Het populistisch wereldcomplot

Wie het islamprobleem aankaart, krijgt in het beste geval spoedig te horen dat hij het probleem verabsoluteert, en dat andere gemeenschappen dezelfde problemen stellen. De doorgaans valse gelijkstelling met die andere groepen zit meestal in the eye of the beholder, bijvoorbeeld de gelijkstelling van de kruistochten met de djihaad

Maar heel soms is er toch iets van aan. Bijvoorbeeld, een seksuele agressie in groep, zoals moslims vorige en deze Nieuwjaarsnacht in een aantal Duitstalige steden uitvoerden, is een typisch gedrag van soldaten eender waar ter wereld, ook voordat de islam ontstond, nadat hun gevaarvolle agressie met de verovering van een stad bekroond is. Er is veel en langdurig beschavingswerk voor nodig om de neiging tot dat gedrag af te leren, beschavingswerk waar de islam nooit werk van gemaakt heeft. Wij onthouden wel dat vele moslims zich hier als een zegevierend invasieleger voelen.

Daarom heb ik zelf het islamprobleem altijd opgevat als de islamtoepassing van een potentieel algemener probleem, alleen stelt het zich vandaag bij de islam veel acuter en heeft onze generatie het zó als eersterangs uitdaging op haar bord gekregen. Dat besef dat “de lijn tussen goed en kwaad door elke mens loopt” (Aleksandr Solzjenitsyn), is in mijn geval wellicht een overblijfsel van mijn katholieke opvoeding: de overtuiging dat de zonde in elke mens huist, en het dus onzin is om in een tegenstelling tussen mensen de ene partij zonder meer met het goede en de andere met het kwade te vereenzelvigen. Het neemt echter niet weg dat eenzelfde potentieel soms veel meer tot uiting komt bij de ene dan bij de andere groep omdat het bij de eerste niet zomaar een menselijk neiging is maar ook als iets ideologisch goeds wordt aangemoedigd. Dat is met name het probleem met de islam.

Complotdenken bij moslims

Vandaag zijn we echter getuige van een ontwikkeling in een andere groep, die gelijkloopt met een verschijnsel in de islamwereld van de jongste tweehonderd jaar. Na de mislukte Ottomaanse belegering van Wenen in 1683, en de Mogol-nederlagen tegen de Maratha’s van 1670 tot 1740, en tegen de Britten in 1757, zette een neergang van de islamwereld in. Die werd eerst nog als een normaal en tijdelijk keren van het getij gezien (te vergelijken met de tijdelijke terugtocht van de islam voor de veroveringen door Kruisvaarders en Mongolen), maar groeide vanaf een 1800 tot een levensgroot trauma uit. Zeker van de steun van Allah, hadden moslims zich altijd al als natuurlijke heersers gezien, maar nu werden zij naar de zijlijn van de geschiedenis verwezen.

Voor de overtuigde moslim zit er, net als voor de liberale en marxistische gelovers in de “vooruitgang”, een wetmatige richting in de geschiedenis. Die zou de macht van de islam steeds groter maken tot heel de mensheid zich aan Allah onderwerpt. Wat in de moderne tijd gebeurde, was dus abnormaal, strijdig met Allahs beloften. Dit vergde ter verklaring dus een abnormaal en pervers mechanisme: een samenzwering. De Koran wijst de joden en de christenen aan als vervalsers van de Schrift, die de daarin aangekondigde Mohammed, het zegel der profeten, wegverklaard hebben. En dat soort valsheid is maar wat je van hen kon verwachten toen ze in de moderne tijd de hele wereld in handen kregen: een samenzwering tegen de islam.

Het stramien van het samenzweringsdenken zat al in de basisfeiten van de moderne krachtsverhoudingen ingebakken. Dat de moslims beroofd werden van hun geboorterecht om andermans (en vaak zelfs hun eigen tot kolonie herleide) landen in bezit te nemen en slaven te houden, moest wel het gevolg van een tegennatuurlijk complot zijn. Eén dat zelfs de wil van de Almachtige wist te verschalken. Toen westerse samenzweringstheorieën beter bekend werden, vonden zij gretig aftrek in de moslimwereld. Het hier al wat vergeelde jezuïetencomplot werd in- of aangepast (bv. de sleutelrol van Arabische christenen in de poging tot seculier Arabisch nationalisme), de snode infiltraties van de Illuminati en Vrijmetselaars (bv. Atatürk) kregen een plaats, maar de onbetwijfelbare kampioen van de ondermijning van de islam was het “zionistisch wereldcomplot”.

De begrijpelijke kronkels van een achtergebleven groep om zijn achterblijven te verklaren? Dat zal wel, en daarom is het des te merkwaardiger dat we deze mechanismen aantreffen bij een groep die zichzelf als een voorhoede ziet.

Complotdenken bij multiculti’s

Onze progressieven en multiculturalisten hebben recent wat terrein verloren. Hun pogingen om de ware toedracht over de gevolgen van het multiculturele beleid verborgen te houden, zijn mislukt. Het propaganda- en wegkijkgordijn is enerzijds door de terroristen aan flarden geknald, en anderzijds is het doorprikt door de opkomende alternatieve media. Steeds meer moeten de mainstream-media zich de agenda laten dicteren door internetkranten en de sociale media.

Terwijl juist zij altijd al wisten wat goed voor ons is. Zij zien zichzelf als blaffende herdershonden die de schaapjes binnen de perken moeten houden, en verantwoorden dat door angst aan te jagen ingeval de kudde het in haar hoofd zou halen haar eigen weg te gaan. Tegen de Brexit bijvoorbeeld riep men allerlei paniek op over de vermeende economische gevolgen; deze bleken niet alleen naast de kwestie te zijn, een oefening in de goochelaarstruuk van de misdirection (herstel van soevereiniteit is desnoods een economische prijs waard), maar ook gewoon onwaar, en inmiddels weerlegd door de werkelijke economische evoluties.

Vandaag blijken die opinievoogden slechte verliezers te zijn. Heel pompeus verkondigen zij dat het afbladderen van hun monopolie het “postfeitelijke” of “post-truth”-tijdperk inluidt. Terwijl zijzelf nog zo hard de waarheid verkondigd hadden, slaagt een samenzwering van populisten erin om haar eigen leugenversie ingang te doen vinden.

Zou het? Met hun leugenpers hebben de multiculti’s zelf zolang “postfeitelijk” nieuws of “tegenfeitelijke” duiding gebracht. Zo hebben zij eensgezind de gebeurtenissen in Keulen de vorige nieuwjaarsnacht proberen te verdonkeremanen. Toen hun dagenlang volgehouden leugen over een rustig nieuwjaarsfeest in Keulen stilaan doorprikt geraakte, herpositioneerden zij zich: alsof zij niet de daders van de leugen waren, maar waarnemers van de door andere media gepresteerde doofpotoperatie. Zij hebben hun eigen leugenachtigheid in dat en in vele verwante dossiers nooit erkend of onder ogen gezien. Hun immuniteit voor kritiek moest alleszins gered worden, vandaar hun militante verontwaardiging over de lèse-majesté vanwege het vulgus.

In de plaats daarvan passen zij opnieuw de misdirection toe: zij wijzen om ter hardst naar de internetkanalen, die de specialisten van het nepnieuws zouden zijn. Er werd zelfs een hoaxwijzer opgezet die – terloops even – onder het mom van behulpzame informatie, alle bekende alternatieve media van “nepnieuws” beschuldigt, en de honderd keer op heterdaad betrapte leugenpers buiten schot laat. Nee, de strijd gaat gewoon verder, de haat jegens hun sceptici blijft de multiculturele gelovers animeren. Hetzelfde soort haat dat moslims tot het geloof in samenzweringen brengt, snode complotten die hen hun recht op wereldheerschappij valselijk afhandig gemaakt hebben.