‘Een staat zonder regering, is een staat die niet meer bestaat.’ De verkiezingen volgend jaar zullen vooral uitwijzen of België nog levensvatbaar is of niet. Bart De Wever (N-VA) en Georges-Louis Bouchez (MR) kijken alvast een verschillende richting uit.

Sinds 2010 hebben we gezien hoe extreem moeilijk het is om een Belgische regering te vormen. De crisis van 2010-2011 was zo groot dat de commissie Buitenlandse Zaken van het Franse Assemblée Nationale toen twee van haar leden naar België stuurde om op de hoogte te blijven over de interne situatie van het land.

Verdeling

Het verslag van de Assemblée leden, dat op 15 februari 2012 werd goedgekeurd, stelde dat de verdeling van België in twee steeds meer samenhangende en ongelijksoortige taalgroepen het voortbestaan ervan steeds minder waarschijnlijk maakte. Sindsdien is de kloof tussen het noorden en het zuiden van ons land alleen maar groter geworden.

Volgens de grondwet is België een federale staat, wat deelstaten en een mechanisme voor interregionale solidariteit met zich mee brengt. De Franstalige leiders zijn vastbesloten om die weg verder te bewandelen. Dat wordt een doodlopende straatje als Vlaanderen zichzelf niet langer ziet als een deelstaat, maar als een natie die een soevereine staat wil worden. Volgens de laatste opiniepeiling van De Standaard en de VRT is 45,6 procent van de Vlamingen voorstander van Vlaams Belang of N-VA, twee openlijk pro-onafhankelijke partijen.

Vlaams Belang

In de statuten van Vlaams Belang staat: ‘De partij vecht voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dat betekent dat het uiteindelijke doel is zich los te maken van de Belgische staatsstructuur en een onafhankelijk Vlaanderen te creëren. Het zal ten minste zijn soevereiniteit uitoefenen binnen de huidige Belgische taalgrens en Brussel als hoofdstad hebben via een speciaal taalstatuut.’

Wat de doelstellingen van N-VA betreft: ‘De partij streeft naar een beter bestuur en meer democratie en kiest daarom logischerwijs voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen, een lidstaat van een democratische Europese Unie.’

Uiteraard is de voorzitter van N-VA, Bart De Wever, niet van plan om abrupt een einde te maken aan België. Hij stelt dan ook voor om een confederaal stelsel op te zetten dat maar enkele taken aan de centrale overheid overlaat en het gros van de bevoegdheden aan de gewesten toevertrouwt, met de mogelijkheid voor elke Brusselaar om te kiezen tussen het Vlaamse pakket en het Waalse pakket als het gaat om zogenaamde persoonsgebonden materies (personenbelasting, sociale zekerheid, jeugdhulp, immigratie, integratie…)

Separatisme

Confederalisme zou de voorkamer van het separatisme zijn. Het zou niet lang duren voordat Vlaanderen het centrale niveau als totaal overbodig zou beschouwen. Er is dus geen sprake van dat de Franstalige leiders deze weg zouden inslaan. De voorzitter van de Franstalige liberalen, Georges-Louis Bouchez, vindt dat de Zweedse coalitie met N-VA eerder positief was. Hij is dan ook bereid die ervaring te herhalen, op voorwaarde dat N-VA haar institutionele pretenties opgeeft.

De reactie van Bart De Wever op de man die zich ‘Belg’ blijft noemen, liet niet lang op zich wachten: ‘Ik heb hem bekeken op de Vlaamse televisie en ik zie dat alles wat hij zich voorstelt niet echt de werkelijkheid is. Ik mag hem niet echt. Na de verkiezingen van 9 juni 2024 worden de onderhandelingen snel een dovemansgesprek. Koning Filip loopt het risico een regering na te jagen die niet te vinden is. En een staat zonder regering is een staat die niet meer bestaat.’

Vlaams Belang en N-VA zouden dan hun krachten kunnen bundelen op het enige punt dat hen verenigt, de onafhankelijkheid van Vlaanderen, en hun absolute meerderheid in het Vlaams Parlement benutten om dat punt eindelijk in de praktijk te brengen. Een Vlaamse staat zou geen moeite hebben om internationale erkenning te krijgen, tenzij er een coup de force zou worden gepleegd om Brussel onder Vlaamse controle te brengen. Zoals wijlen Xavie Mabille, voormalig directeur van Crisp, het zo mooi verwoordde: ‘Vlaanderen zou kunnen beslissen tot zelfbeschikking, maar niet tegelijkertijd over het lot van Wallonië of Brussel.’