En wat als cdH gelijk had?

Geen hervorming van de index. Geen beperking van de werkloosheid in de tijd. Wie in de nota van informateur De Wever op zoek ging naar de sleutelconcepten uit de N-VA-campagne kwam bedrogen uit. Was de N-VA-voorzitter dan echt bereid om federale regeringsdeelname af te kopen door sociaal-economisch plat op de buik te gaan? Na het “non” van cdH werd zelfs in N-VA-middens gegniffeld dat de nota De Wever wellicht te links was voor de partij van Joëlle Milquet.

Het klopt dat N-VA-speerpunten als de hervorming van de index en de werkloosheid niet letterlijk of zonder nuanceringen in de nota staan. Maar de korte nota (nog geen 20 bladzijden) bevat zeer weinig concrete maatregelen. De informateur beperkt zich in hoofdzaak tot doelstellingen, en laat vaak in het midden hoe die doelen bereikt moeten worden. Over de hervorming van de index en de werkloosheid heeft N-VA altijd beweerd dat het geen doelen op zich waren, wel instrumenten om beleidsdoelstellingen te realiseren.

Wie de nota leest, kan zelf vaststellen dat De Wever nog flink wat manoeuvreerruimte laat om enkele socio-economische hervormingen binnen te halen. Die kunnen dan als jachttrofeëen worden gebruikt om een N-VA-congres te verleiden. Over de werkloosheid schrijft de informateur bijvoorbeeld dat het verzekeringsprincipe “meer dan vandaag” ingang moet vinden. De werkloosheidsval moet weggewerkt worden, de controle en de sanctionering op werkonwillige werklozen moet worden opgedreven en de degressiviteit van de uitkeringen moet worden versterkt.  Bovendien wordt in de nota van De Wever wel degelijk twee keer melding gemaakt van een hervorming van het indexeringsmechanisme, “met inbegrip van de loonindexering”. Ook al wordt er vertrokken van eerdere indexaanpassingen en wordt er benadrukt dat de koopkracht overeind moet blijven: hiermee kan een centrumrechtse N-VA’er echt wel aan de slag.

Rechts ingebakken

Nog los van concrete maatregelen en enkele mediagenieke kwesties is eigenlijk de hele grondslag van de nota De Wever (centrum)rechts. Het addertje voor cdH (en elke andere linkse formatie) zit hem in de begrotingsdiscipline en de belofte om de lasten voor de burger niet te verhogen. Dan is het heel simpel: als België alle begrotingsdoelstellingen stipt wil halen zonder alsmaar nieuwe staatsinkomsten te verzinnen, is dat alleen maar mogelijk met een rechts beleid, dat bespaart op het staatsapparaat. Een correct besparingsbeleid kan alleen maar rechts zijn en zo werd een flinke rechtse koers ingebakken in de informateursnota.

De nota De Wever, “Contouren van een federaal regeerakkoord”, vormt de voorbode van een regering die – met de ambities van de informateur in het achterhoofd – een behoorlijk rechts beleid zal voeren. De linksige cdH past objectief gezien niet in dat plaatje. De Franstalige christendemocraten hadden met andere woorden voldoende inhoudelijke redenen om “non” te zeggen tegen deze nota. Alleen: dan hadden ze ook met zoveel woorden moeten zeggen dat ze geen brood zien in een beleid dat in Vlaanderen zeer breed gedragen wordt. Dan liever intentieprocessen en neologismen als “Belgosceptisch”.

Hier zullen geen intentieprocessen gemaakt worden. Er zal dus niet geschreven worden dat De Wever bewust en doelgericht een onderhuids rechtse nota heeft geschreven met de bedoeling om cdH er af te rijden. Maar als Vlaamse journalisten echt niets rechts zien in de nota De Wever, dan moeten die Vlaamse journalisten toch wel zéér rechts zijn.