Huysvrouws komt vandaag niet werken want ze viert haar Eerste Tongzoen

Ik heb een heel sterk argument tegen beide voorstellen maar durf dat amper aan de openbaarheid prijs te geven. Dus terwijl ik wik en weeg of ik het waag het toch te formuleren, probeer ik eerst enkele fatsoenlijke tegenwerpingen. Tom Naegels zegt dat we toch amper weten wat er op Pinkstermaandag of Onze-Heer-Hemelvaart (niet meer) gevierd wordt. Tja, dan kan je daar natuurlijk iets aan doen door het uit te leggen. Op scholen bijvoorbeeld, ik zeg maar wat. Veel van die feesten zijn natuurlijk katholiek en dat maakt ze niet populairder. Dat we het hier hebben over het geestelijk-culturele patrimonium, zal niet meer overtuigen zeker?

Die familienamen van moeder aan de kindjes geven, daar is ook wel wat over te zeggen al vind ik dat ene nog niet genoemde argument misschien wel doorwegen. Maar ik twijfel dus nog of ik het in de strijd werp. Even tijd winnen met een ander: het gaat niet over moedersnaam maar over die van de grootvader langs moeders zijde. Zogenaamde moedersnamen gingen generaties lang over van vader op zoon tot die bij de laatste dochter terecht kwam. Het zijn dus eigenlijk pure (groot)vadersnamen.

Moeten we meteen ook consequent de familienamen waar het kan vervrouwelijken en wordt Huysmans Huysvrouws? Oei, huysvrouws, dat spoort ook weer niet met het vrouwbeeld dat we vandaag koesteren. Probleempje, voor wie er wat over nadenkt.

Naegels voelt wel wat voor het idee om die wettelijke feestdagen te vervangen door een pakketje vrije dagen door iedereen individueel te besteden. (Althans in het sympathiekere deel van zijn column, want verder blijkt dat hij ze eigenlijk wil afschaffen.) Dat idee van de vrije keuze spreekt natuurlijk velen aan, want we leven nu eenmaal in een supergeïndividualiseerde maatschappij (schrap het woord samenleving maar). Dat we op die dagen onze allereigenste feestdagjes mogen vieren, past daar helemaal in.

‘Hallo, kan ik Patricia Huysvrouws spreken?’ ‘Neen, mijnheer, collega Huysvrouws is er vandaag niet, ze viert haar Eerste Tongzoen.’ Liever dagje vrij omdat we juist vandaag zeven jaar geleden de lotto bijna hebben gewonnen dan even stil te staan bij de lange 1-meitraditie; het is allemaal zo heel erg vandaag. Maar het breekt wel weer een stuk gemeenschap af en dat is een beweging waar ik alvast weinig warmte uit voel opstijgen.

En die kinderen dan, met die dubbele familienaam: als ze dan weer zelf kinderen krijgen, moet er toch wat gesaneerd worden. Het dochtertje van Mieke Van den Borre-Derammelaere en Koen Saveryes-Vanopbrouck moet toch niet als Sofie Van den Borre-Derammelaere-Savereys-Vanopbrouck door het leven? Dat kost het wicht later een fortuin aan naamkaartjes. Kiezen dan maar, net zoals onze feestdagen, dat past weer als gegoten op deze tijden van onbeperkte individuele ontvoogding en keuzevrijheid. Maar of Sofie het zo geweldig zou vinden op haar 18^e verjaardag te beslissen welke namen ze gaat laten schieten? ‘En schatje, wie laat je vallen van de bompa’s en de bomma’s? Kies eens, wie zie je het liefst.’ Blij dat ik nooit voor die keuze werd gesteld. Het is De Roover, omdat het nu eenmaal zo bepaald is en trek daaruit niet het besluit dat ik mijn vader liever zag dan mijn moeder.

Dit stukje loopt nu lang genoeg om de knoop door te hakken. Gebruik ik hét argument of niet.  Och, ik weet het, het is not done maar ik gooi het toch in de groep. Ik ben tegen omdat ik vind dat niet alles voortdurend moet veranderen. Omdat ik vind dat sommige dingen mogen blijven zoals ze zijn. Omdat ik vind dat er al zoveel verandert, dat hier en daar een adempauze op z’n plaats is. Voila, ’t is er uit.

We doen echt ons best hoor qua flexibiliteit. Ik kom net terug van de Vogeltjesmarkt. Nu ja, kanaries in kooitjes zie je er niet meer. Maar je moet niet lang zoeken om er een vogel van de Canarische Eilanden te ontmoeten. In de volksmond heet die zaterdagse verzameling kraampjes nu Marokkanenmarkt. Ten onrechte, want de diversiteit gaat veel verder. Ik heb aan drie van die kramen iets gekocht. Vriendelijke jongens die me bedienden overigens. Wat ik mee naar huis zeulde, daar lustte mijn grootvader geen pap van. Ik vind dat helemaal-niet-meer-vreemde eten heerlijk. Zeg nu nog dat we ons niet aanpassen.

Het vraagt natuurlijk tijd, wennen aan dat nieuwe Vlaanderen. De ene heeft het er moeilijker mee dan de andere. Zo gaat dat als alles zo snel beweegt. Maar de meesten doen hun best en het beweegt ook echt, niet alleen culinair.

Ondertussen moeten we ook de globalisering verteren, elke drie/vier jaar met de nieuwe windows leren werken, onze digitale televisie operationeel krijgen, de juiste gsm-operator kiezen, elk seizoen de naam van broers nieuwe vrouw leren onthouden, noem maar op. Er moet zoveel op zo’n korte tijd. Als het dan niet over echt belangrijke dingen gaat die ons bestaan serieus vergallen, laat ze dan onaangeroerd.

Laat ons dus nog even onze feestdagen en onze familienaam, ook al zijn er wel enkele goede rationele argumenten om ook die ingewortelde gebruiken op de schop te doen. 

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>