Graag duidelijke politieke keuzes in 2014

De inzet van de verkiezingen van mei 2014 wordt hoe de kiezer wil dat wij binnen de Belgische, Nederlandstalige, Franstalige, Duitstalige en Europese samenleving verder willen leven met de structuren zoals deze actueel bestaan. Het is hierbij nuttig een onderscheid te maken tussen de samenleving op zich versus het bestel dat deze samenlevingen op de verschillende niveaus bestuurt. Een mens leeft met deugden en ondeugden, de eerste vormen de fundamenten en de kwaliteit van de samenleving, de laatste dwingen ons structuren in het leven te roepen om de onvermijdbare geschillen rechtvaardig te regelen.

Onze samenleving, van lokaal tot op Europees niveau, is fundamenteel pacifistisch, humanistisch en democratisch. Verder zijn we extra begiftigd met een merkwaardige aanleg tot het vinden van oplossingen, al kost het ons vaak jaren en nemen deze vaak surrealistische proporties aan. Eigenlijk komt het hierop neer dat revoluties niet aan ons besteed zijn, hoewel België net door een zuiver separatistische actie van een Franstalige bourgeoisie met de steun van de katholieke hiërarchie en volledig buiten de toen geldende Grondwet van het Koninkrijk der Nederlanden tot stand is gekomen. Dit houdt eerlijker wijze in dat de Belgicisten van vandaag geen afkeuring, meer zelfs enige bewondering mogen hebben voor die democraten onder ons die republikein en separatist zijn. Een republikeinse keuze voor separatisme is voor elk volk ter wereld een volstrekt legitiem recht indien het daartoe op democratische wijze beslist. Ter herinnering: de Nederlanden zijn als dusdanig, onder leiding van Willem van Oranje, tot stand gekomen, zoals ook de Verenigde Staten van Amerika.

Door de 6^e staatshervorming wordt België in haar staatsstructuur nog complexer en hybride verbouwd. Zal deze eclectische organisatie tot pacificatie leiden? Zijn de overlevingskansen van dit land effectief versterkt? Is er nu een nieuwe dynamiek en methodiek om uit de impasse van het immobilisme te geraken?

Natuurlijk moet en gaat ons aller eerste zorg uit naar veiligheid, naar het behoud van onze basisrechten: vrijheid, welvaart, welzijn en ons recht op het streven naar geluk. Het socio-economische primeert, dat is absoluut en zeker zo. Alleen zijn er de feiten van elke dag. Slaagt het huidige staatsbestel er nog in de noodzakelijkste beslissingen te nemen om onze belangen en rechten te vrijwaren? Zal er na mei 2014 wel een methodiek zijn om die beslissingen te nemen? Of zijn de nodige structurele oplossingen effectief enkel nog mogelijk wanneer er tegelijkertijd een antwoord komt op de vraag naar een definitieve keuze over de gewenste vorm van samenwerking? Concreet, moeten België en Europa federaal georganiseerd worden of confederaal om onze primaire doelstellingen te realiseren?

Kies je voor het eerste, dan moeten we ook consequent zijn en accepteren dat alle actuele confederale elementen definitief uit het systeem worden gehaald, zoals pariteit in regeringen, alarmbellen, gekwalificeerde meerderheden,… Kies je voor confederalisme met erkenning van elkaars autonomie en soevereiniteit, gecombineerd met de intentie tot vrijwillige samenwerking op basis van subsidiariteit, dan dringen andere aanpassingen zich op. Om deze keuze te kunnen maken is het alvast aangewezen objectief en op transparante wijze duiding te geven in plaats van allerlei subjectieve gevoelens van angst voor het onbekende te voeden. Elke partij, die aan deze verkiezingen deelneemt, is het aan zichzelf en aan de kiezer verplicht hierin duidelijk stelling te nemen. Het volk beslist.

De auteur is provincieraadslid in Limburg voor N-VA.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>