JavaScript is required for this website to work.
post

Het is (weer) allemaal onze schuld

ColumnJohan Sanctorum18/4/2017Leestijd 3 minuten

Erdogan en de Belgo-Turken: De Standaard lezen, het blijft een confrontatie met het politiek-correcte kromdenken.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement
Op een blauwe maandag heb ik aan de unief nog les gehad van de vermaarde logicus/wetenschapsfilosoof Leo Apostel (1925-1995). Echt begeesteren kon hij me niet, het leek toen allemaal wat spijkers zoeken op laag water, dat uitturven van teksten om er de sofismen en drogredeneringen uit te wieden. Vandaag echter denk ik met heimwee aan die lessen logica, bij het lezen van het editoriaal van DS-hoofdredacteur Karel Verhoeven (“Hoe Erdogan in België een homerun scoort”). Hoeveel fouten in de logica kan je in één column op elkaar stapelen? Verhoeven doet een gooi naar het record.
 
Zoals elke hond die kan lezen en schrijven, waagt de hoofdredacteur zich aan een analyse van het Erdogansucces bij de Belgische Turken (75%), een topresultaat op Europees vlak. Zou het de dubbele nationaliteit zijn, die nu zelfs door tsjeef Hendrik Bogaert wordt ontdekt als een voetangel (waarmee zowaar punt 31 van het VB-70-puntenplan uit de jaren 90 wordt hernomen)? Hmm, Karel twijfelt en ziet andere oorzaken. Daar gaan we, hou uw rood potlood bij de hand.
 
“Het ligt aan ons onderwijs”
 
Ten eerste, vindt hij, dat ons onderwijs heeft gefaald: de jonge Turken buizen dat het een lieve lust is, en dus moeten we de lat maar lager leggen, desnoods onder het nulniveau. Ons onderwijs is de beste emancipatiemachine, intellectueel en maatschappelijk. Maar Turkse Vlamingen slagen er niet in om op die trein te springen.” luidt het. Het staat er niet, maar eigenlijk bedoelt Karel dat we racisten zijn die via het onderwijs onze eigen kinderen voortrekken, waardoor de Turkse kindjes mokkend en gefrustreerd mama en papa aanraden om op Erdogan te stemmen. “… Beslist moeten Turkse Belgen hier succes boeken en daar ruimhartiger kansen toe krijgen.”, aldus de columnist.
 
Zo zijn we weer bij het eeuwige kansarmoedeverhaal. België is het land met het grootste percentage Erdoganfans, maar ook het Europese land met een zeer toegankelijk en breed onderwijsnetwerk, een uit de pan rijzende integratiebureaucratie, naast de beste/goedkoopste gezondheidszorg en, last but not least, een genereus uitkeringsstelsel, weliswaar niet zozeer voor onze gepensioneerden maar wel voor allochtone leefloners. Zou het kunnen dat Karel Verhoeven de zaken op hun kop zet? Creëren wij, door inpampering in plaats van inburgering, net een subcultuur van Buitenlandse Belgen die zich via ghettovorming affirmeert en het anti-discriminatieverhaal aangrijpt om zich in de slachtofferrol te wentelen? Beseft Verhoeven eigenlijk wel wat voor inspanningen onze leerkrachten dagdagelijks doen om de allochtone kinderen, waarvan een flink deel thuis niet eens Nederlandas spreekt, over die fameuze drempel te helpen?
  
“We hechten te veel aan Europese waarden”
 
Vervolgens wijdt de DS-hoofdredacteur uit over het begrip “integratie”. Neen, wij mogen onze Europese waarden niet opdringen aan allochtonen en nieuwkomers. En neen, de adoratie voor de moslimfascist Erdogan is géén fuck-you gebaar tegen onze normen en waarden. Wat is het dan wel? Euh … gewoon een zure oprisping vanwege een achtergestelde groep. Want, weet Karel: “Niemand zal volgende week beweren dat de twintig procent Fransen die voor Marine Le Pen stemmen, zondigen tegen de Europese normen en waarden.”
 
Bizarre kronkel,- de Turkse Erdoganstemmer wordt gelijkgesteld met de Franse FN-stemmer. Klein detail: als de Franse Le Pen-stemmers voor “Europese waarden” stemmen, dan gaat het om mensen van hier die zich vervreemd voelen in eigen land en een signaal willen geven. Als de Turken in Europa voor Turkse waarden gaan, dan lijkt me dat juist het probleem, waardoor mensen zich terecht zorgen maken. Want wat betekent in godsnaam Turks nationalisme op Vlaamse bodem? Tot welk soort eindstation zou dat concreet moeten leiden? Tot de oprichting van een Turkse provincie in België met een autonoom statuut? Moeten we dat “integratie” noemen? Hallo? Karel?
 
“We zijn te democratisch”
 
Het editoriaal, dat ik elke docent logica kan aanbevelen, sluit dan grandioos af met de conclusie dat wij de Turkse medemens aan onze borst moeten koesteren, door wat democratie in te leveren: “… Al te lang zijn hun kiezers opzijgezet. Ze moesten zich eerst tot het fatsoen bekeren, tot ‘de Europese democratie’, voor ze hun grieven en ideeën konden aankaarten.” Het staat er echt zo, stel u voor: wij durven zowaar te stellen dat allochtonen onze democratische spelregels dienen te aanvaarden, terwijl ze in Turkije toch tonen dat het anders kan, met massa-arrestaties bijvoorbeeld, heksenjachten, broodroof.
 
Wie ziet de olifant in de kamer? Karel Verhoeven niet, en ik denk echt niet dat de man zo dom is, het is dus kwade wil, dat maakt het allemaal nog erger. Natuurlijk is die dubbele nationaliteit de clou. En ja, hier wonende en opgroeiende Turken, Marokkanen, Tsjetsenen, of welke wereldburgers dan ook, dienen zich in te schrijven in onze democratie, en krijgen daartoe de kans via het staatsburgerschap, een vorm van politiek/sociale promotie die in het Romeinse Rijk al bestond.
Wie desondanks de vreemde nationaliteit wil behouden, sluit zichzelf uit, en blijft een vreemdeling. Dat is een keuze, maar kom dan niet af met de gelijke-kansen-litanie. Cetera censeo: Turken die zo van Turkije en zijn leider houden, en de lofzang zingen over dit nieuwe aartsparadijs voorbij de Bosporus waar de democratie zegeviert en waar elk gezin vier (!) auto’s heeft, wonen op de verkeerde plek. Best mogelijk dat een tsjeef dat binnen 10 jaar ook zegt, terwijl u het hier nu al kan lezen. Niet toevallig niét de Standaard.
 

Johan Sanctorum is filosoof, publicist, blogger en Doorbraak-columnist

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Commentaren en reacties