JavaScript is required for this website to work.
Binnenland

I feel your pain, Theo

Pieter Bauwens21/9/2016Leestijd 2 minuten

Tussen de Vlaamse beweging en de N-VA is er discussie, wederzijds onbegrip en zelfs ruzie. De Vlaamse autonomiegedachte is het slachtoffer.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ik kan me voorstellen dat iemand die weinig kent van de Vlaamse beweging nu niet goed begrijpt wat er aan de hand is bij de N-VA en in diezelfde Vlaamse beweging. Die moet een beetje vertwijfeld naar het schouwspel kijken.

Het ziet er nochtans op het eerste zicht uitstekend uit. Nog nooit was een Vlaams-nationalistische partij zo groot. Nog nooit stond zo’n partij aan het roer van een nationale-federale regering. Ja de Volksunie maakte ook soms deel uit van de Belgische regering, maar eerder als vijfde wiel aan de wagen, om de twee derde en dubbele meerderheid te leveren, met in ruil een staatssecretaris of zelfs een ministerpost. Maar ze moesten vooral hun plaats kennen.

Dan raakte de N-VA veel verder. Die partij zit in de kern van de Belgische macht. Dat is natuurlijk het doel, daar kan je iets veranderen. Net daar begint de discussie. De beweging die ongeduldig vraagt om die machtspositie niet verloren te laten gaan, de N-VA die antwoordt dat ze niet zomaar alles kan. Dat ze in een coalitie zit waarin niemand mee wou tenzij de N-VA de communautaire agenda zou opbergen. Logisch en de Grondwet was niet voor herziening vatbaar, er was dus sowieso weinig mogelijk.

Maar net de beslissing om vijf jaar de communautaire agenda op te bergen maakt de beweging ongerust. Al eerder zag die beweging Vlaamse politici die de verkiezingen wonnen met een sterk Vlaams communautair programma (Verhofstadt, Leterme) om dat, eens in de regering compleet te vergeten en zelfs tegengesteld te regeren. De N-VA is dan weer ontstemd dat tactiek ertoe leidt dat er over de Vlaamse geloofsbrieven van de partij openlijk wordt getwijfeld. De N-VA voelt zich, ook in de media, sterk tegengewerkt als politieke nieuwkomer, als nieuwe machtsfactor. Daarom doet kritiek uit de ‘natuurlijke achterban’ extra pijn, diezelfde achterban die tien jaar geleden de partij mee heeft uitgebouwd. Tu quoque, Brute.

Als ook intern dan diezelfde discussie openbaar begint te spelen, dan worden alle stekels uitgezet. Wat volgt is discussie, wederzijds onbegrip en zelfs ruzie. Vermeng dat in de kleine wereld van de (politieke) Vlaamse beweging met nog wat persoonlijke verhalen en je bent vertrokken voor een woekerende vete.

Nu is het zo ver gekomen dat de N-VA en de Vlaamse beweging zich hebben laten verleiden om als tegenstanders met elkaar te debatteren. Daarbij zijn ze beide verliezers en verliest de Vlaamse autonomiegedachte nog meer. Ik kon me heel goed vinden in de woorden van Theo Franken op Radio 1 deze ochtend: ‘We moeten als Vlaams-nationalisten aan hetzelfde zeel trekken. De beweging heeft haar rol, onze partij heeft haar rol. Maar elkaar beginnen te verwijten, dat doet me allemaal verschrikkelijk veel pijn.’

Mij ook, Theo.

Dit artikel verscheen eerder in dS Avond.

Categorieën

Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.

Commentaren en reacties