Het Vlaams federalisme is een bewezen succes op bijna alle gebieden. Vlaanderen is nog nooit zo welvarend geweest. Gent, Brugge en Leuven zijn op het hoogtepunt van hun levenskunst, en behoren tot de mooiste, actiefste en creatiefste steden van Noord-Europa. Antwerpen herleeft zijn roemrijke verleden als een van de grootste havens ter wereld.

Mislukt Wallonië

Het Waalse federalisme is net zo briljant, maar van mislukking, klaagzang, rancune en ellende. Toch is het Vlaanderen dat Wallonië een halve eeuw lang massaal heeft gefinancierd, en niet omgekeerd! Hoe kan deze schijnbare paradox worden verklaard? Hoe valt te verklaren dat in de regio die miljard na miljard ontvangt – uit Vlaanderen, maar ook uit Europa! – het steeds slechter gaat, terwijl de regio die betaalt en niets ontvangt het goed doet?

Wat als de verklaring ligt in het principe zelf van deze financiering – in de halve eeuw van haar bestaan? Wat zou er gebeuren als het zeer ongezond, schadelijk en verdovend zou zijn dat een regio, afgezien van een legitieme maar occasionele solidariteit, volledig afhankelijk zou worden van een andere regio? Zes miljard per jaar! Het equivalent van 40% van de eigen inkomsten van Wallonië! Elk jaar! Tot zover de veelgeprezen autonomie van Wallonië, het eerste beginsel en de aanspraak van het federalisme!

Enorme berg geld zonder resultaat

Ondanks deze enorme hoeveelheid geld, deze voortdurende perfusie met de afmetingen van een aorta, blijft Wallonië zijn tekort opvoeren en slaagt het er vooral niet in enige serieuze structurele hervorming door te voeren. Waarom zou zij hervormen als zij de gevolgen van haar beleid niet volledig overziet? Hoe zouden de Walen geneigd zijn hun verantwoordelijkheid op te nemen en hun stem te geven aan partijen die hen daartoe uitnodigen, wanneer hun gewest financieel onverantwoordelijk is? Vlaamse transfers zijn nooit de oplossing geweest voor het probleem van Wallonië. Vlaamse transfers zijn het probleem van Wallonië.

Na een halve eeuw federalisme is Wallonië bezaaid met stedelijke kankerplekken, industriële woestenijen en enkele van de vuilste en criminogeenste steden van Europa. Toch is Wallonië niet zonder troeven. Er is een groot potentieel in deze regio die ooit – wrede herinnering! – een economische wereldleider was.

Nooit genoeg

Vijftig jaar lang hebben Wallonië en de Walen boven hun stand geleefd. Nu de media, de cultuur en het onderwijs hen ervan hebben overtuigd dat het probleem niet is dat zij geld krijgen, maar dat zij niet genoeg krijgen, maken de Walen zich op om het eerste communistische regime in West-Europa sinds 1945 te lanceren. Links (PS) en extreem-links (ECOLO, PTB) zijn immers in de meerderheid en bevestigen voortdurend hun vurige wens om het lot van Wallonië in handen te nemen, misschien al in 2024.

Wat de uitkomst van dit experiment zal zijn, voor Wallonië, voor België en voor Europa, kan niemand van tevoren zeggen. Maar de geschiedenis van het communisme onthult reeds de ingrediënten van het bloedbad: geweld – heeft Marx niet de Volksrache gevierd, oftewel de moordzuchtige volkswoede? – diefstal, plundering, confiscatie. Ellende – sorry, nuchterheid.

De Belgische Dr. Frankenstein dacht dat hij het federalisme tot leven wekte, maar ontdekte tot zijn stomme verbazing dat hij het communisme had geschapen!