Het is stil rond Palestina vandaag

Een goede vriend vroeg me onlangs of en waarom het conflict tussen Israël en de Palestijnen nog altijd zo cruciaal was. Er waren toch andere, bredere en wredere conflicten aan de gang, bijvoorbeeld in Syrië? Dit nieuwe conflict zorgde de laatste jaren voor een dramatische verhoging van het aantal politieke vluchtelingen, want zo noemen we terecht mensen die ten gevolge van een politiek conflict uit hun huis en land verdreven zijn en ongewild de speelbal worden van mensensmokkelaars en allerlei vreemde regimes die hen liever kwijt dan rijk zijn. Die vluchtelingencrisis dreigt dan op haar beurt de al niet zo homogene Europese Unie te destabiliseren en de reeds bestaande spanningen tussen de autochtone Europese bevolkingen en de nieuwkomers op te drijven. Deze spanningen beïnvloeden dan weer het gevoel van onzekerheid, vervreemding en rancune bij vele jongeren van niet-Europese origine die zich om allerlei geopolitieke, religieuze en persoonlijke redenen aangetrokken voelen tot groepen die van deze onzekerheid misbruik maken om hun strijd voor het herstel van een mythisch islamitisch kalifaat te legitimeren. Wanneer we weten dat het mythische einddoel van deze strijd het moment zal zijn, waarop de vlag van IS op de Tempelberg in Al Quds (de Arabische naam voor Jeruzalem) gehesen wordt, begrijpen we niet goed waarom de Palestijnse kwestie de laatste tijd zo weinig aandacht krijgt.

Een gedeelte van het antwoord hierop is inderdaad de intensiteit van de tragedies die zich nu veel meer in andere landen en regio’s van het Midden-Oosten afspelen, en die daarom ook terecht door de media (moeten) getoond en becommentarieerd worden. Er is echter nog een tweede reden: sinds het begin van de eenentwintigste eeuw, dat wil zeggen al zestien jaar, valt er geen enkele significante verandering te bespeuren in het conflict tussen Israël en de Palestijnen.  Dat wil zeggen: geen echte vooruitgang van het voordien zo centrale “Vredesproces” dat officieel door alle relevante partijen (de Verenigde Naties, de Europese Unie, de Verenigde Staten van Amerika en post-Sovjet Rusland, de leden van het zogenaamde Kwartet) verdedigd en bevorderd werd en op papier nog steeds wordt. 

Of liever: er valt aan de grond wel degelijk verandering te bespeuren, kijk maar naar de verdere bouw van de Muur (het Afscheidingshek) rond Palestina, de permanente uitbreiding van de nederzettingen en in het kielzog daarvan de systematische vernietiging van bedoeïenendorpen tussen Oost-Jeruzalem en de Dode Zee, de afbraak van door westerse landen betaalde infrastructuur en de algemene verharding van de Israëlische politiek ten opzichte van de Palestijnen in Israël en de Bezette Gebieden. Al die maatregelen zijn al zo vaak in de westerse media vermeld dat het schokkende effect hiervan langzaam verdwenen is en de feitelijke annexatie van de laatste Palestijnse gebieden bijna ongemerkt en in elk geval ongehinderd kan voortgaan. Vooral nu blijkt dat president Obama (en alle presidentskandidaten behalve Bernie Sanders) steeds meer geneigd zijn zich niet langer met het zoeken naar een rechtvaardige oplossing voor dit conflict bezig te houden.

Dit is, op termijn, een bijzonder gevaarlijk en kortzichtig besluit, want zolang er geen halfweg aanvaardbaar vergelijk tussen de partijen ter plaatse tot stand komt, is de kans reëel en bijna voorspelbaar dat de malaise in het hart van het Midden-Oosten vroeg of laat opnieuw zal oplaaien, omdat hier veel meer op het spel staat dan de geopolitieke stabiliteit waaraan gevestigde regimes zo gehecht zijn. Wie denkt dat dit conflict zal verdwijnen indien we maar lang genoeg de ogen sluiten, dreigt ruw wakker te worden geschud. Wellicht niet meteen in Hebron of Nabloes, maar eerder in onze eigen westerse steden, metro’s en luchthavens. In 1953 schreef Bertolt Brecht in zijn kwatrijnenbundel Kriegsfibel over het fascisme: “De schoot is vruchtbaar nog, waaruit dit kroop.” Anders gezegd: zolang er geen wederzijds onaanvaardbare maar noodzakelijke vrede gesloten wordt tussen Israël en zijn Arabische buren, in het bijzonder de Palestijnen, kunnen we nergens ter wereld nog veilig en comfortabel slapen.

Foto ©reporters