Ik zeg u geen vaarwel mijn vriend (maar toch niet te snel tot ziens)

Allez, ze zijn weg, het ging tijd worden, de brexit-palavers hebben lang genoeg geduurd. Al hoor ik nu dat de onderhandelingen nog moeten beginnen, djeezes. Niemand zal me ooit kunnen verdenken van EU-sympathieën, maar Nigel Farage én Guy Verhofstadt zijn twee hopeloze roeptoeters, narcisten van het ergste soort die voor hun eigen spiegel geboren lijken te zijn en alleen zichzelf graag bezig horen.

Farage haalde na zijn slotspeech een Brits vlaggetje boven en droeg naar het schijnt sokken met de Union Jack op. Beurk. Dat verraadt slechte smaak, belegen patriottisme én pathetische nostalgie van een wereldnatie die er al lang geen meer is. Farage die toch maar netjes tot de laatste dag zijn wedde opstreek van parlementslid in de instelling die hij verafschuwt. Ook het genereuze EU-pensioen zullen de Brexiteers vast niet aan zich laten voorbijgaan.

En dan dat slotkoor, Auld Lang Syne, bij de scouts beter bekend als ‘Ik zeg u geen vaarwel, mijn vriend’: wat voor een vertoning is me dat? Hebben we daarvoor drie jaar onderhandeld, om tot tranens toe mekaar in kampvuurstemming uit te wuiven, onder het motto ‘We zullen altijd van jullie houden en we zullen nooit veraf zijn’ (Ursula von der Leyen)?

Lees verder onder de afbeelding

Reporters / DPA

De brexitsokken van Farage

Inzake Anglo-expertise zal ik me nooit meten met Harry De Paepe, maar als ervaringsdeskundige in scheidingszaken heb ik geleerd dat, als een partner het wil aftrappen, je van emoties afstand moet doen en het zakelijk moet regelen. En het van de zonnige kant moet bekijken. Dat hoeft niet in een vechtscheiding te ontaarden, net niet, maar de uittredende partij mag ook niet in een machtspositie komen. Terwijl heel de brexit-soap nu net ruikt naar een perplexe echtgenoot in Brussel en een wispelturige deerne in Londen die er geen pap meer van lust. Het was overigens nooit van harte, met haar ponden, yards, pinten en gallons, linksrijdende dubbeldekkers, een irrationele afkeer van identiteitskaarten en de stinksokken van Farage. Wat hebben we daar nu aan verloren?

Anders gezegd: ik had ze een trap onder hun kont gegeven. Britten zijn arrogant, sentimenteel, chaotisch, hebben een hopeloos hoog zelfbeeld en zakken als eiland symbolisch en letterlijk weg in de oceaan van de zelfgenoegzaamheid. Alleen al het kiezen van een hectische charlatan als Boris Johnson is een bewijs van collectieve achterlijkheid. Londen heeft qua onveiligheid New York voorbij gestoken, en nergens in Europa is de islamdruk op de samenleving zo groot als aan de andere kant van het Kanaal. Ik snap die vluchtelingen wel die er allemaal snel heen willen ondanks het risico van te verzuipen. I say no more, want mateke leest mee.

Dus opluchting hier, even de vensters open zetten voor frisse lucht. Veel zegt me dat er van alles niet pluis is met de EU, maar iets fluistert me ook in dat we beter af zijn zonder The Great Empire of wat daar van over schiet. Een frisse dosis anglofobie zou zelfs een culturele verrijking kunnen zijn. Laten we maar eens wat meer onze eigen taal terug ontdekken en de Angelsaksische eenheidsworst wat terugdringen. Elk nadeel heb z’n voordeel dixit Cruyff. Ik zeg u geen vaarwel mijn vriend, maar toch niet te snel tot ziens.