Het rode gevaar Raoul
De kameraad van het kwaad
Raoul Hedebouw brengt de oude rode wijn in een vrolijke nieuwe zak. Oppassen geblazen.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementDyab Abou Jahjah is maar heel even echt gevaarlijk geweest. Dat was helemaal in het begin van zijn carrière, als voorman van de toen nog relatief onbekende Arabisch-Europese Liga (AEL). Jahjah droeg toen vaak een pak en een das. Hij vertelde in uitstekend Nederlands en op rustige toon vrij redelijke zaken op televisie. In die vorm had Jahjah echt kunnen wegen op het maatschappelijk debat in Vlaanderen. Dat gevaar is geweken toen hij zich in 2003 verbrande aan de rellen in Borgerhout. Jahjah kwam in die periode alleen nog in beeld met een dreigende zwart-leren vest en verhitte retoriek. Na zijn vertrek naar Libanon doken beelden op met zware ooorlogswapens. Ondertussen is Jahjah voorgoed verdacht in de ogen van de doorsnee Vlaming: hij zal nooit meer grote invloed kunnen uitoefenen op het brede publiek. Blijkbaar is hij tegenwoordig zelfs aan de slag als columnist bij De Standaard.
Wolven zijn alleen echt gevaarlijk in schapenvacht, als je ze niet ziet aankomen en hun gevaar makkelijk onderschat. Daarom is Raoul Hedebouw vandaag de gevaarlijkste man in de Belgische politiek. Als u dit leest, heeft Hedebouw een ongetwijfeld innemende indruk gemaakt als kandidaat in De Slimste Mens Ter Wereld. Het PVDA-Kamerlid heeft humor en charisma. Hij ziet er zelfs ongevaarlijk uit: als een opgeschoten kwajongen, een branieschopper met een peperkoeken hart. Eerdere communistische voormannen – zoals Ludo Martens én Peter Mertens – zagen er altijd uit zoals ze zijn: star en strak in de leer. Hedebouw is niet minder dogmatisch, maar hij verpakt het beter. En in tegenstelling tot de extremisten aan de rechterzijde wordt deze Marxist niet gehinderd door een cordon médiatique. Integendeel: deze communistische knuffelbeer wordt net niet doodgeknuffeld.
Autoritaire verleiding
Hedebouw is gevaarlijk omdat hij de meest misdadige regimes goedpraat. Ook deze PVDA’er wil bijvoorbeeld per sé het beeld van Stalin ‘nuanceren’: ‘Zonder de Sovjet-Unie hadden wij de Tweede Wereldoorlog niet gewonnen. Een groot deel van onze elite heeft met de nazi’s gecollaboreerd‘ (Humo, 06/12/16). Deze uitspraak grenst aan negationisme. In werkelijkheid heeft Stalin de Tweede Wereldoorlog mogelijk gemaakt. Het Duivelspact tussen Stalin en Hitler – inclusief een verdeling van Oost-Europa – gaf nazi-Duitsland de noodzakelijke rugdekking om de Blitzkrieg te kunnen ontketenen. Tot de inval in Rusland – een complete verrassing voor Stalin – was de Sovjet-Unie de belangrijkste strategische bondgenoot van Hitler. Hedebouw haalt uit naar collaborateurs, maar hij wringt zich in bochten om iets positief te zeggen over Stalin – de eerste en de belangrijkste nazi-collaborateur.
Hedebouw heeft persoonlijk geproefd van de autoritaire verleiding tijdens zijn jaren in Congo, omstreeks de eeuwwisseling. De PVDA’er keek er goedkeurend naar het bewind van Laurent Kabila, vader van de huidige potentaat: ‘Ik vond hem niet de kwaadste. Hij wilde Congo weer laten beschikken over zijn bodemrijkdommen‘ (Humo, 06/12/16). Ook dit is een flagrante leugen. Laurent Kabila heeft meteen na zijn machtsovername contacten aangeknoopt met Peking. Als de Chinezen vandaag de nieuwe semi-koloniale machthebbers zijn in Centraal-Afrika en Congo genadeloos leegroven, dan is dat in grote mate dankzij vader Kabila. Onder de autoritaire leiding van Laurent Kabila kocht Congo zelfs voor miljarden aan wapens in China – er werd gewoon betaald met goud, kobalt diamant en uranium. Maar China is natuurlijk een ‘Volksrepubliek’ – misschien mag die wel beschikken over de Congolese bodemrijkdommen.
Hedebouw mag dan wel het boegbeeld zijn van een ‘nieuwe’ PVDA: ook hij blijft worstelen met oude demonen. De paginalange interviews peilen wel naar zijn oordeel over misdadige communistische regimes, maar er wordt nooit kritisch doorgevraagd. Zo kan Hedebouw eufemistische onzin en vergoeilijkende prietpraat verkopen. Dat is onbegrijpelijk. We zijn met z’n allen – terecht – uiterst kritisch als Filip Dewinter gaat aanschurken tegen Griekse neonazi’s, maar de Partij Van De Arbeid mag altijd een beetje meer. Zonder veel tegenspraak voeden Hedebouw & co het beeld dat er ook goede of minstens ‘gematigde’ dictaturen bestaan. Dat nobele doelen (of gewoon de ‘juiste’ retoriek) alle middelen rechtvaardigen. Het is een beetje wrang dat Hedebouw wel heel erg met ‘het middenveld’ dweept, maar blijkbaar nooit van Amnesty International of Human Rights Watch heeft gehoord.
Marxist tot in de kist
De tolerantie voor totalitaire methodes is belangrijk, want ook het programma van Hedebouw blijft extreem. De PVDA’er denkt bijvoorbeeld nog altijd in klassen – zo blijft hij herhalen dat Dutroux sneller gevat zou zijn als zijn slachtoffers tot een hogere klasse hadden behoord. Hij pleit onomwonden voor het einde van het kapitalisme dat aan de basis ligt van onze naoorlogse welvaart. Hij wil, netjes volgens het rode boekje, de arbeiders de macht geven over de productiemiddelen. Bedrijven die zich niet schikken naar de wensen van de werknemers óf de overheid moeten volledig onteigend worden. Het mag dan ook duidelijk zijn: achter de olijke lach van Hedebouw schuilt nog steeds het oude communistische model. Het dogmatisch marxisme wordt nu verpakt als “socialisme 2.0”, maar de recepten zijn dezelfde gebleven.
Natuurlijk mag Hedebouw optreden in een TV-quiz. Hier geen pleidooi voor een cordon médiatique. Zelfs mensen met wie je het radicaal oneens bent, zelfs politieke extremisten, moeten niet krampachtig geweerd worden uit de programmatie. Het is het volste recht van een commercieel bedrijf zoals VIER om op zoek te gaan naar spraakmakende figuren – en zo speelt ook Hedebouw zijn rolletje in het grote kapitalistische radarwerk. Enige voorzichtigheid is wel geboden. Bart De Wever heeft bewezen dat De Slimste Mens een politiek verschil kan maken. Stemmen win je niet met die quiz, maar sympathie wél. Als je tussen de vragen van Erik Van Looy door kan aantonen dat je humor hebt en meer bent dan een karikatuur van je ideologie, dan zullen kiezers bij het volgende politieke debat met meer welwillendheid naar je argumenten luisteren. Alsof de voedingsbodem voor extremisme nog niet groot genoeg was in Vlaanderen.
Foto: (c) Reporters
Personen |
---|
Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig.
De media vieren hun favoriete lijstduwer, die meteen meer aandacht krijgt dan de meeste lijsttrekkers. Minder aandacht was er voor deze vragen.
Een ruime meerderheid van de Belgen blijft achter het Belgische EU-lidmaatschap staan volgens de laatste Eurobarometer voor de verkiezingen.