JavaScript is required for this website to work.
post

Eric Zemmour schrijft zijn geschiedenis van Frankrijk

Koen Dillen13/10/2018Leestijd 3 minuten

foto © Reporters

Eric Zemmour verdedigt zijn reactionaire en antiliberale visie op maatschappelijke thema’s zoals feminisme, homohuwelijk of immigratie met een mediterrane passie die hem soms over de schreef doet gaan.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

In geen tijd is Eric Zemmour het enfant terriblevan intellectueel Frankrijk geworden. De auteur van Petit Frère en Le Premier Sexe liep al langer uit de pas, maar laten we zeggen dat pas de publicatie van Le suicide français, nu vier jaar geleden, van deze gewezen le Figaro-journalist de meest besproken, bejubelde maar ook omstreden polemist van zijn generatie heeft gemaakt.

Le suicide français leest als een kroniek van veertig jaar Franse decadentie en van de achteruitgang van de Franse Natiestaat die Zemmour toeschrijft aan de geest van mei 68. Hij neemt er in niet mis te verstane termen het institutioneel antiracisme en de vervrouwelijking van de Franse samenleving op de korrel. Sindsdien is Zemmour een maatschappelijk fenomeen geworden en spreekt de linkerzijde steeds vaker van een ‘zemmourisation’ van de geesten. Benieuwd hoe lang het duurt voor de term in de Laroussewordt opgenomen.

Voor het Franse assimilatiemodel

Zemmour laat dus niemand onberoerd. Hij provoceert, schiet met scherp, schopt tegen de schenen van het establishmenten verdedigt zijn reactionaire en antiliberale visie op maatschappelijke thema’s zoals feminisme, homohuwelijk of immigratie met een mediterrane passie die hem soms over de schreef doet gaan, wat niet meer mag in tijden van #MeToo en antiracistische slachtoffercultuur. Onlangs sneerde hij in het programma Les Terriens du Dimanche van Thierry Ardisson naar de journaliste Hapsatou Sy dat haar naam ‘een belediging aan het adres van Frankrijk was’ nadat zij hem zelf eerst verweten had ‘Frankrijk te beledigen’. Zijn tegenstanders verslijten hem dan ook voor ‘racist’ omdat deze zoon van Joodse Berbers uit Algerije op een haast absolutistische wijze het Franse assimilatiemodel en de laicitéverdedigt. Wie wil dat zijn kinderen Fransen worden, moet hen een Franse voornaam geven. Meer stak er niet achter de woorden van Zemmour. (Zie interview hieronder.)

Als je weet dat er van Le suicide françaiseen half miljoen exemplaren over de toonbank gingen – nooit gezien voor een essay van meer dan 500 pagina’s – zal het niet verbazen dat ook op Zemmours publieke lezingen over politiek en geschiedenis veel volk komt opdagen.

In Brussel was dat afgelopen maandag in Hotel Thon aan de Louisalaan niet anders. De Cercle Pol Vandromme– een francofone debatclub vernoemd naar een van de grote literaire critici uit Wallonië – had Zemmour er uitgenodigd voor een vraaggesprek met François Bousquet, de hoofdredacteur van het tweemaandelijks kwaliteitsmagazine Eléments. Zemmour mocht er zijn nieuw boek Destin français komen voorstellen, een magistrale, eigengereide en heel persoonlijke geschiedenis van Frankrijk die lijnrecht ingaat tegen de berouwvolle toon van een generatie historici die de geschiedenis van hun land willen ‘deconstrueren’ zoals wijlen Pierre Bourdieu dat zou hebben geformuleerd. De nog niet zo lang geleden verschenen Une histoire mondiale de la Francevan François Boucheron is een typerend voorbeeld van deze ‘zelfhaat’ van de historici volgens Zemmour.

Censuur

Ook Destin français staat sinds zijn verschijnen op nummer één van de hitparade van bestverkopende boeken in Frankrijk. Een prestatie, als je weet dat politiek correcte boekhandels als Fnac de publicatie zoveel mogelijk proberen te boycotten door ze ergens op een onzichtbare plaats te leggen. Geïnteresseerde kopers moeten vaak aandringen om het te krijgen. Toen de Brusselse boekhandel Tropismes in de Galeries Royales van de Cercle Pol Vandromme de vraag kreeg om 200 exemplaren te leveren, weigerde die toen hij hoorde dat het voor een causerie door de auteur zelf was. Een grote daad van antiracistisch verzet, deze onvervalste vorm van censuur.

Ook de Franse televisie begint Zemmour steeds vaker te boycotten. Op 5 september gevraagd om op te treden in de door miljoenen Fransen bekeken televisieshow On n’est pas couchévan Laurent Ruquier, kwam er twee weken later een droge mail met de boodschap dat zijn aanwezigheid niet meer gewenst was. Jean-Michel Aphatie van radiozender Europe 1, aarzelt niet te roepen dat hij Zemmour ‘al heel lang verafschuwt en weigert hem de hand te drukken’, eraan toevoegende dat hij ‘niet begrijpt dat een grote uitgever zoals Albin Michel bereid is een waardeloos rioolboek (‘un livre de pacotille, une merde’) op de markt te brengen.’ Vijf minuten daarvoor had Aphatie wel gezegd dat hij Destin français niet gelezen had. Dit heet dan journalistieke objectiviteit te zijn.

Doorbraak kreeg de gelegenheid om de auteur na zijn causerie te interviewen in Hotel Amigo aan de Brusselse Grote Markt. Lees het interview en oordeel zelf. Je kan moeilijk zeggen dat Eric Zemmour een blad voor de mond neemt.

Koen Dillen (1964), studeerde in 1987 af als vertaler Frans-Duits en heeft een passie voor Frankrijk. Hij schreef onder pseudoniem opgemerkte biografieën over Nicolas Sarkozy en François Mitterrand en publiceerde, in samenwerking met Frank Vanhecke, Al bij al heb ik gelukkig geleefd', het levensverhaal van wijlen Marie-Rose Morel.

Commentaren en reacties