Hommeles in Schaarbeek

Begin deze week stond Schaarbeek op zijn kop wegens vermeend seksueel misbruik van een 4-jarig meisje van Guinese afkomst op een school. Uit onderzoek van verschillende dokters – waaronder een wetsdokter – bleek dat het meisje bloedverlies had ten gevolge van een infectie, niet van seksueel misbruik. Wat het parket ook beweerde, de massa was niet in te tomen. Rellen volgden. De onrust blijft voortduren.

Horrorscenario’s doen de ronde…

Nog voor het parket een onderzoek kon verrichten, postte Yusuf Yildiz, Schaarbeeks gemeenteraadslid voor cdH, een filmpje op zijn Facebookpagina, waar hij duidelijk maakte dat het jonge meisje werd verkracht. Het filmpje werd intussen meer dan 177.000 keer bekeken en meer dan 3.000 keer gedeeld. (U bent wel beter het Turks machtig – red)

https://www.facebook.com/yusuf5344/videos/134854950965709/

Het Brusselse PS-gemeenteraadslid Cellou Satina Diallo liet zich niet onbetuigd en pookte de gemoederen nog verder op. Al vlug ging het nieuws viraal dat het meisje zwaar seksueel werd misbruikt. Diallo ondersteunde de oproep om voor de schoolpoort te manifesteren. De massa was uitzinnig. Rellen volgden. Intussen doen andere filmpjes over o.a. de rellen op de sociale media flink de ronde. Vele tienduizenden bekijken de filmpjes.

Burgemeester Clerfayt verwijt ‘enkele CDH- en PS-leden’ politieke recuperatie. Zelfs nadat het nieuws van het parket officieel werd, hitsten de bewuste gemeenteraadsleden de gemoederen verder op door de valse beschuldigingen te marineren in samenzweringstheorieën en intriges. Wat het parket, burgemeester Clerfayt en het schoolbestuur ook verklaarden, het wantrouwen blijft, de horrorscenario’s doen de ronde. Vele mensen richten zich niet tot de reguliere media, geloven de officiële boodschappen van de bevoegde instanties niet en staan ronduit vijandig tegenover iedere vorm van ordehandhaving, het gerecht en de overheid.

‘The Culture of Refusal’

De snelheid waarmee in een mum van tijd vele tienduizenden mensen via sociale media worden bereikt, is ronduit onrustwekkend. Daarbij worden halve waarheden en leugens tot feiten verdraaid. De haat en de afkeer tegenover de leerkracht, het schoolmanagement, de overheid, de politie… wordt gecultiveerd en is een gevolg van de doorgedreven segregatie, waar de mainstreamcultuur afwezig is – zoals in Brussel – of steeds meer op de achtergrond verdwijnt, zoals in bepaalde delen van de Vlaamse binnensteden. Dat vele duizenden mensen in geen tijd konden worden bereikt, wijst op uitgebreide netwerken die zich vrij geïsoleerd in de gesegregeerde gemeenschappen aan het ontwikkelen zijn.

Ruud Koopmans wijst erop dat immigranten met dominante conservatief-religieuze opvattingen heel gevoelig zijn voor segregatie. ‘Voor de migratiecontext komt daar bij dat de dominantie van de conservatief-religieuze opvattingen en gedragsregels leidt tot een sterke mate van segregatie van de rest van de samenleving, die funeste gevolgen heeft voor de integratie en tot wederzijdse vervreemding leidt.’

De spanningen met deze gesegregeerde gemeenschappen lopen zo op dat we – volgens Terry Williams – gewag mogen maken van een ‘Culture of Refusal’, een vorm van rebellie, ‘een weigering om te leven volgens de verwachtingen van de maatschappij die hen heeft buitengesloten doordat ze niet dezelfde kansen hebben die anderen wel krijgen.’ Zo wordt dit in deze gemeenschappen ervaren. Op deze manier ontstaat er – aldus Philippe Bourgois een ‘tegencultuur’, ‘een complex en conceptueel netwerk van overtuigingen, symbolen, manieren van interactie, waarden en ideologieën die zijn ontstaan als tegenbeweging, en in antwoord op de uitsluiting door de mainstream society.’ Deze overheersende perceptie in de gesegregeerde wijken zorgt voor ‘de defensieve ontkenning van de eigen verantwoordelijkheid’ en de vlucht in een slachtofferschap, dat in Schaarbeek vaste vorm kreeg in het gefantaseerde verhaal over het seksueel misbruik van een vierjarige.

Stereotype beelden blijven als een monoliet overeind

Volgens Koopmans is het duidelijk dat de band met het land van herkomst voor grote problemen zorgt. Uit heel wat studies blijkt dat de moeilijke sociaaleconomische situatie in islamwereld zich vertalen in de moeilijke integratie van de moslimmigranten. Ook de spanningen met minderheden en de vele gewelddadige conflicten in de landen van herkomst hypothekeren de immigratiecontext, zelfs tot in de tweede generatie. Dan zwijgen we nog over de virulente homohaat, het antisemitisme en de onderdrukking van de vrouw.

De segregatie onder nieuwkomers vanuit de islamwereld is ook veel groter dan bij andere instromers. Dit heeft tot gevolg dat deze mensen zowel het Frans en zeker het Nederlands onvoldoende beheersen en zich vooral uitdrukken in taal van hun gemeenschap. Daardoor worden kranten en media niet gevolgd, ook omdat ze daar heel wantrouwig tegenover staan. De segregatie zet zich ook door op de sociale media, waar alle vooroordelen t.o.v. de buitenwereld worden geventileerd. Door de achterdocht of de ronduit argwanende en vijandige houding t.o.v. de buitenwereld sijpelt informatie van buiten de heel hechte groep moeilijk de gemeenschap binnen, waardoor stereotype beelden als een monoliet overeind blijven staan.

Heeft het beleid van de afgelopen jaren gefaald? Zeker weten. De problemen blijven niet beperkt tot Brussel, maar zijn acuut in heel wat Europese binnensteden. Uit onderzoek in Nederland blijkt – ondanks de enorme inspanningen om de interculturele dialoog te bevorderen – dat meer dan 40 procent van de ondervraagde docenten in het voortgezet onderwijs het beeld herkent dat de integratie mislukt is en dat de tegenstellingen tussen de diverse groepen in de maatschappij zijn toegenomen. ‘In de grote steden (Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en Utrecht) ligt dat percentage zelfs boven de 50 procent. Wat de leraren merken tijdens het lesgeven is dat leerlingen van ouders van niet-westerse allochtone afkomst vooral met elkaar omgaan, en nauwelijks met autochtone kinderen. Allochtone ouders spreken de Nederlandse taal amper en houden stevig vast aan hun eigen cultuur.’ (Elsevier)

Er is amper een aanzet tot debat

Het is erg opmerkelijk dat dit debat steevast uit de weg wordt gegaan. De enige partij die daar commotie rond maakt, is het Vlaams Belang. In het nieuwe boekje van Theo Francken en Joren Vermeersch Migratie in 24 vragen & antwoorden  komt het probleem niet aan bod. Het merendeel van de politiek correcte media verzwijgt, negeert het probleem.

In Nederland woedt de discussie volop… over de partijgrenzen heen. In Denemarken vertaalt het zich reeds in een batterij aan doortastende maatregelen. In België staan we nog nergens. Er is amper een aanzet tot debat. Theo Francken en Joren Vermeersch: ‘Onze absorptiekracht om migranten op te nemen is daarom niet onbeperkt. Nadenken over hoe we migratie kunnen organiseren, dat ze eindelijk rekening houden met die draagkracht, is daarom een must.’ Geef toe, ver springen doen we daarmee niet. Er zullen nog tal van incidenten à la Schaarbeek nodig zijn om de politieke wereld wakker te schudden… vrees ik.