Is er een alternatief voor onze onzekerheid?

Hoe moeten we reageren op het indrukwekkende verzet dat de vakbonden hebben weten te mobiliseren? Het is een vraag die menige N-VA’er zich vandaag ongetwijfeld stelt. Ondanks alle pogingen tot relativering blijft de staking van 15 december een onverminderd succes voor wie wilde illustreren dat de bevolkingen veel vragen heeft bij het huidige regeerakkoord. Die onzekerheid negeren en afdoen met de bekende bunkermentaliteit is één oplossing, maar wellicht niet de beste. Keihard in de tegenaanval gaan al evenmin. Laten we na deze hete herfst van de koude winter gebruikmaken om allemaal misschien wat af te koelen.

En dat is nodig. Zowel de N-VA als haar kiezers werden de voorbije maanden verrast door de snelheid en vooral de bitsigheid van het verzet tegen deze regering. Verwijten als racisme en dergelijke waren dan misschien niet onverwacht, maar de bewuste desinformatie waar de oppositie en (sommige) vakbonden zich aan bezondigden heeft ook in Vlaanderen veel pijn gedaan. Niet alleen de Antwerpse uitbaters van nachtwinkels maar ook veel klassieke N-VA-stemmers beginnen te twijfelen over de rechtvaardigheid van dit regeerakkoord. De strijd om de macht is misschien beslecht maar de strijd om de harten van de Vlamingen blijft onverminderd verder woeden.

Voor die strijd is de N-VA nochtans goed uitgerust. Dit regeerakkoord bevat immers de kern van het N-VA-beleid: een indexsprong, lagere lasten op arbeid, een fiscaal pact dat de koopkracht verhoogt, de administratieve vereenvoudiging, extra geld voor de gehandicapten, sociale correcties voor de armsten,… Dat allemaal is typerend voor een liberale partij die de rekeningen wil betalen én tegelijk de zwaksten wil beschermen, een partij die gelooft in de menselijke creativiteit, de zelfredzaamheid en de ondernemerszin, en hoe die eigenschappen een solidaire samenleving kunnen schragen. Met het verhaal is niets mis, waarom klinkt het dan nu zo onrechtvaardig in onze oren?

Omdat onzekerheid in moeilijke tijden een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft. Vlamingen zijn van nature geen bang, dociel volk dat zich laat indoctrineren, evenmin zijn we de verwende, hebzuchtige en arrogante millitanten die sommigen van ons willen maken. Toch laten we ons soms tot zo’n gedrag verleiden, omdat we ons onzeker voelen. Europa staat voor grote uitdagingen, we moeten onze welvaartstaat in stand houden zonder op de basisprincipes in te boeten, én tegelijk investeren in de toekomst. Verder verandert de wereld razendsnel, laait het geweld op in het Midden-Oosten, en zien we in het Westen onze economische macht krimpen.

Er is misschien geen alternatief voor het beleid, maar tegelijk is er voor veel Vlamingen ook geen alternatief voor de onzekerheid.

En waar blijft onze geruststelling? Waar blijft het appèl aan het volk om geduld te hebben, om aan zichzelf trouw te blijven en generositeit van geest te tonen? Wat hebben we aan dat onderling gekibbel over wat er al dan niet in het regeerakkoord staat, of dat geklaag over de foute informatie die de vakbonden zouden rondstrooien?

Ergens valt de stilte van de N-VA wel te begrijpen. De oppositie op federaal niveau is van een ander pluimage dan de Vlaamse oppositie de voorbije jaren, bovendien is verantwoordelijkheid opnemen lastig. Wie eerst decennialang boven zijn stand leeft en vervolgens aan de kant gaat gaat staan om wie de rekeningen wil betalen uit te schelden heeft het daarentegen gemakkelijk, én heeft alle tijd om zich te organiseren. Dat laatste is prima en we kunnen alleen maar hopen dat dit ook zo blijft. Maar wie de leiding heeft moet zich ook zo gaan gedragen.

Wie mee het land leidt kan zich geen oppositieretoriek veroorloven, evenmin een nors voortploegen. Geduld bereikt nu meer dan brute kracht, om het eens met Edmund Burke te zeggen. Reageer dan ook met geduld en waardigheid op de eisen van de vakbonden, in plaats van ze dadelijk af te wijzen. Beschouw de staking van vandaag dan misschien als een appèl vanuit het volk: beste regering, toon wat openheid, wat generositeit van geest, en vooral veel begrip voor onze onzekerheid.

Foto (c) Reporters