Zes weken geleden zijn mijn hersens ontploft. Dat was minder spectaculair dan het klinkt. Er vlogen geen stukken in het rond. De schuldige was hoge bloeddruk. Ik had nog maar eens te veel hooi op mijn vork genomen. Een man kan dan wel naar het zuiden verhuizen maar die rugzak met Vlaamse werk ethiek neem je wel mooi mee.

In het ziekenhuis word ik onvermoeibaar bijgestaan en gesteund door mijn dochter Julia, die kwam overgevlogen uit haar woonplaats in Schotland, en door mijn Spaanse levenspartner Estrella. Beiden weken geen seconde van mijn zijde. Begrijp me vooral niet verkeerd. Het is niet dat het bij Doorbraak slavendrijvers zijn, al kunnen ze mij natuurlijk nooit genoeg betalen. Ik wil deze gelegenheid trouwens te baat nemen om alle Doorbraak lezers te bedanken voor hun steunbetuigingen.

Van mijn periode op de spoedafdeling van het ziekenhuis herinner ik me bijzonder weinig. Alleen twee merkwaardige hallucinaties. In één hallucinatie stond er ‘s nachts een verpleegster op mijn bed. Ik bepotelde haar instinctief in mijn slaap vanaf de enkels omhoog tot ze plots geschrokken in mijn oor fluisterde ‘Señor, no soy su mujer, soy la enfermera!’ (‘Meneer, ik ben jouw vrouw niet, ik ben de verpleegster!’).

Rik Torfs

In een andere, maar zeker niet minder prettige hallucinatie, speelde Rik Torfs de hoofdrol wat ongetwijfeld te maken had met het interview dat ik een paar weken voordien met hem afnam voor Tegenwind.tv. Rik verscheen in mijn droom aan de zijde van mijn bed en ik sprak met hem over het hiernamaals. Een gesprek dat ik ook eerder al met hem had gehad in het interview. Ik vroeg hem naar zijn verwachtingen voor het hiernamaals en hij antwoordde: ‘Ik weet één ding zeker en dat is dat ik vooral niet teleurgesteld zal zijn’.

Jackson Pollock en Wim Delvoye

Een ander hallucinant moment maakte ik mee met mijn kamergenoot Jeff uit Nigeria in het ziekenhuis. Onze bedden werden gescheiden door een doorschijnend gordijn dat dicht getrokken kon worden om privacy redenen. Vrij rondlopen in het ziekenhuis was onmogelijk omdat ze het risico niet willen nemen dat je valt en met je hoofd tegen de muur klapt. Het wc-bezoek was daarom ook uitgesloten en alle noodzakelijke ontlasting diende te verlopen via de luiers die we aan kregen. Dat zorgde, gecombineerd met het gebrek aan beweging, bij veel patiënten voor verstoppingen. En dus werden er laxatieven ingeschakeld.

Zo ook voor mijn Nigeriaanse vriend Jeff, voor wie ik veel bewondering heb. De man is een bundel van kracht en wilskracht en hij oefende de hele dag zijn benen om terug te kunnen lopen. Het laxatief zorgde bij Jeff voor een ware vulkaanuitbarsting. De verpleging had hem op zijn zijde gelegd waardoor Jeff onder luid gejammer zijn darminhoud tegen het gordijn kletterde. Van mijn zijde gezien leek het op een live performance van de schilder Jackson Pollock in combinatie met de Vlaamse kunstenaar Wim Delvoye.