JavaScript is required for this website to work.
post

Heeft stemmen voor Vlaams Belang nog zin?

ColumnJohan Sanctorum20/5/2014Leestijd 5 minuten

Wat kan de rol zijn van Vlaams Belang? Is ze irrelevant nu de N-VA piekt? Volgens Johan Sanctorum is een stok achter de deur nodig. 

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Met een N-VA die in de peilingen piekt, en zich helemaal heeft opgeworpen als ‘alternatief voor het PS-model’, is de existentiële vraag voor de Vlaamse beweging aan de orde: is dit de weg naar een onafhankelijk Vlaanderen? En welke rol vervult het Vlaams Belang hier nog in? Is deze partij echt ‘irrelevant’ zoals de regimemedia dat woord telkens weer gebruiken? Een beknopte analyse, enkele dagen voor nog maar eens de-moeder-van-alle-verkiezingen.

Het republikeinse verhaal

Het weze duidelijk dat we eigenlijk verder af zijn van het republikeinse project dan pakweg vijf of tien jaar geleden. De keuze van de N-VA-strategen voor breedtewerking (sommigen spreken van kannibalisme) om binnen de vijver van de traditionele partijen (vooral Open Vld) te vissen, leidde tot een confederalistische doctrine waarvan wel iedereen zijn eigen interpretatie leverde, maar die in feite de Vlaamse onafhankelijkheid naar de Griekse kalenden verwees.

Het discours dat die onafhankelijkheid tot chaos en verarming zou leiden, heeft aldus opgang gemaakt en de koudwatervrees, die toch altijd de meer gematigde flank van de Vlaamse beweging heeft gekenmerkt, omgezet in regelrechte angst voor een echte ‘new deal’, een republikeinse omwenteling waarvan Catalonië en Schotland vandaag de smaakmakers vormen.

Zo kwamen we gaandeweg in een uiterst conservatief verhaal terecht, en werd de Belgische herstelregering hét grote item als inzet van deze verkiezingen. Maar moet het daar eigenlijk wel over gaan?

Nogmaals: binnen de electorale rekensom van de N-VA klopt dit perfect, en kunnen grote delen van de Vlaamse samenleving die helemaal niet gewonnen zijn voor Vlaamse onafhankelijkheid, voor de N-VA gaan stemmen. Echter, de radicale flaminganten moeten nu goed nadenken en ook eens gaan rekenen. Als het Vlaams Belang voldoende slagkracht behoudt in de politieke arena – ook zonder machtsdeelname – dan steunt dit de zogenaamde zuidflank binnen de N-VA, de meer radicale fractie dus, en isoleert het de Siegfried Brackes die geen stijve krijgen van Vlaamse onafhankelijkheid en de Vlaamse leeuwenvlag als een vod karakteriseert. Vlaams Belang dus als ‘zweepstem’. Het is een reële optie.

Quid Europa?

Een andere rekensom die de Vlaamsvoelende kiezer tegen volgende zondag zal moeten maken, is onze relatie met de EU. Het is overduidelijk dat de EU een remmende factor uitmaakt op het Vlaamse onafhankelijkheidsproces, vermits hier een cluster van de oude 19e- eeuwse natiestaten zich koste wat kost overeind wil houden. Als er één onafhankelijkheidsbeweging slaagt, hetzij Vlaanderen, Catalonië of Schotland, dan zal dit een domino-effect creëren, dat weten de EU-potentaten heel goed. Europa wil België in stand houden, en omgekeerd klampt België zich aan Europa vast. Beide worden gekenmerkt door eenzelfde democratisch deficit én door een ongezond transfersysteem. De EU is geëvolueerd van goed functionerende vrijhandelsassociatie naar een mega-bureaucratie waarvan de doorsnee Europeaan zich steeds meer afkeert. Dat is, ironisch genoeg, wat momenteel de Europeanen van Athene tot Den Haag steeds meer verbindt: een gevoel van opstandigheid tegen deze pletwals, die ook zorgt voor een teugelloze migratie en een compleet ontregelde arbeidsmarkt.

Een sterke EU-kritische uitslag in Vlaanderen kan een extra aansporing betekenen om Europa te herdenken tot een federatie van onafhankelijke republieken, met respect voor elkaars eigenheid en cultuur. Momenteel echter is het Vlaams Belang de enige partij in Vlaanderen die een echte eurokritische stem laat horen. En aangezien dit ook Europese verkiezingen zijn, is dit een ideale gelegenheid om op dat niveau zijn stem te laten wegen.

Identiteit, migratie, islamisering, multicultuur

Een derde heikel punt, waar dan vooral de rechtse flamingant zich terdege moet over bezinnen in het kieshokje, is het thema van migratie, multicultuur, islamisering. Ook hier blaast de N-VA warm en koud, omdat een toekomstige Belgische regeringsvorming nu eenmaal partners met zich aan tafel brengt die het multiculturele België zeer genegen zijn. De reden is bekend: massamigratie is dé manier om de Vlaamse meerderheid in dit land te breken, én om het kiemend identitair bewustzijn te fnuiken. De Vlaming moet tolerant, nederig en flexibel zijn, om dit proces zo geruisloos mogelijk zijn beslag te laten krijgen.

Ook hier lijkt het Vlaams Belang de enige partij die echt weerwerk geeft en voor identiteit gaat, zoals het FN van Marine Le Pen in Frankrijk. Ook zij slaagt erin om als ‘zweeppartij’ de agenda te bepalen en het migratie- en identiteitsthema hoog op die agenda te houden, tot ontsteltenis van het politieke establishment.

Het sociale hiaat

De evolutie in het N-VA-discours naar een ultraliberaal programma zal menig flamingant toch wel de wenkbrauwen hebben laten fronsen. Ook hier geldt dezelfde logica: het is voor de N-VA allicht noodzakelijk om VOKA en economisch rechts te vriend te houden, maar welke boodschap geeft dit in het kader van een onafhankelijkheidsstrijd? Is dit het Vlaanderen van morgen dat we willen? Een Vlaanderen waar de economisch sterkere de zwakkere in de steek laat? Het is niet omdat de misbruiken moeten worden rechtgezet – in de eerste plaats te wijten aan het bijstandtoerisme van binnen en buiten de EU – dat Vlamingen onderling geen solidariteit zouden kunnen opbrengen. Eens het federale transfersysteem opgedoekt en de sociale zekerheid in Vlaams beheer gebracht, zijn er voldoende middelen om een Vlaams zorgnet en sociaal opvangnet te ontwikkelen, uiteraard met de nadruk op activering maar niet op marginalisering.

Het Vlaams Belang heeft hier met zijn sociaal programma een gedurfde toon gezet, om het sociaal hiaat, eigen aan de N-VA-retoriek, te corrigeren. Een VB-stem kan ook in dit opzicht een signaal zijn aan Bart de Wevers formatie dat de Vlamingen hun eigen natie opeisen maar dan uitgebouwd als sociaaldemocratie waarin levenskwaliteit voor alle Vlamingen een absolute prioriteit is.

Het onvoldoende van de Vlaamse regering

Een vijfde en zeker niet minder belangrijke reden voor een VB-signaalstem is de belabberde balans van de Vlaamse regering. De media, doorgaans vriendelijk voor dit instituut, zijn het erover eens dat deze regering in haar vijfjarige termijn het absolute minimum heeft gepresteerd. We kunnen hiervoor niet anders dan de N-VA, als coalitiepartner, mee verantwoordelijk stellen.

Het klungelige welzijnsbeleid (de wachtlijsten in de zorgsector), de vervreemding van het onderwijsbeleid, de eindeloze welles-nietesdiscussie over al dan niet een brede eerste graad in het secundair onderwijs (tot wanhoop van de onderwijsmensen zelf), het lachwekkend gepalaver rond het Antwerpse mobiliteitsdossier (waarbij de files ondertussen alsmaar langer worden), de alsmaar slechter wordende luchtkwaliteit in Vlaanderen, en last but not leasthet economisch slabakken van de regio, die van de top naar het Europese middenpeloton wegzakt: het oogt weinig fraai als palmares.

Van belangrijke sociale pijlers zoals een eigen Vlaams sociaal beschermingssysteem en een Vlaams energiebedrijf, twee oude N-VA-beloftes, kwam niets in huis. Vergeten we zeker ook niet de lakse houding van de Vlaamse regering inzake de Brusselse Rand, de verdere verfransing en verbrusseling.

Ook hier kan een VB-stem werken als een slecht rapport en een waarschuwing dat deze Vlaams regering zich zo’n zwak resultaat geen tweede keer kan permitteren.

Vanuit al deze bedenkingen moet men concluderen dat een stem voor het Vlaams Belang wel degelijk nuttig kan zijn. Dit gaat niet over een clash tussen N-VA en PS, dat is de gecreëerde perceptie. Ook de Belgische herstelregering is niet wat ons, Vlaamse republikeinen, primair moet bezig houden. Wel vormen de vijf hierboven aangehaalde thema’s zowat de echte inzet van deze verkiezingen. Waarin het Vlaams Belang telkens naar voor komt als kritische stem en knipperlicht voor het in zijn goedzakkigheid wegzinkende Vlaamse politieke establishment.

Vlaanderen heeft een zweeppartij gewoon nodig, goed voor 10 à 15 %. Door via deze weg de radicale flank van de Vlaamse beweging te beveiligen, kunnen ook N-VA-sympathisanten hun partijtop duurzaam herinneren aan nummer één van de statuten. Misschien komt het dan toch nog ooit goed tussen die twee.


Foto © Reporters

 

Johan Sanctorum is filosoof-publicist en lid van de Vlaams-republikeinse denkgroep Res Publica.

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Commentaren en reacties