JavaScript is required for this website to work.
post

Hersenschimmen

Dagboekaantekeningen (6)

Benno Barnard21/9/2019Leestijd 5 minuten
Een lauwerkrans voor de verliezers

Een lauwerkrans voor de verliezers

foto © eigen baksel

Barnard… welk ander blad heeft zo’n stilist in huis? Ik vraag het je.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Vrijdag
Het volk wil hersenschimmen. Dat hoeft geen verbazing te wekken. Maar ook de moderne aristocratie verlangt naar de chimère, het drogbeeld, de hallucinatie, de bizarre kronkeling in het brein. Ja, lieden met een universitair diploma en een bovenmodaal inkomen jagen fantastische dromen na, over de nieuwe mens, die een verbluffende gelijkenis met henzelf vertoont: een uit flarden postkoloniale theorie en stukken gender samengesteld monster van Frankenstein.
Deze mensen zijn kosmopolitisch, dus grenzeloos. Grenzen zijn fascistoïde, moet u weten, net zoals een scheiding in uw haar, omgangsvormen en de moeite die u doet wanneer u zich voor een begrafenis in een net pak hijst. Ook rechtsradicaal is een zekere zelfbeheersing in het openbaar.

Onrustige dromen
Ben ik dan niet zelf een soort wandelende Jood, een ontwortelde kosmopoliet, een kleine Joseph Roth (zonder nazi’s aan de macht)?
Jawel.
Maar Joseph Roth, vijand van de bekrompenheid, wist heel goed waar hij vandaan kwam en beleed zijn liefde voor zijn door de eerste oorlog verzwolgen vaderland, terwijl hij tegelijkertijd het fascistische nationalisme bestreed. Zit het niet zo dat mijn geestverwanten en ik een geestelijk kosmopolitisme snikkend omhelzen, maar heel goed de waarde en betekenis van het eigene, lokale, provinciale beseffen; dat wij om te beginnen al onze taal, met al haar woorden, inflecties en onregelmatigheden aan de borst drukken, als een onweerstaanbare oudere vrouw met een duister verleden en vele tekortkomingen?

Zaterdag
Vandaag zal ik deelnemen aan de wekelijkse liturgie geheten voetbalwedstrijd, het gezang achter het doel van de tegenstander, de communie met het getatoeëerde mystieke lichaam van het janhagel, de betreurenswaardigen van Mrs Clinton… warm, hartelijk, een beetje dronken tegen vijf uur. Het reëel bestaande gepeupel. De mensen voor wie de sociaaldemocratie de volksverheffing had bedacht, die zij vervolgens in de uitverkoop heeft gedaan, in ruil voor auto’s, wasmachines en stompzinnigheid op tv. Arme ouwe volksverheffing! Je bent vervangen door het globalisme van een vals glanzend Europa.

’s Avonds
In de laatste minuut van de blessuretijd in het stadion van Ashford met 2-1 verliezen: thuis buigt mijn kleine verdriet zich over het wasgoed van Christopher, zijn drijfnatte onderbroek en handdoek (de rest wordt gelukkig door de club gewassen). Hij had in 93 minuten 12,1 kilometer afgelegd; hij droeg een krans gevlochten uit de bladeren en takken van de laurus nobilis frustratis.

Zondag
De wekelijkse liturgie volgens de anglicaanse traditie. De bezoekende priester was een homo, wiens man na afloop op niet-ostentatieve wijze bij hem hoorde. Bij de koffie – het nachtzweet van een stervend dier – overwoog ik dat die twee kerels de ware gay pride vormden. Ze waren er gewoon en werden verwelkomd door het gemenebest van een stuk of veertig dorpelingen.

Gekoesterd door een Engelse septemberzon
Mijn reusachtige moerbeiboom, in de schaduw waarvan een appelboom staat, herinnert me aan de boom van de kennis van goed en kwaad: op de vruchten daarvan kauwen we nu al sinds de steentijd, toen een of andere sapiens een ouwe mankepoot grommend een bot met restjes vlees toewierp – kijk maar, u ziet de geboorte van de ethiek.
De boom in ons huidige paradijs is zwaarbeladen met vruchten die het zoete sap van zelfexpressie, narcisme en identiteit beloven. De rol van de slang wordt gespeeld door de psychologie. De vervloeking is die van het jezelf zijn.

Maandag: ik verdiep me in het nieuws
‘De Britse zanger Sam Smith heeft aangekondigd niet meer aangesproken te willen worden als hij, maar ook niet als zij. Voortaan moet het met ‘hen’, of ‘they’ in het Engels.’ Ik citeer uit de kwaliteitspers.
Spreekt u ooit iemand met hij of zij aan? Bijvoorbeeld: ‘Heeft hij trek in een kopje thee?’ (En ‘they’… sinds wanneer betekent dat ‘hen’?) Zelfs iemand als deze kunstenaar, die in het openbaar peinzend naar zijn piemel staart als een jongetje van drie, zou ik toch aanspreken met u of je.
‘Sam Smith noemt zichzelf voortaan non-binair. Na een leven van oorlog met mijn gender, heb ik besloten om mezelf te omarmen als wie ik ben. Langs binnen en langs buiten, schreef de 27-jarige zanger bij de aankondiging op Instagram. Jij bent gewoon jij. Een mengeling van allerlei dingen, je bent je eigen creatie. Zo zie ik het. Ik ben man noch vrouw, ik denk dat ik ergens tussenin zweef.
Lieve Heer, uw kind Sam is nu al vierentwintig jaar in zijn kleutertijd verstrikt. Hij verwerpt de oude Antwerpse wijsheid dat hij z’n aaige niet gemaakt heeft. Zelfs uw tegenstander Sigmund zou over deze casus de wenkbrauwen hebben opgetrokken.

Maandag: ik vorm mijn mening
‘Wat is mijn straf?’ vraagt de Evadam die van de boom in ons postmoderne paradijs heeft geproefd.
‘Jou zijn,’ antwoordt God.
Jezelf zijn. Je eigen creatie zijn. De in de cel van het zelf opgesloten mens zijn. Het inferno van Sam heet Sam.

Later
Niet de anderen zijn de hel, Jean-Paul, jij Gallisch kraaiend haantje.

Woensdag (ongelovige bui)
Je kunt het menselijk rund vetmesten naar behoefte, het zoveel stro geven dat het erin verdwaalt en zelfs zijn stal vergulden, het blijft een beest, wat de volksverheffing ook beweert. De enige vooruitgang waarop we kunnen hopen, is dat we het marginaal minder stupide maken.

Vrijdag
Ik was dertien en mijn kameraad Louis nodigde me uit op een vakantie in Oostenrijk. We namen met zijn ouders en zussen de trein en reden door een zomernacht in 1968: ’s ochtends schoof ik het gordijn open en mijn blik stroomde vol Alpen.
We logeerden op een boerderij en speelden, half kinderen, half efeben, op een hooizolder. Louis was rijper dan ik. Hij begon over meisjes. Hij sprak over mannen die hoeren bezochten alsof hij uit eigen ervaring putte. We rolden in het hooi. Hij raakte me aan. ‘We kunnen doen alsof jij een hoer bezoekt,’ zei hij. Het was mij best. Ik legde me op hem en wreef mijn onderlichaam over het zijne, zonder klaar te komen: ik had zelfs nog nooit een natte droom ervaren. Evengoed wond het me op. We speelden het spel vele malen, zonder meer te doen dan aangekleed te wrijven.
Toen was er een dansavond in de schuur. Wij mochten ook meedoen en kregen zelfs bier. Een van de melkmeisjes was niet veel ouder dan ik. Ik keek een uur naar haar voor ik uit mijn toestand van algehele koortsachtigheid de moed putte om haar ten dans te vragen. Ze had blonde vlechten en was het product van vroeg gearriveerde puberteit en boerenrealisme: ze zei ja en wreef zich tijdens het dansen tegen me aan. Het was als een te strak zittende broek die je na een overvloedige maaltijd losknoopt.
De volgende dag ging ik haar uit de weg en zei tegen Louis dat ik ons spel kinderachtig vond.
Ziehier mijn antwoord aan Saskia de Coster, die in het krantje schreef: ‘Ik moet mij niet outen wanneer ik met een hetero-avontuur uit een ver verleden voor de dag kom, maar laat een heteroman maar eens openlijk vertellen over een homoseksuele ervaring of fantasie. Het is nog altijd veel makkelijker om luid te roepen en te demonstreren hoe heteroseksueel je bent.’

Maandag
Een straight pride zou een beschamende vertoning van machismo zijn, wat ook de gay pride in bepaalde mate is.
Ik ben een eenzame demonstrant op het centrale plein in Elite, de hoofdstad van Hypocrisië: voor mijn neus verrijst de loop van een tank type Paradox, die de landmacht van het regime op mij gericht houdt. Wanneer de tank vuurt, valt uit de loop een vlaggetje met de woorden: ‘Ik vind de gay pride een ongelukkige voorstelling van zaken, maar ik ben een groot voorstander van massale en zo vulgair mogelijke gay pride parades in Moskou en Teheran en hoe heet de hoofdstad van Oeganda.’

Dinsdag
Die hele canon interesseert me geen zier. Ik eis alleen maar goed, nee, voortreffelijk geschiedenisonderwijs, gegeven door een grapjas met een neus voor esthetica, goed kunnende relativeren (iemand als ik kortom).

Dinsdagavond
Een historisch museum in Amsterdam heeft per decreet de term Gouden Eeuw afgeschaft. Dat is de eeuw van de Hollandse maritieme macht, toen verre volkeren van hun leven en specerijen werden beroofd, Rembrandt en Frans Hals meesterwerken schilderden, mensen crepeerden in krotten op honderd meter van de Keizersgracht, de Joden zich in de burgerlijke democratie der Nederlanden veiliger wisten dan waar dan ook… Dat leerde ik allemaal op de lagere school in de jaren zestig. Dat de Hollanders slaven verhandelden werd ons wel degelijk verteld.
‘Positieve associaties met de term Gouden Eeuw, zoals voorspoed, vrede, weelde en onschuld dekken de lading van de historische werkelijkheid in deze periode niet,’ zegt Tom van der Molen, conservator zeventiende eeuw. ‘De term negeert de vele negatieve kanten als armoede, oorlog, dwangarbeid en mensenhandel.’
‘Negatieve associaties met de term Tweede Wereldoorlog, zoals verwoesting, oorlog, armoede en schuld dekken de lading van de historische werkelijkheid in deze periode niet,’ zegt Benno Barnard, conservator van de ergernis. ‘De term negeert de vele positieve kanten als internationale samenwerking, morele herijking, de bezinning op een toekomstig verenigd Europa en de uitvinding van de nylonkous.’

Tijdens het woelen ’s nachts
Volgens The Guardian leed ik na de dood van mijn dochter bevoorrechte pijn. Pijn als een vorm van privilege – dat stond er echt, al ging het over David Cameron en zijn gestorven zoontje.

Woensdag 18 september 2019
Heden in het dagblad Trouw kruiswoordpuzzel 5453, 12 verticaal, 7 letters: mijn achternaam onder verwijzing naar mijn persoon.
Ik ben oplosbaar dus ik besta.

Benno Barnard is een schrijver die meent dat het heden gewoonlijk ongelijk heeft.

Meer van Benno Barnard

In Zwitserland kletsen we in lucide dronkenschap over de uitgestorven mens, naar wiens beeld en gelijkenis AI geschapen is. En we bestellen nog een fles.

Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

De oorlog tussen Israël en Hamas, islamisme, terreuraanslagen, fake feminisme, westerse zelfhaat, … Het hangt allemaal samen, schrijft Darya Safai in haar boek. Het werk is ons boek van de week.