Hoe de Belgische Abraham de mosterd haalt bij Duitse marxisten

De initiatiefnemers van het KVS-evenement ‘Niet in onze naam’ publiceerden op 21 januari een vrije tribune in De Morgen onder de titel ‘Le plat pays, mais pas le mien’. Daarin gaven Maaike Neuville, Marijke Pinoy en anderen hun bezorgdheid te kennen over het Vlaams-nationalisme en de splitsingsdrang in België. Ze citeerden de volgende zin uit een artikel dat onder de titel ‘Ein neuer Satellitenstaat’ op 14 januari op de webstek van het German Foreign Policy Institute (vanaf nu: GFPI) was verschenen: ‘Het Vlaams-nationalisme probeert met etnocentrische fantasmen zijn afscheuringsintriges (Sezessionsumtriebe) een basis te geven. Maar daadwerkelijk gaat het om het economische.’

German Foreign Policy Institute. Het klinkt erg officieel en prestigieus. Maaike Neuville en Marijke Pinoy aarzelden dan ook niet om te gewagen van het ‘gerenommeerde German Foreign Policy’. Als gezagsargument kan dat tellen. Maar ik weet liever wat ik lees. Surf even naar de webstek www.german-foreign-policy.com en je komt voor een grote verrassing te staan. Zelfs een Duitse vriend van me die een overtuigde sociaaldemocraat is en België een goed hart toedraagt, had me op voorhand gewaarschuwd.

Inderdaad. Een citaat uit het editoriaal laat niets aan de verbeelding over: ‘Die "Informationen zur Deutschen Außenpolitik" (german-foreign-policy.com) werden von einer Gruppe unabhängiger Publizisten und Wissenschaftler zusammengestellt, die das Wiedererstarken deutscher Großmachtbestrebungen auf wirtschaftlichem, politischem und militärischem Gebiet kontinuierlich beobachten. (De informatie over de buitenlandse politiek van Duitsland wordt bijeengebracht door een groep onafhankelijke publicisten en wetenschappers die het weer sterker worden van het Duitse streven een grootmacht te zijn op economisch, politiek en militair gebied continu observeren.’) In de wetenschappelijke adviesraad zitten enkele professoren met een extreemlinks verleden, bijvoorbeeld in de Sozialistischer Deutscher Studentenbund die een actieve rol speelde in de woelige jaren ’60. Een ander lid zetelt in het bestuur van Die Linke, de opvolgster van de SED, de leidende marxistisch-leninistische partij van de DDR. Dat is het democratische recht van die personen, maar ook een reden voor buitenstaanders om de nodige kritische afstand in te nemen tegenover het ‘gerenommeerde’ GFPI.

De tekst van het GFPI waarnaar Neuville en Pinoy verwijzen, staat bol van clichés en samenzweringstheorieën. De anonieme auteurs van ‘Ein neuer Satellitenstaat’ geloven dat Duitsland speculeert op een uiteenvallen van België om dan het rijke Vlaanderen aan zich te binden. Het Duits-Vlaamse handelsvolume bedroeg in 2009 bijna 50 miljard €. De haven van Antwerpen is van groot belang voor de Duitse industrie. Vele Duitse ondernemingen hebben er geïnvesteerd. Redenen te over voor GFPI om te geloven dat Bart De Wever de strategie volgt ‘de sowieso verzwakte centrale autoriteiten door een blokkering van de onderhandelingen murw te slaan’. Geen toeval ook (sic) dat de Universiteit Antwerpen en de Duitse ambassade in 2010 een ‘Deutschland-Jahr’ organiseerden. De Duitse ambassadeur drukte de wens uit dat Vlaanderen en Duitsland dichter bij elkaar zouden komen, en dat deed hij tijdens een debat dat plaats vond op 10 mei, schrik niet, ‘op de 70^ste verjaardag van de inval van de Wehrmacht in België’. GFPI sleurt er voor de rest nog de ‘Flamenpolitik’ bij om aan te tonen dat de Duitse buitenlandpolitiek er vanaf de Eerste Wereldoorlog tot nu op gebrand is Vlaanderen afhankelijk te maken van Duitsland. De retoriek van Duitse kranten en weekbladen dat België ziek is en dat niemand een traan zou wegpinken als België verdwijnt,  staaft het GFPI in zijn bange vermoedens dat het Duitse imperialisme op de loer ligt.

Deze citaten uit het door Neuville aangehaalde artikel spreken boekdelen. Het staat iedereen vrij al dan niet te geloven in wat de auteurs van het Duitse artikel beweren. Een kritische blik werpen op wie er achter dat ‘gerenommeerde’ GFPI zit, is nog beter. Wie bekommerd is om objectiviteit, haalt zijn mosterd liever bij meer betrouwbare leveranciers van ideeën.

.