (mentale) schoonheidsideaal: ‘de body van een twintiger’. Even onhaalbaar als elk ander ideaal.

Maar meer en meer wordt duidelijk dat het langs twee kanten werkt. Niet alleen moet je eeuwig jongvolwassen blijven, je moet het ook zo snel mogelijk zijn. Zo hoorde ik onlangs op een kinderfeestje: ‘met kinderen van acht jaar kan je toch niet meer naar de speeltuin gaan, ze zijn dat toch zo snel ontgroeid’. In kinderen van negen ontwaren ouders de beginnende pubertijd. Dus wie oud is mag niet oud zijn en kinderen zijn liefst niet te lang kind. Allen op naar de eeuwige jongvolwassenheid.

En eigenlijk, je zo blijven voorhouden dat je eeuwig jong bent, is dat niet wat zielig? En kinderen pushen om toch maar voor te zijn op hun leeftijd, is dat niet wat pijnlijk en erg jammer? Als student zong ik nog in de Oude roldersklacht ‘o jerum jerum jerum NON EST mutatio rerum’ als statement. Dat je eeuwig jong wil blijven als je jong bent lijkt me nog normaal. Maar eraan vasthouden later, wetende dat er een ‘quae mutatio rerum’ is omdat je ze meemaakt. Kom nou.

Ik denk dat ik met mijn kinderen nog eens naar de speeltuin ga dit weekend. En ik kijk vanop het bankje, duw eens een schommel en geniet van kinderen die kind zijn en ik die ouder wordt. Van de mutatio rerum. Alles op zijn tijd zei mijn oma, die oud is mogen worden, oud genoeg om wijs te zijn, wijs genoeg om oud te zijn.