Het is een wezenskenmerk van het Gentse stadsbestuur: ontkenningsgedrag, volgehouden tot de laatste snik. Nee, we knallen niet tegen de muur; we hebben namelijk beslist dat er geen muur is. En als de muur van de werkelijkheid er dan toch blijkt te zijn, dan volgt: die muur, daar hebben wij niets mee te maken; die moet daar door anderen zijn gezet.

Dik drie maanden geleden werd – jaren te laat – de armlastige sociale huisvestingsmaatschappij WoninGent doorgelicht en wat bleek ? Een bedrijfscultuur van ‘de kantjes eraf rijden’, met ‘niet-competente medewerkers’ (waarbij er nogal wat voor de partij werken, in het rapport heet dat absenteïsme) en uiteraard ook een gigantisch financieel probleem. Maar ook al is er nu eindelijk een doorlichting, dan nog is die een gemiste kans om constructief te zijn.

Dat negationisme doet nu ook zijn werk bij het failliete Gent Jazz. Paradoxaal is dat werkelijk iedereen al lang wist van mistoestanden in allerlei soorten en maten. We kregen uitgebreide berichtgeving over het wangedrag van Bertrand Flamang, de baas van Gent Jazz. Nu pas.

De man bleek zichzelf (en zijn vrouw; hij noemde haar zijn administratieve bijstand) een royaal loon toe te kennen – de minister-president – of premiernorm was wat hem betrof om te lachen. Met daarbovenop ook nog eens forse vaste kostenvergoeding en daar weer bovenop ook nog eens een geregelde indiening (bij zichzelf) van zotte kosten, waarover u in ongeveer alle kranten het gedetailleerd verslag hebt kunnen lezen. Iedereen wist dat, staat er. Het antwoord op de vraag hoe het komt dat iedereen dan zo lang zweeg is minstens zo interessant als de details over de prijs van zijn wijnen…

Balans

Het failliet, zo blijkt, is eigenlijk een soort uitgestelde executie. Waarbij corona hooguit de druppel was in een al volle emmer. De financiële problemen bestonden al veel, veel langer – ik lees ook maar wat ik lees. Zoals dat ene zinnetje, bijna geheel terzijde, dat de politiek te hulp is geschoten. Maar het failliet, lezen we, is geen verrassing voor wie af en toe naar de balans van de vzw keek.

Is dat niet de opdracht van de raad van bestuur? Ja toch? Maar verschillende kranten leggen het uit. ‘In de raad van bestuur zaten nauwelijks onafhankelijke bestuurders die corrigerend mochten optreden, zegt een bron’. Van wie dat dan niet mocht, wordt verder niet behandeld. Elders wordt gemeld dat die raad van bestuur werd bemand door vertrouwelingen. Nog iets: Flamang is CEO maar ook voorzitter van die raad van bestuur. Een mens moet op zeker spelen in het leven…

Eén van die bestuurders was de Gentse stadssecretaris, die net voor zijn pensioen in 2017 ook secretaris werd van de raad van bestuur van Gent Jazz. Eén van de machtigste en meest invloedrijke figuren van de stad, want een intieme vriend en vertrouweling van Daniël Termont. Die is bij Gent Jazz een abonnee voor het leven (we citeren hier De Gentenaar). En van buitenissige facturen en kosten heeft de stadssecretaris vandaag geen weet. ‘Toch niet dat ik gezien heb’, staat er in De Standaard. Het is de eerste zin in Bram Vermeulens Politiek: Als ik niet kijk, dan zie ik niets.

Onder vrienden

In 2020 wordt de voormalige stadssecretaris vervangen door een andere socialist. Het is Gent ten voeten uit, het systeem Termont. Zorgt er ook voor dat zowel Ethias (waar socialisten al jaren kind aan huis zijn) als zijn eigen Fluxys – hij is er voorzitter – fors sponsort. Onder vrienden gaat dat zo.

Het is overigens uitgerekend in die periode, tussen 2017 en 2020 dus, dat de financiën van Gent Jazz totaal uit de hand lopen. Dat is dermate waar, dat de liberale cultuurschepen Sougir – hij is dan pas aangetreden, en ruikt kennelijk snel onraad – consultant Deloitte inschakelt. Om dus (voor een ongetwijfeld fors bedrag) te doen wat de raad van bestuur moet doen.

Het besluit van Deloittes doorlichting in 2020 is niet wereldschokkend: Gent Jazz moet nauw worden gevolgd (is het tegendeel denkbaar?), er moet een jaarlijkse rapportering komen (die was er dus niet?) en alle documenten over balans, rekeningen, raad van bestuur en financiële toestand moeten ter inzage bij de stad worden overgelegd (verleende men dus met een blinddoek voor dat nu blijkbaar corrupte volkje steun?). Men spreekt ook over een stappenplan (?). En er is nog een eis om onwel van te worden: er moet een wettelijke boekhouding komen. Het adjectief lijkt me een freudiaanse verschrijving. Dus tot op heden was die boekhouding onwettelijk?

Deze maatregelen mogen dan al de normaalste zaak van de wereld lijken, toch blijken ook zij niet te hebben gewerkt. Gent Jazz wordt desondanks steun toegezegd tot 2025. Pas vorige week is beslist daarmee te stoppen… En Flamang gaat intussen door: hij plunderde de vzw, lezen we weer in diverse kranten, het was robbery by daylight.  En daarbovenop komen er nog andere epitheta: machtsgeil, seksistisch, vals, respectloos, erop gebrand mensen te breken. Radio 1 voert bijna één uur lang een getuige op over grensoverschrijdend gedrag. Iedereen wist dat, lezen we voor de zoveelste keer.

Maar in de tussentijd krijgt Flamang ook nog eens, zij het via andere vzw’s, het beheer over één van de Gentse Feestenpleinen (de ex-rechterhand van Flamang is al eerder benoemd tot Gents Directeur Feestelijkheden), en ook de uitbating van het café-restaurant onder de stadshal wordt hem toevertrouwd. Ons kent ons. Het Gentse systeem. Hoe bestaat het.

Faillissement

Eind november schrijft de stad een brief. Men vraagt Gent Jazz om uitleg. Eindelijk. Een antwoord op papier komt er niet. Wel in de feiten: een faillissement met drie miljoen schulden. Flamang, lezen we, heeft ook in zijn laatste maand nog een factuur van 13.000 euro betaald gekregen.

Aanleiding voor de brief? Vlaanderen heeft beslist Gent Jazz niet langer met 300.000 euro te subsidiëren. Vermoedelijk vanwege die rammelende boekhouding. Cultuurcommissies kijken sinds kort ook naar cijfers en zakelijk beheer…

In ‘niet toevallig’ De Standaard recht het systeem de rug. Een anonieme bestuurder zegt dat Flamang per jaar maar 150.000 euro teveel verdiende om marktcomform te zijn. En, voegt hij eraan toe, 150.000 euro op een totaalbudget van vijf miljoen… daar zal het niet op aankomen.

En wat een geluk! Want het mag dan al waar zijn dat elke Gentenaar meer schulden torst dan gelijk welke andere Vlaamse stadsbewoner ook, het stadsbestuur laat weten dat in Gent niet wordt geraakt aan de cultuursector! Het zit in ons DNA, zegt de burgemeester.

Alsof hij trots is op een genetische kanker.