Het democratisch deficit van sociale verkiezingen

Bij de sociale verkiezingen dit jaar zal u (zoals altijd) de keuze hebben tussen drie vakbonden, die eigenlijk op enkele punten en komma’s na, hetzelfde programma hebben. En we kunnen de uitslag eigenlijk al bij voorbaat bepalen: grote verschuivingen moet u niet verwachten. Het ABVV bijvoorbeeld zal misschien enkele procentjes vooruit of achteruit gaan, meer zal er niet gebeuren. Bijgevoegde grafiek toont dit bovendien duidelijk aan.

Deze schertsvertoning die om de vier jaar plaatsvindt, kost natuurlijk geld. Vrij veel geld zelfs: in 2008 werd de kost op ongeveer 140 miljoen euro geschat. In deze tijden van besparingen toch een aanzienlijk bedrag.

Bovendien zijn de traditionele vakbonden openlijk anti-Vlaams. Vlaams Belang-militanten worden simpelweg uitgesloten, omdat hun overtuiging in strijd zou zijn met de ‘waarden die de vakbonden willen uitdragen’. Dit feit is des te opvallender omdat discriminatie op basis van een politieke overtuiging onwettig is. Daar komt nog bij dat de topmensen van de drie kleurbonden zich naar de leden toe telkens negatief uitlaten over die andere Vlaams-nationalistische partij, de N-VA. Niet alleen roepen ze openlijk op om niet op de partij te stemmen, in hun nieuwsbrieven schieten ze telkens met scherp op zowat alles wat N-VA zegt of doet. Men kan zich afvragen met welk recht een vakbond mag oproepen om niet op bepaalde politieke partijen te stemmen? Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de sympathie van Vlaams-nationalisten voor deze vakbonden quasi onbestaande is.

De top van de drie vakbonden misbruikt de buitensporige macht die ze momenteel hebben voor hun eigen profijt (zie bijvoorbeeld Dexia en de verzuiling), voor een oubollig anti-Vlaams belgicisme, en voor het behoud van een verstard status-quo op zowat elk terrein van het maatschappelijke leven dat tegen het belang van de Vlaamse werknemers ingaat (zo komt er bijvoorbeeld nooit kritiek op de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië).

Het vakbondslandschap moet dus hoogdringend gemoderniseerd worden. Terwijl Vlaams-nationalistische partijen er de afgelopen jaren sterk op vooruitgegaan zijn, en het politiek landschap dus grondig dooreen is geschud, is er niets veranderd als het gaat over de vakbonden die met de drie traditionele partijen verbonden zijn.

Wat moeten de duizenden arbeiders, bedienden doen die het niet eens waren met de (politieke) stakingen de voorbije jaren? Alle drie de traditionele vakbonden namen deel aan deze stakingen.

We willen bij deze de federale regering dan ook oproepen om het vakbondslandschap te democratiseren door sociale verkiezingen op basis van redelijke criteria voor ALLE vakbonden open te stellen, om zo het monopolie van de drie zuilvakbonden te doorbreken.

Die traditionele vakbonden gaan er prat op dat ze de wil van de werknemers verkondigen, maar uit alle hoeken en lagen van de bevolking horen wij van de VSV alleszins andere signalen. Door het quasi monopolie kunnen de vakbonden natuurlijk blijven beweren dat iedere werknemer achter hun standpunten staat, echte vrije sociale verkiezingen zouden wel eens een heel ander beeld kunnen schetsen.

Dirk Puttemans is voorzitter van de Vlaamse Solidaire Vakbond VSV