Het Heksen-eenmaaleen, of: de Belgische kaballa

Rekenles voor uitgeregende Gentse Feestenvierders. Gegeven op de Dag van de Lege Portemonnees, in de grote zaal van het Gravensteen, met behulp van het prentenbord, de aanwijsstok en het telraam. Telt mee als vakantiewerk voor half gedelibereerde gladjanussen. Dienstig als voorbereiding om volgend jaar op de Gentse Feesten met vrucht de “maatschappelijke debatten” over België te kunnen volgen. Politieke aritmetica om rekenzwakte tegen te gaan. Van één tot oneindig. Rekenkunde voor grote mensen begint altijd opnieuw bij de 1. Niet bij de nul, die kwam er pas later bij. Kaboem!

Beschouw de 1. Een ei is één (Prent van ei). De vis is één: hij is waarheid en dobbelt niet (Prent van vis). Een 1 is zichzelf genoeg, af en rond. Eentje, ga je mee? Wil graag ondeelbaar zijn, onverdeelbaar zelfs, zoals de godheid (Prent “Hier vloekt men niet”). Monotheïstisch getal: ene god alleen, en anders geen. Blijft graag in onverdeeldheid met zichzelf.  A is A, principe van de identiteit. A sluit niet-A uit. Politiek: 1 staat, 1 koning, unitair, in eendracht niet te breken. Kaboem!

Aanschouw de 2! Daar slaat alreeds verdeeldheid toe. Ambiguïteiten. 2 zijden, de maan heeft een achterkant (Prent). Dubbele dooiers, dubbele zinnen. Tweelingen op een tweesprong. Dualisme: een goede en een kwade god. Binair stelsel, met slechts enen en nullen. Tweetalligheid, schrift van de IT. Tweetaligheid en 2 gemeenschappen in 1 land (Kaart van België). Miserie!

Considereer de 3! Ik en gij tot het nieuwe wij (Dansje). 3 medieert tussen 1 en 2. Heilige Geest, duif tussen A en B. Er is een dubbele, zelfs een drievoudige waarheid, want A en niet-A sluiten elkaar dan toch niet uit! 1 is misschien niet eens gelijk aan zichzelf! Drievuldigheid probeert iets aan het dualisme te doen. 3 termen heeft de sluitrede, namelijk 2 stellingen en 1 besluit. Vanaf 3 baant dialectiek zich aan. 3 gewesten in het land der 2 gemeenschappen. Miserie en kaboem!

Vanaf 4 heerst het pluralisme, en zijn er eenvoudige bewerkingen mogelijk, zoals ontbinden in politieke factoren (Kaart van Ontbonden België). We kunnen kiezen: 2 + 2, of 3 + 1, of 1 + 1 + 1 + 1, allemaal vormen van entropie, in verschillende klutsen van ofwel gemeenschappen uit het duale, ofwel gewesten uit het ternaire stelsel (Simulaties op een abacus of een groot telraam).

We kunnen nu overgaan tot enkele toepassingen in de werkelijke wereld, straks aan de onderhandelingstafel der 8 partijen (Prent). Determineer bijvoorbeeld de onbekende ‘Bijna 35’ in de beruchte reeks  “19 –  ‘bijna 35’ – 62 – 81”. Vergeet de konijnenrij van Fibonacci, of u bent gebuisd in uw volgende assessment-test (Foto van Vlaamse reuzen). Kenners weten dat het gaat om het stijgende aantal gemeenten dat tot Brussel zou moeten behoren. Het getal ‘Bijna 35’ was de wiskundigen tot nu toe onbekend, tot het opdook in de nota Di Rupo. Het  behoort dus tot de nieuwe klasse van de DiRupiaanse approximatieve getallen. De uitvinder ervan was er namelijk nog niet uit of bij de 35 Vlaamse ook 2 Waals-Brabantse gemeenten mochten worden gerekend. ‘Bijna 35’ dus. Telde dit maar mee in de Lotto (Prent: kopie van Lotto-formulier). Roulettisering van de politieke rekenkunde.

We kunnen nu ook enkele raadselachtige equaties en ongelijkheden oplossen. Uit ‘1 is niet 1’ volgt bijvoorbeeld dat 88 VL = 62 FR (Vlaamse en Franstalige Kamerleden) en zelfs dat 32 FR = 88 VL (Franstalige blokkeringsminderheid tegenover totaal aantal Vlaamse Kamerleden). Of de stelling dat “als 62 FR = 88 VL en  als 31 VL / 88 VL voldoende is, dan blokkeert 32 FR / 150 BG, waarbij BG staat voor België”. We benaderen de hogere wiskunde.

Beschouw tot slot de oneindige reeks: “125 – 250 – 400 – 561 – 650 – 700 – 720…”. Vraagstuk: a) betekent het DiRupiaanse getal 561 (miljoen €) het jaarlijkse gemiddelde, dan wel de jaarlijkse mediaan van de verschillende voorstellen aangaande het subiet opeisbare Brusselgeld? En b) is de reeks ad libitum? Sudokisering van de transferten-rekenkunde. Kaboem maar veel miserie.

Goethe kende dat. Vooraleer de heksen zijn Faust een afrodisiacum toedienen, zingen ze het lied van hun allerindividueelste vermenigvuldigingstafel:

Maak 10 uit 1

Laat gaan de 2

Verwaarloos 3

En schrap de 4.

Uit 5 en 6

Zo zegt de heks

Maak 7 en 8

Dan is ’t volbracht.

En 9 is 1

En 10 is geen

Dat is het heksen-eenmaaleen.

Faust snapt er niets van, zodat Mefistofeles hem moet troosten:

Mijn vriend, deze kunst is zowel oud als nieuw.

Het was de manier om in alle tijden

Door Drie en Een, en Een en Drie

Dwaling in plaats van waarheid te verbreiden.

Kaboem!