JavaScript is required for this website to work.
post

Het Molenbeek van het Zuiden?

Burgemeester Ada Colau mag zich bezinnen: het zijn misschien toch niet zozeer de toeristen die haar stad bedreigen.

ColumnJohan Sanctorum20/8/2017Leestijd 3 minuten

De radicale moslims hebben de puntjes op de i gezet: het zijn niet de wandelende toeristen op de Ramblas die de stad bedreigen.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De Europese komkommertijd is afgeschoten, en hoe. Terug tijd voor het betere werk. Op de Barcelonese Ramblas, misschien wel de drukste wandelstraat ter wereld en alleszins de meest bekende onder de toeristen, reed een bestelwagen in op de menigte. Balans: 8 doden en 130 gewonden. Honderd kilometer verder miste een andere terreurcel de afslag naar het mondaine Salou en reed in het godvergeten gat Cambrils in op een onbestaande menigte. Dat bijna komisch amateurisme komt altijd terug, steeds meer zelfs. Ooit, als de nachtmerrie voorbij is, wordt dit misschien een onderwerp voor een De Funès-achtige slapstick.

Reconquista

Maar er zijn dus weer doden gevallen, en het is weer alle hens aan dek voor het koffiedik kijken: wie, wat, hoe, waarom? Waarom Spanje, het land dat volgens Marc Grammens zaliger van terreurdaden ging gespaard blijven omdat dit land niet deelneemt aan de bombardementen op IS? Waarom Barcelona? Waarom de Ramblas en niet de rosse buurt er vlak naast, de barrio El Raval waar toch veel meer te beleven valt? En vooral: is er een verband met het Catalaanse autonomisme?

Dat laatste houdt de Vlaamse beweging natuurlijk danig bezig, met haar soms bijna kinderlijke idolatrie ten aanzien van de Catalaanse onafhankelijkheidstrijd die, geven we toe, veel meer schwung heeft dan het kneuterige Vlaamse misdienaarsflamingantisme. Het ontbreekt daarbij niet aan complottheorieën: de Mossos d’Esquadra, de Catalaanse politie die losstaat van het Spaanse ministerie van Binnenlandse Zaken, zou vanuit Madrid opzettelijk ondergeïnformeerd zijn over radicale elementen, in de hoop dat deze toeslaan en het volk smeekt om meer coördinatie,- minder autonomie dus. Een sterke Spaanse natie, met harde hand vanuit Madrid geregeerd, die eendrachtig optreedt tegen de terreurdreiging.

Dat kan best wel zo zijn, maar demografisch en politiek zijn er andere feiten die doen vermoeden dat Catalonië ook zelf, intern, een probleem heeft. De rijkste provincie van Spanje kent de grootste moslimpopulatie, een goeie half miljoen. Men schat dat zo’n 20% van hen “geradicaliseerd” is. Wat betekent dat concreet? Ze profiteren van de goede sociale voorzieningen maar leven voor het grootste deel in een marginale subcultuur die de drugstrafieken, wapenhandel en mensenhandel controleert. Het jihadistische netwerk dat zich daarboven op ent, is half crimineel, half fanatiek-religieus en droomt zelfs luidop van een reconquista in omgekeerde zin: de herovering van Al Andalus, zoals Spanje in moslimkringen genoemd wordt, het land dat tussen 711 en 1492 door de Arabieren werd bezet.

Dit Molenbeek van het Zuiden krijgt een permanente instroom van salafistische strijders uit Marokko, mede dankzij de Spaanse enclaves in dat land, met name Cuete en Melilla, transitzones waar nagenoeg geen grenscontroles bestaan. Europa is aan die kant zo lek als een zeef. De Amerikanen waarschuwden de Spanjaarden al sinds 2004 dat in de regio Barcelona verschillende radicale groeperingen actief waren die volop jihadisten ronselden.

Multiculturele enclave

De vraag blijft dan wat deze stad en de Catalaanse regio zo aantrekkelijk maakt voor dit uitschot. Behalve de reeds genoemde sociale voorzieningen, beter dan in de rest van Spanje, is het voor analisten duidelijk dat de anti-Spaanse, anti-Amerikaanse en anti-NAVO-stemming van de linksdraaiende provincie een prima socio-politiek camouflageveld vormt voor criminele terreurorganisaties zoals de beruchte Takfir wal-Hijra, een moslimradicale beweging die expliciet ijvert voor de her-arabisering van Spanje en bij uitbreiding Europa.

De Catalanen willen autonomie en beschouwen zichzelf als een superieure enclave, een eiland van verdraagzaamheid en progressief élan op het Iberisch schiereiland. Maar net daardoor raakte het veiligheidsthema op de achtergrond en moest de bubbel ooit uiteenspatten. Alsof ze dachten dat een regio met zoveel moslims nooit op eigen territorium een aanslag zou plegen. In Brussel, Parijs en Londen weten ze ondertussen wel beter.

Het is een boeiende ontwikkeling die vele autonomisten op het verkeerde been zet, ook in Vlaanderen: criminele jihadisten die zich als schimmels op het separatisme enten, omwille van het decentraliserend effect, de machtsvacuüms en de bevoegdheidsconflicten waar we in België zo mee vertrouwd zijn. Het linkse bestuur onder de charismatische Ada Colau schijnt daarbij wel wat blinde vlekken te vertonen aangaande die jihadistische onderlaag, in haar ijver om vooral niet van racisme of xenofobie beschuldigd te worden.

Wellicht daarom richtte Colau haar pijlen op de toeristen, die haar stad zogezegd om zeep helpen. Xenofobie in een linkse variant. De radicale moslims hebben ook in dat verband de puntjes op de i gezet: het zijn niet de wandelaars op de Ramblas die de stad bedreigen, integendeel, die kwamen mee terecht onder het busje van Moussa Oukabir en C°. Tijd voor bezinning in het multiculturele en modernistische uitstalraam van Europa.

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Commentaren en reacties