Het was een gewone woensdagavond, ergens in een Vlaamse centrumstad. Laten we de stad voor alle gemak Mechelen noemen. Buiten deed de herfst wat ze moest doen en elk jaar weer met veel overtuiging deed: herfsten. Op de straat haastten voetgangers en fietsers zich snel huiswaarts. Het jaar twee liep stilaan ten einde. Aan de overkant liep een hond zonder bekmasker zorgeloos over straat.

Hiaat

De Zittende Krachten hadden per Besluit de privé-ondernemers van spijs- en drankhuizen gemachtigd om identiteits- en gezondheidscontroles uit te oefenen op hun medeburgers vooraleer die hun afspanning mochten betreden. Een politionele bevoegdheid voor niet-beëdigde ambtenaren die nooit eerder — ook niet in oorlogstijd — was vertoond.  Wie niet over de juiste papieren — in deze tijden QR-codes genoemd — beschikte, werd uitgesloten van verteer en vertier.

Een kleine afspanning — laten we haar Julia noemen — had echter een hiaat in het Besluit ontdekt.  Privé-evenementen waren wél toegelaten zonder papieren en dus organiseerde deze herberg alleen nog privé-evenementen.  Ze verkochten voorafgaand tickets, stelden een deelnemerslijst en hingen een blad aan de deur met de melding dat alleen mensen met een geldig ticket toegang kregen tot het evenement. Ze gingen zelfs nog verder dan de wettelijke bepalingen en vroegen aan de bezoekers om een mondmasker te dragen.

Dat was echter buiten de diensten van de liberale Covidburgemeester Alexander Vandersmissen gerekend (de liberale partij stond ooit, voor De Grote Omwenteling, voor vrijheid).

GP

Die woensdag kwamen drie agenten van de Gerechtelijke Politie binnen zonder bellen bij de herberg.  Ze kwamen voor een zogenaamd ‘sensibiliseringsgesprek’, dat volgens de regels uit Het Boek van Orwell Nieuwe Taal is voor het Oude Woord ‘intimidatie’. Als de herberg het evenement zou laten doorgaan zouden ze binnenvallen.

Even later voegden ze de daad bij het woord en stond er een agent in burger voor de deur die alle voorbijgangers aansprak. Iedereen die wilde binnenkomen werd aangesproken en bedreigd. Vier personen lieten zich afschrikken en namen de benen, de andere gasten waren aanwezig. Toen de herbergier begon te filmen droop de Intimidator af.

Een half uur later stonden er plots zeven mannen voor de deur die de herbergier met een duw op zijn borst uit de deuropening duwden en binnenkwamen. Ze hadden geen legitimatie en wezen enkel grijnzend naar de band op hun arm. De band behoorde toe aan de antiterreurbrigade. De gasten werden geïntimideerd en om hun papieren gevraagd. De ‘agenten’ waren de hele tijd heel intimiderend. Er gebeurden verschillende zaken die niet wettig waren. Telkens ze op hun overtredingen werden gewezen kregen de herbergiers en de klanten te horen ‘Wij mogen alles’.

Een boogscheut van Dossin

De dag nadien, net voor openingstijd, kwam er een agent aan de deur met een PV over woensdag en een brief van de burgemeester, die van de partij van de vrijheid. Omdat de herbergiers danig onder de indruk waren van het hele gebeuren, hebben ze al hun gasten van die dag afgebeld en de zaak gesloten.  Toch stonden ’s avonds plots dezelfde zeven mannen van de Ordediensten weer voor de deur. Wederom drongen ze de zaak binnen met veel vertoon. Ze zijn zelfs tot op het toilet gaan zoeken en wilden de privé binnendringen. Telkens met de woorden ‘Waar heb je ze verstopt?’ ‘Waar gaan we ze vinden?’.

E was geen achterkamer in restaurant Julia in Mechelen. Anders hadden ze daar vast een jong meisje uitgesleurd en meegenomen.

Het gedreun van de laarzen klonken akelig echt, daar vorige week in Mechelen.

‘Wij mogen alles’.

Op een boogscheut van restaurant Julia ligt de Dossin kazerne. Burgemeester Alexander Vandersmissen moet misschien nog eens passeren. Op zijn blote knieën. En meteen zijn ontslag indienen.