Iedereen slachtoffer

Iedereen slachtoffer

Telkens als ik het verschil uitleg tussen een aleviet en een moslim doe ik dat best als volgt. Een moslim moet minstens één keer in zijn leven naar Mekka gaan en er zeven keer rond de Ka’aba lopen. Hij moet ook altijd in de richting van de Ka’aba bidden. Het is voor de moslim een belangrijk onderdeel van de hadj. Een aleviet bidt geen vijf keer per dag en hoeft ook niet naar één of andere heilige oord om een aleviet te zijn. Een aleviet zegt dat ‘zijn Ka’aba de mens is’. Er zijn verschillende interpretaties maar volgens mij is het duidelijk. Een aleviet hoeft niet naar een bedevaartsoord te gaan om dichter bij Allah te staan. Een aleviet wil zo dicht mogelijk bij zijn medemens staan. Dat is dan ook een grondregel van de humanistische visie van de alevieten. De mens staat centraal in zijn religie.

Op die manier ben ik ook opgevoed. Er waren culturele barrières voor mijn ouders die zij op hun eigen manier hebben overwonnen. Maar ik herinner mij dat hun deur altijd openstond voor mensen van andere nationaliteiten. In de jaren 90 werd het opvangcentrum voor vluchtelingen geopend in Overpelt. Mijn moeder had haar horecazaak in het centrum van Overpelt waar elke dag vluchtelingen van Bulgaarse, Turks-Koerdische en Iraanse afkomst kwamen voor een gesprek, advies of een warme maaltijd die hun deed denken aan de keuken hun eigen moeders.

Zonder oordeel

Mijn ouders vertelden over hun eigen moeilijke aankomst in Limburg in de jaren 70. Ze benadrukten dat de tijden veranderd waren en dat het veel gemakkelijker was om een nieuwe taal te leren. Ze begeleidden alleenstaande Koerdische vrouwen naar taalcentra en zorgden voor transport. Uiteindelijk zijn deze mensen succesvolle ondernemers geworden, verspreid over heel Vlaanderen. Tot op de dag van vandaag bezoeken deze oude vrienden mijn ouders uit respect en dankbaarheid omdat ze die eenzame periode niet alleen moesten doorstaan. Ik heb nooit in mijn jeugd gezien of gehoord dat mijn ouders iemand hebben uitgesloten omdat hij niet de juiste nationaliteit had. Het is dankzij die jeugd dat ik nooit in termen van afkomst of huidskleur naar mensen heb gekeken.

Ook in mijn functie als verpleegkundige moet ik werken volgens het holistische model zonder een oordeel te vellen over de afkomst, religie, huidskleur, politieke overtuiging of seksuele voorkeur. Ik moet naar de persoon luisteren, hem of haar observeren en zorgen dat hun klachten verminderen. Het is niet meer dan evident voor mij en mijn collega’s in de zorgsector dat we mensen helpen op basis van hun klachten en niet op basis van hun origine.

Keerpunt

Het klinkt allemaal logisch maar met de recente actuele thema’s zitten we op een keerpunt: we moeten kiezen tussen rede en absurde overgevoeligheid. De heisa rond zwarte piet is nog maar pas voorbij en de Nederlandse zender NOS verruilt het woord ‘blank’ voor ‘wit’. ‘Blank heeft de connotatie van reinheid, van schoonheid’, volgens de NOS-redactie. ‘Als zwart daartegenover staat, is dat blijkbaar vies.’ Gelukkig counterde de nieuwsombudsman van de VRT de Nederlandse onoprechte, morele verontwaardiging met een sterke tekst en benoemde hij de huidige klaagzangen van hypersensitieve mensen ‘de dictatuur van de gevoeligheid’. Tegenwoordig is iedereen slachtoffer en iedereen is wel ergens over gekwetst. Er is altijd wel iemand die klaagt over een onheuse behandeling op basis van racisme. Racisme is relatief zei minister Homans ooit en de Vlaamse pseudo-moraalridders riepen moord en brand omwille van een onschuldige uitspraak. Ik nodig alle verontwaardigde mensen uit om eens te komen kijken in de scholen en instellingen in de zorgsector. Er zijn studenten verpleegkunde van Afrikaanse origine die niet stilstaan bij huidskleur maar die hard aan hun toekomst werken. Tot op dit moment heb ik misschien één keer een verontwaardigde student gehoord die klaagde dat ze gebuisd was omdat de docent racistisch zou zijn terwijl net deze docent de meest geëngageerde was.

Hobby

Racisme is relatief totdat iemand er een nationale hobby van maakt om alles en iedereen aan te klagen op basis van afkomst. En gezonde zelfkritiek ontbreekt meestal bij deze mensen want ze beseffen niet dat zij racisme in de hand helpen. Ooit ging ik naar een vergadering van de plaatselijke sp.a-afdeling  waar de leden over hun afwezige kandidaat van Turkse afkomst spraken. Deze kandidaat was een populaire jonge man met een breed sociaal netwerk. Zijn familie was ook gekend en geliefd in Noord-Limburg. Ze spraken over de achterban van de kandidaat waarop ik vroeg over welke achterban ze het hadden. ‘Ja, de moslims hier he’, was het antwoord. Vreemd genoeg wisten zij niet veel over hun kandidaat. Zo was hun kandidaat bijvoorbeeld geen moslim maar een aleviet. Het trieste aan deze uitspraak was dat er in die tijd nog geen 30 moslimfamilies waren in dat dorpje.

Anno 2018 is er niets veranderd ter linkerzijde. Jarenlang heeft de linkerzijde mensen van allochtone origine gebruikt als stemmenkanonnen zonder ze echt te leren kennen. Verbaast het iemand dat Turkse kandidaten allen aanhanger zijn van Erdogan of Gülen? Wanneer een succesvolle feministe van Iraanse origine kiest voor de N-VA roepen ze om ter hardst het beledigende woord ‘excuustruus’. Darya Safai heeft bewust niet gekozen voor linkse partijen omdat ze niet wilde werken met mensen die de hoofddoek promoten alsof het een emancipatiekwestie is.

In Nederland was er een tijdje terug dezelfde verontwaardiging ter linkerzijde ontstaan toen de feministische activiste Shirin Musa niet met hen maar met Leefbaar Rotterdam had samengewerkt in een campagne tegen gedwongen partnerkeuze. Darya Safai was een tijdlang een roepende in de woestijn. Links Vlaanderen zou haar blijven genegeerd hebben omdat Darya Safai niet de juiste taal spreekt en niet in het profiel past van ‘dé allochtoon’.

Identiteit is een interessant en ruim gegeven met verschillende deelaspecten. Wanneer men één deelaspect in de kijker zet verengt men zijn of haar identiteit. Een vrouw met piercings in haar gezicht ging ooit solliciteren en vroeg raad aan mij. ‘Gaan mijn piercings misschien een probleem zijn?’, vroeg ze zich af. Waarom moet je het over je piercings hebben, was mijn antwoord.