Remi Vermeiren, oud-hoofd van KBC, koestert twee passies: moderne kunst en de Vlaamse onafhankelijkheid. Hij bereidt een nieuw boek voor over een vrij Vlaanderen, gericht op 2024. De ex-bankier is met open vizier actief in de onafhankelijkheidsstroming. De zogenaamde kwaliteitspers beschouwt hem als ‘lucht’.

Tachtigers en ex-topbankiers doen weinig meer dan de wereld plat reizen, hun golfhandicap verbeteren, jagen op een een nieuwe vlam, fortuin verdelen onder kinderen en kleinkinderen en af en toe gul zijn voor humanitaire projecten. Remi Vermeiren (83) pakt het anders aan. Hij denkt na over Vlaanderen in de Belgische beklemming, filosofeert over politiek en toekomst, ontmoet experts, neemt nota’s, laboreert verder aan zijn visie op de Vlaamse onafhankelijkheid, verzamelt moderne kunst (een oude hartstocht). Hij was voorzitter van de Denkgroep in de Warande en stuwde haar geruchtmakende ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa’ van 2005. In 2014 volgde ‘België, de onmogelijke opdracht. Vlaamse onafhankelijkheid: recht, behoefte en noodzaak’. Naar slechte gewoonte zweeg wat zich in Vlaanderen kwaliteitsmedia noemt.

Roeping

Is Remi Vermeiren een late roeping? In zijn 43 bancaire jaren wisten weinigen dat hij flamingant in hart en nieren is en discreet de deuren van KBC in de Havenlaan bij Turn & Taxis openzette voor Vlaamsgezinden die een hoogstaande vergaderplek zochten. Ge-out als radicale Vlaming heeft hij zich na zijn pensionering in 2003. Op de kop twintig jaar geleden, in de vroege lente. Zelfs de Vlaamse bank bij uitstek verloor met de jaren — door de internationalisering, de nieuwere generaties en de dalende urgentie van het klassieke flamingantisme — de goesting om te vendelzwaaien. Remi Vermeiren begreep dat hij bij de bank in evolutie niet de IJzertoren kon beconcurreren.

Wie is Vermeiren (83)? Een man van het volk uit Oudegem (vandaag Dendermonde), een man die avondstudie aan het Hoger Instituut voor Bestuurswetenschappen (vandaag KU Leuven Campus Brussel) en zelfstudie combineerde voor een licentie in de Handelswetenschappen. Een man die 43 jaar van laag tot hoog werkte voor Kredietbank, voornamelijk in vermogensbeheer, en haar transformatie tot KBC. Remi Vermeiren werd ex-voorzitter van KBC met Pasen 2003 en schuwde toen en daarvoor de camera’s, de lichten en de glamour.

Pensioen

Na zijn loopbaan stopte hij met vijftien uren per dag te wroeten voor de groei van Kredietbank en KBC. Onder zijn leiding fuseerden KB, Cera Bank en ABB (de laatste twee van de Boerenbond) in 1998. Hij koestert 18 december 1998, toen de 14.000 werknemers van de nieuwe bankverzekeraar (een Belgische primeur) voor de eerste maal samen borrelden. Bij zijn afscheid biechtte hij: ‘Heb ik een Vlaamse inborst? Een voorzitter mag niet met zijn politieke overtuiging te koop lopen, want daar wordt de bank automatisch mee geassocieerd. Maar ik vind het normaal mij een Vlaming te voelen. De liefde voor een regio of land is een normaal aspect van de cultuur. In ons land krijgt dat vaak de connotatie van nationalistisch en, spijtig genoeg, van rechts en extremistisch. Ik vind dat bezwaarlijk. Ik verdenk sommige mensen ervan dat te doen om Vlaanderen in een slecht daglicht te stellen. En dat ergert mij.’

Vroeger keken de grootbanken meewarig naar Kredietbank. Klein en Vlaams. In 2003 had Remi Vermeiren geen Schadenfreude over hun verkoop en mislukte hovaardigheid. Hij maakte de laatste periode van de laatdunkendheid mee: ‘Bij sommige collega-concurrenten voelde je wel aan dat ze Kredietbank als een underdog beschouwden. Misschien gedroegen wij ons toen ook zo wat (lacht). Ze volgden wel aandachtig onze jaarverslagen. Over de verkoop van de twee grootste banken aan buitenlandse financiële groepen heb ik geen leedvermaak. Ik zag het eerder als een extra bevestiging van onze aanpak. Ik geloof sterk in het feit dat in een bepaalde regio of een bepaald land een lokale bankverzekeraar een voordeel vormt voor de regio, maar ook voor de instelling.’

Schandalen

KBC kende in de jaren voor het afscheid van Remi Vermeiren schandalen, voornamelijk in Luxemburg met KBLux. Hij was bij de veertien verdachten van fraude en schriftvervalsing. Na veertien jaar onderzoek werden de beschuldigden in 2009 vrijgesproken. Werd hij persoonlijk aangevallen?

‘Als de pers of de buitenwacht een bank willen treffen, zoeken ze natuurlijk liever op het hoogste niveau. Maar ik had niet het gevoel extra te worden geviseerd. Misschien dus wel kort tijdens het hoogtepunt van de KBLux-affaire. De onderzoeken hingen trouwens wel eens met haken en ogen aan elkaar. Er wordt in een dergelijke context gesproken over experts, maar als twee mensen het totaal met elkaar oneens kunnen zijn, dan zijn het wel twee experts over vaak dezelfde materie. En dat zijn zaken die mij storen. Misschien ben ik fatalistisch omdat ik de dingen neem zoals ze zijn en dat ik verwacht dat het allemaal wel losloopt.’